Οι Αμερικάνοι λατρεύουν την ίντριγκα και τα “σενάρια” της έκφρασης “what if?“. Κοινώς, για να πάνε λίγο παραπέρα μία πετυχημένη ή όχι κατάσταση, απορούν “τι θα γινόταν αν;“…
Αυτές οι λέξεις φάνηκε να βγαίνουν από τα στόματα κοινού και Τύπου από το 2010 και να γράφονται σε εκατοντέδες κείμενα για τον Άλεν Άιβερσον. “Τι θα γινόταν αν ο “A.Ι.” δεν σπαταλούσε το αστείρευτο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του σε ατελείωτες βόλτες με τα φιλαράκια του; Τι θα γινόταν αν ο 38χρονος πια (πρώην) σταρ δεν ενδιαφερόταν περισσότερο για τα cornrows στα μαλλιά του ή το ντύσιμό του;”. Αυτό θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολλές ακόμη γραμμές.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο Άιβερσον, γνωστός στην ακμή της καριέρας του σαν “Answer” (=”Απάντηση“), δεν θα είχε ο ίδιος απαντήσεις για όλα αυτά. Μάλιστα, φαίνεται πως η μοναδική απόκριση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι πως… πρόκειται για ρητορικές απορίες. Γιατί ούτε και τώρα, που σύμφωνα με δημοσιεύματα, ετοιμάζεται να ανακοινώσει την οριστική του αποχώρηση από την ενεργό δράση, δεν υπάρχει απάντηση!
Πολύ απλά διότι αν ο γεννημένος στο Χάμπτον της Βιρτζίνια Άιβερσον δεχόταν να βάλει τον εαυτό του σε κάθε είδους καλούπια, δεν θα ήταν ποτέ ούτε ο ίδιος παίκτης, ούτε φυσικά ο ίδιος άνθρωπος. Εκείνος ο τύπος που το κοινό στην Φιλαντέλφια λάτρεψε για το πάθος του. Εκείνος ο μικροκαμωμένος (1,83μ.-75κ.) γκαρντ που όσο μπόι του έλειπε, το αντικαθιστούσε να το θράσος του και την άγνοια κινδύνου να τα βάλει ακόμη και με τον Σακίλ Ο’Νιλ!
Ήταν ένας σταρ που έμοιαζε με ροκ αστέρα, αλλά συνέδεσε την πορεία του με την χιπ-χοπ σκηνή (προσπαθώντας ανεπιτυχώς, το 2000, να ξεκινήσει και καριέρα στη ραπ μουσική). Και ήταν εκείνος που ουσιαστικά, λόγω των φαρδιών σορτς του και της επιθυμίας του να ντύνεται με φανέλες, ώθησε τον κομισάριο Στερν να σκαρφιστεί και να εφαρμόσει τον περίφημο “κώδικα ενδυμασίας” στο ΝΒΑ!
Ακόμη και χωρίς κανείς να τον έχει δει σε παρκέ του ΝΒΑ από το 2010-’11, έστω κι αν απασχόλησε πολλάκις το αστυνομικό ρεπορτάζ, ο απόφοιτος του πανεπιστημίου Τζορτζτάουν (και Νο1 στο ντραφτ του 1996) παραμένει ιδιαιτέρως αγαπητός στο κοινό.
Υπήρξε τόσο αυθόρμητα διαφορετικός από τους σταρ των… γαλλικών και πιάνου (όπως, π.χ., ο Γκραντ Χιλ) που τον συμπάθησαν ακόμη και εκείνοι που μισούσαν το στυλ του. Όταν τον είδα για πρώτη φορά από κοντά, στο Κέντρο Τύπου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, στεκόμουν κάτω από το πόντιουμ στο οποίο μιλούσε στις κάμερες και θυμάμαι πως κοιτώντας τον σχεδόν σαν σκελετού αστράγαλό του αλλά και σκεπτόμενος τους δεκάδες τραυματισμούς του, γύρισα ασυναίσθητα στον συνάδελφο, Κώστα Σωτηρίου και του είπα “δεν γίνεται αυτός να κάνει αυτά που κάνει στο γήπεδο, κόντρα στα θηρία“!
Θα τον θυμάμαι σαφώς για τις ηγετικές ικανότητές του (MVP το 2001, τετράκις κορυφαίος σκόρερ του ΝΒΑ, το 1999, 2001, 2002, 2005) και για το ιδιαίτερο λουκ του. Δεν θα τον ξεχάσω για την τρομερή crossover ντρίμπλα του, μέχρι και κόντρα στο Μάικλ Τζόρνταν, αλλά και για το αλαζονικό πέρασμά του πάνω από τον Τάιρον Λου των Λέικερς, στον 1ο Τελικό του 2001.
Τότε που μέσα στο Λ.Α., σκόραρε 48π. και οδήγησε τους Σίξερς στο (προσωρινό) προβάδισμα, που ήταν πάντως η μοναδική ήττα των Λέικερς στα Playoffs εκείνης της σεζόν!!! Ενώ στον 7ο ανατολικό τελικό κόντρα στο Μιλγουόκι είχε πετύχει 44π.! Ενώ κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την επιστορφή του στην Φιλάντέλφια, στις 7 Δεκεμβρίου 2009 (έπειτα από ανεπιτυχίες στάσεις σε Ντένβερ, Ντιτρόιτ, Μέμφις), όταν πριν το ματς με τους Νάγκετς, κατά την παρουσίασή του, έπεσε και φίλησε το παρκέ!
