Αμφιβάλλω αν οι οικονομικοί δολοφόνοι έχουν ιδέα από πορτοκαλί σπυριάρα. Ελπίζω όχι, γιατί ότι άγγιξε το μνημόνιο έγινε κάρβουνο τα τελευταία δύο χρόνια. Στο μπάσκετ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και το ελληνικό μπάσκετ έχει απρόσβλητο DNA. Θεωρώ λοιπόν ότι η οικονομική λαίλαπα δίνει μια μεγάλη ευκαιρία στο άθλημα.
Οι προσλήψεις των φίλων μου Γιώργου Μπαρτζώκα και Αργύρη Πεδουλάκη σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα είναι σχεδόν σημειολογικές. Μπορεί γενικά οι εξελίξεις στο άθλημα σε κάποιους να φέρνουν στο μυαλό εποχές Παπαστράτειου και τάφου του Ινδού αλλά προσωπικά το βλέπω διαφορετικά.
Για να κάνω την αναγωγή, ένα από τα ζητούμενα των επάρατων μνημονίων είναι και το άνοιγμα των επαγγελμάτων και… αν το να κοουτσάρεις τους “αιώνιους” ήταν κλειστό προνόμιο μόνο για ξένους τότε ήρθε η ώρα να “ανοίξει το επάγγελμα“.
Το δε “ενιαίο μισθολόγιο” (βλέπε τσεκούρι στα συμβόλαια) θα βοηθήσει τους νέους Έλληνες παίκτες να πάρουν χρόνο συμμετοχής και για να το πω “χρυσαυγίτικα” (έξω από δω) θα στείλει σπίτι τους, κάποιους αλησμόνητους μέτριους κοινοτικούς με τις κάλτσες μέχρι το γόνατο και ονόματα που θυμίζουν αγροτικά μηχανήματα (Μπεκ, Χογκσβάρνα, Μακ τούβλα κλπ).
Ταλαντούχοι και “τοπικοί ήρωες” Έλληνες παίκτες μαζί με λαβράκια Αμερικανούς από τα κολλέγια (που μαθαίνω ότι παίζουν σχεδόν τζάμπα για το αγροτικό τους) μπορούν να ξαναφέρουν υγεία, και θέαμα στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο.Κ μπορεί να ξεχάσουμε τις Ευρωλίγκες και τις χλιδές για καμιά πενταετία αλλά θα ξαναγαπήσουμε το πρωτάθλημά μας τα Σάββατά μας και ακόμα περισσότερο την Εθνική ομάδα. Θα χάνουν ίσως και κανένα ματς οι αιώνιοι από τους φτωχοδιάβολους της ελληνικής περιφέρειας. Θα γίνουν όλα πιο φυσιολογικά.
Οι εξέδρες λόγω κρίσης ενδεχομένως θα γεμίσουν και πάλι αμιγώς μπασκετικούς (και νέα φουρνιά όχι μόνο τους παλιούς) καθώς η “καφρίλα” πιθανώς να μην μπορεί να πληρώσει δυο εισιτήρια για ποδόσφαιρο και μπάσκετ ή έστω ο πρόεδρος να μην χαρίζει πλέον εισιτήρια και να προσπαθεί να μαζέψει κανένα φράγκο.
Η γενιά μου, που στην παιδική ηλικία πρωτοάγάπησε και κόλλησε στο μπάσκετ από τις αρχές της δεκαετίας του 80 μεγαλώνει πια μια άλλη γενιά. Τα πιτσιρίκια μας θέλουμε να τα σπρώξουμε στο μπάσκετ με τους υγιείς όρους που εμείς το μάθαμε. Χωρίς πολλούς “Κέσελ” και “Μάριτς” αλλά με δικαίωμα στο όνειρο για κάθε ελληνόπουλο που την “μπιστάει” σωστά και τα “χώνει” στις παιδικές χαρές.
Θα επιστρέψει βλέπετε η εποχή που ο κόουτς Ιωαννίδης δούλευε και στην Αγροτική τράπεζα για να τη “βγάλει” και δεν τον χάλασε καθόλου στην καριέρα του.
Ξέρω πως αυτή η “απανάπτυξη” που περιγράφω (για να μιλήσω και με όρους πολιτικής οικολογίας) να μην αρέσει στους μεγαλοιδεάτες φίλους του αθλήματος αλλά με τις παρούσες συνθήκες φαντάζει μονόδρομος. Ωραίος μονόδρομος. Με μια εσάνς Ντέιβιντ Ίνγκραμ και Μαρκ Λάντσμπεργκερ από το πουθενά δίπλα στον Κακιούση και τον Φάνη.