Καιρό έχουμε να τα πούμε. Η αλήθεια είναι πως η καθημερινότητα κλέβει πολύτιμο χρόνο από αυτόν που θα ήθελα να διαθέσω και μοιραία μένουμε πίσω. Ας είναι…
Μπορούσα να γράψω πολλά (πάρα πολλά) για την Εθνική, καθώς είναι πολύ εύκολο να βουτήξεις την πένα -εν προκειμένω τα πλήκτρα του PC- στη χολή. Δεν θα το κάνω, γιατί ξέρω πως το πιο εύκολο πράγμα είναι να γράψεις κατά κάποιου που δεν πέτυχε στην αποστολή του. Κι εγώ δεν είμαι θιασώτης της εύκολης (και ανέξοδης) κριτικής.
Όσοι μας διαβάζουν γνωρίζουν ότι δεν έχω διάθεση να βγάλω μέσα από αυτή τη στήλη είτε προσωπικές πικρίες και έχθρες, δεν έχω διάθεση να κάνω τον κακό. Πιστεύω πως μεγαλύτερη αξία έχει να θέτουμε ζητήματα προς συζήτηση, παρά να παίρνουμε φόρα κι όποιον πετύχουμε.
Έχει γίνει πολύς λόγος για την Εθνική, θα γίνει ακόμα περισσότερος και για τις άλλες “μικρότερες” Εθνικές. Ένα πράγμα που δεν έχω καταλάβει είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι ομοσπονδιακοί προπονητές.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν λέω ότι είναι καλοί ή κακοί, δεν λέω ότι δεν είναι επαρκείς. Μπορεί να είναι οι καλύτεροι, μπορεί οι χειρότεροι. Φαντάζομαι πως κάποιοι έχουν ανταποκριθεί περισσότερο, άλλοι λιγότερο, αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Αυτό που θα ήθελα να έχω ως… πληροφορία είναι τα κριτήρια με τα οποία γίνεται η επιλογή.
Αν, δηλαδή, εγώ θέλω να αναλάβω μια ομάδα (παίδων, εφήβων, γυναικών) τί πρέπει να κάνω; Είναι αρκετό το… βιογραφικό μου, παίζει κάποιο ρόλο, έχει σημασία αν κάποιος έχει προσφέρει ή όχι στα εθνικά συγκροτήματα;
Είναι πρόδηλο ότι δεν γράφω αυτές τις λέξεις γιατί επιζητώ μια θέση σε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Δεν θα το έκανα με αυτόν τον τρόπο. Όμως είμαι περίεργος να μάθω όχι τόσο αν έχω τα ουσιαστικά ή τυπικά προσόντα, αλλά αν υπάρχει κάποια μέθοδος αξιολόγησης.
Αν υπάρχει, μπορούμε στη συνέχεια να κρίνουμε αν ήταν πετυχημένη (η μέθοδος) κι ενδεχομένως να προχωρήσουμε σε βελτιώσεις, ώστε να επιλεγούν οι καλύτεροι και να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Θα μου επιτρέψετε στην επόμενη “συνάντησή μας” να ασχοληθώ και πάλι με τα των Εθνικών…