Του
Γιώργου Αδαμόπουλου

14/08/2011

Θα
με συγχωρέσετε προκαταβολικά, που χρειάστηκα μία μέρα -μετά την τελετή ένταξής
του στο Hall Of Fame–
για να βάλω σε μία σειρά τις σκέψεις μου για τον Ντένις Ρόντμαν. Άλλωστε, το
παγκόσμιο μπάσκετ χρειάστηκε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία για να κάνει το
ίδιο!

Κοινώς, να τον αποδεχτεί ως έναν από τους κορυφαίους που έπαιξαν ποτέ το
παιχνίδι. Ενώ, η έννοια “σειρά” που ανέφερα παραπάνω δεν τον συνόδευε
συχνά στις συμπεριφορές του. Για την ακρίβεια, δεν ήταν μαζί του σχεδόν ποτέ,
εκτός παρκέ.

Αν
και δεν γνωρίζω προσωπικά κάποιον που να έχει σταθεί για ώρες στο πάρκινγκ ενός
γηπέδου, κρατώντας ένα πιστόλι και σκοπεύοντας να αυτοκτονήσει, ή κάποιον που να
φόρεσε νυφικό και πέρασε ένα διήμερο στο Κολοράντο με τη Μαντόνα, ο Ντένις
Ρόντμαν μοιάζει με τον φίλο που όλοι θα ήθελαν να έχουν.

Αν απομονώσει κανείς
τα περίεργα ρούχα που προτιμούσε, ή τις πολύχρωμες κομμώσεις με τις οποίες
προκαλούσε βλέμματα και φακούς από κάμερες, το περιβόητο “Σκουλήκι“,
όπως είναι το παρατσούκλι του, ήταν ένας άνθρωπος που (δεν) ήθελε να
αποκαλείται “της διπλανής πόρτας“.

Απλώς
οι εκδηλώσεις του ήταν αποτέλεσμα των δύσκολων παιδικών χρόνων που πέρασε, όταν
η μητέρα του αποφάσισε να τον διώξει από το σπίτι… Αλλά και αυτό είναι κάτι που
ο ίδιος δεν κράτησε με κακία στο μυαλό και την καρδιά του. Λέγοντας ότι “η
μητέρα μου δεν ήξερε να αγκαλιάζει. Αλλά τώρα το έμαθε“.

Η συντριπτική
πλειοψηφία του κοινού του ΝΒΑ (εντός και εκτός ΗΠΑ) έκρινε αυστηρά τον
Ρόντμαν. Γιατί στεκόταν στο “περιτύλιγμα“, που εκείνος δεν σκέφθηκε
να κρύψει. Η επιλογή του στο “μουσείο” του παγκόσμιου μπάσκετ, στην
υπέρτατη ίσως στιγμή της καριέρας του, κατηγορήθηκε από κάποιους ως κίνηση μόνο
και μόνο για να δείξει η επίσημη “πορτοκαλί” κοινότητα ότι δεν
στέκεται στους “καθωσπρεπισμούς“.

Οι
αυστηροί (επι)κριτές του παλαίμαχου φόργουορντ επέμεναν πως οι 7,3π. μ.ο. που
είχε σε 14 χρόνια καριέρας στο ΝΒΑ δεν ήταν ικανοί να του δώσουν μία θέση στο Hall Of Fame. Αλλά τα 13,1ριμπ. και
κυρίως το ομαδικό του πνεύμα σε 5 ομάδες (Πίστονς, Σπερς, Μπουλς, Μαβς,
Λέικερς) που αγωνίζονταν μόνο για τίτλους, έκαναν αυτούς που μάλλον γνωρίζουν
καλύτερα από εμάς να τον κατατάξουν στους κορυφαίους.

Το περιβόητο βιβλίο του, “As Bad As I Wanna Be” δεν ήταν η αλήθεια
του. Η αλήθεια του ήταν η “βουτιά” για μία χαμένη μπάλα. Η…. πλάτη
που έβαζε όταν ένας σκληροτράχηλος αντίπαλος τα έβαζε με τον σταρ συμπαίκτη
του, όπως ο Αϊζάια Τόμας, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ή οι Μάικλ Τζόρνταν και Σκότι
Πίπεν.

Στα
13 λεπτά του λόγου του στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ο Ντένις Ρόντμαν δεν
ευχαρίστησε απλώς για την τιμή που τού έγινε. Ούτε αποχαιρέτησε το μπασκετικό
κοινό, όπως συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί για τις εκδηλώσεις του Hall Of Fame. Αντίθετα, συστήθηκε ξανά
σε αυτό. Δίχως να ζητήσει συγχώρεση. Χωρίς να απολογηθεί σε κανέναν.

Αν ζούσε
ξανά από την αρχή, θα έκανε πάλι τα ίδια. Γιατί οι εμπειρίες του δεν είχαν
σκοπό να τον κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά καλύτερο παίκτη. Ο “The Worm” δεν περίμενε την τιμή της ένταξης του για να
θεωρήσει εαυτόν πρότυπο για τη σύζυγό του, Μισέλ ή τα τρία παιδιά του. Το
πρότυπό του ήταν εξαρχής να μάθει στους δικούς του να κάνουν ό,τι σκέφτονται,
δίχως να λογαριάζουν το κόστος.

Ο
Ρόντμαν συμφιλιώθηκε με τις ανασφάλειές του και δεν κράτησε κακία σε όποιον δεν
τις αναγνώρισε. Και πιστεύω περισσότερο εκείνον, όταν λέει ότι “δεν έπαιξα
μπάσκετ για τα χρήματα ή για την δόξα, αλλά έχετε μπροστά σας μία οφθαλμαπάτη
που ήθελε να είναι πολύχρωμος“, από έναν άλλο σταρ που θα δήλωνε κάτι
αντίστοιχο, έχοντας όμως τηρήσει το “πρωτόκολλο“.

Γιατί λίγοι
φανέρωσαν ή είπαν στον κόσμο φωναχτά τις αδυναμίες τους. Λίγοι έκλαψαν μπροστά
στο μικρόφωνο και την κάμερα. “Θα μπορούσα να είμαι νεκρός από μικρή
ηλικία. Θα μπορούσα να είχα γίνει έμπορος ναρκωτικών ή να είμαι άστεγος. Ήμουν
για λίγο άστεγος… Πολλοί παίκτες που έφτασαν ως εδώ ζούσαν σε εργατικές
κατοικίες και πάλεψαν να φύγουν από αυτές“, ήταν μερικά από τα λόγια του
συγκινητικού λόγου του.

Για
εκείνον, η ζωή μπορεί να ξεκινά στα 50 γιατί την εκτίμησε όταν πήγε να τη
χάσει. Σε αντίθεση με άλλους σταρ που την “έχασαν” κατά τη διάρκεια
της λαμπερής και ένδοξης πορείας τους. Για εκείνον, η ζωή μέσα από το μπάσκετ
δεν είχε στόχο να “σημαδέψει” τις ζωές άλλων ανθρώπων ή θαυμαστών.
Για εκείνον, η τελετή του Hall Of Fame
ήταν μόνο ένα από τα αμέτρητα πάρτι που έχει ζήσει στην ταραχώδη και “πολύχρωμη”
ζωή του!

Γιατί αυτός ο “killer” της ρακέτας ήταν,
είναι και πιθανότατα θα είναι στην πραγματικότητα ένα άκακο “Σκουλήκι”…