Με μ.ο. 26,7π.-6,2ασ. στην 14ετή καριέρα του (η οποία ολοκληρώθηκε, όπως φαίνεται, με το σύντομό πέρασμά του από την τουρκική Μπεσίκτας, το 2010-11), είναι σχεδόν βέβαιο πως η φανέλα του με το Νο3 θα βρεθεί μελλοντικά στην οροφή της έδρας των αγαπημένων του Σίξερς. Αν και παραμένει απορία το αν θα γίνει μέλος στο Hall Of Fame, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.
Οι αριθμοί και τα κατορθώματά του μάλλον θα δικαιολογούσαν ομόφωνα την επιλογή του (άλλωστε, μέχρι και ο επίσης εκκεντρικός, αλλά και σπουδαίος παίκτης, Ντένις Ρόντμαν, βρέθηκε εκεί). Μονάχα που κανείς δεν ξέρει αν η εκτός γηπέδου ταραχώδης ζωή του θα αποτελέσει τροχοπέδη σε αυτή την ύψιστη τιμή για τον κορυφαίο σκόρερ του ΝΒΑ στην εποχή του…
Βλέπετε, ο Άλεν Άιβερσον, που μεγάλωσε με την μητέρα του, Ανν, από την οποία πήρε το επώνυμό της όταν τους εγκατέλειψε ο πατέρας του, αντίκρισε έναν φόνο στα 8 του! Στα 15 του μπλέχθηκε σε έναν καυγά με όπλα και τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης με αναστολή.
Ακόμη και όταν ο κόουτς Τζον Τόμπσον του έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία στο Τζορτζτάουν, που τον έκανε μελλοντικό σταρ του ΝΒΑ, οι μπελάδες δεν τον παράτησαν. Ακολουθώντας συχνά λάθος συμβουλάτορες, επιτέθηκε κάποτε με όπλο στην σύζυγό του, θεωρώντας πως έχει δεσμό με ξάδερφό του!
Ενώ ο Ευθύμης Ρεντζιάς, συμπαίκτης του στους Σίξερς το 2001-’02, έλεγε όταν γύρισε στην Ελλάδα πως σε κάθε ταξίδι, ο Άιβερσον κουβαλούσε μαζί του μία κουστωδία 8-10 φίλων του, με τους οποίους ξενυχτούσε πριν τα ματς…
Ίσως για αυτό έγινε έξαλλος στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου στην οποία είπε δεκάδες φορές την λέξη “practice” (=”προπόνηση”), αφού πίστευε πως σκοράροντας σε κάθε αγώνα +30π. μ.ο., κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του καταλογίσει ότι δεν προπονείται. Ο Άιβερσον ήταν ένα αυθεντικό ταλέντο.
Θυμάμαι σε ένα ταξίδι στην Ορλεάνη της Γαλλίας, ο άλλοτε σταρ του Ολυμπιακού και πρώην συμπαίκτης του “Answer” στο Ντένβερ, Λίνας Κλέιζα, μου είχε πει απλώς ότι “δεν έχω ξαναδεί παίκτη που να κάνει τόσο εύκολα τα πράγματα στο παρκέ”.
Προφανώς προσθέτοντας και εκείνος την απορία του για έναν σταρ που πιθανότατα δεν χρειαζόταν την υπερβολική προπόνηση για να διαπρέψει. Από τότε, όμως, τρία πράγματα “πλήγωσαν” τον Αμερικανό. Πρώτον, η απόφαση των Σίξερς να τον παραχωρήσει το 2006. Δεύτερον, η αδυναμία (ή η απροθυμία) του να προσαρμοστεί στο “νέο ΝΒΑ” και τρίτον η κακή διαχείριση της ζωής και των οικονομικών του.
Την περίοδο της ακμής του, το ΝΒΑ ήταν διαφορετικό. Η επίθεση “απομόνωσης“, περίπου μία δεκαετία και κάτι πίσω, του έδινε την δυνατότητα να εκμεταλλεύεται το εκρηκτικό πρώτο βήμα του και να σκοράρει με ευκολία, παρά το μικρό μπόι του. Οι αντικανονικές άμυνες, που υποχρέωναν τον αμυντικό να μείνει κοντά στον παίκτη που μαρκάρει, βοήθησαν τον “Α.Ι.” να κυριαρχήσει.
Ωστόσο, μερικά χρόνια αργότερα, οι άμυνες ζώνης και οι πιο αθλητικοί παίκτες έκαναν το έργο του (με τον ίδιο να μεγαλώνει ηλικιακά) δυσκολότερο… Την ίδια στιγμή που φάνταζε δύσκολο να προσαρμοστεί αγωνιστικά στο νέο στυλ, ο Άιβερσον εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει εξω-αγωνιστικά προβλήματα.
Το 2011 η αστυνομία κατάσχεσε μία Lamborghini που οδηγούσε χωρίς τέλη από το 2009, ενώ οι τραπεζικοί του λογαριασμοί “πάγωσαν” λόγω ενός χρέους 2,5εκατ. δολ. για κοσμήματα και 2 σπίτια του πουλήθηκαν σε δημοπρασία. Οι φήμες ότι έχει πτωχεύσει συνεχίζονται (αν και έχει κερδίσει περισσότερα από 150εκατ.δολ. από το μπάσκετ!), το διαζύγιό του είναι σε εξέλιξη και ο τζόγος τον έμπλεξε σε αμέτρητους καβγάδες.
Οι φαν του τον λάτρεψαν στο γήπεδο. Μονάχα που πλέον, το νέο “παρκέ” του είναι η ίδια του η ζωή. Για την οποία, αν και έφτασε από το “μηδέν” στο “όλα”, δείχνει απροετοίμαστος. Πλέον, είναι πάλι στο “μηδέν” και το “όλα” του μπορεί απλώς να είναι να φροντίσει τον εαυτό του και τα παιδιά του με αξιοπρέπεια. Και, βεβαίως, να απολαύσει τις ιστορίες αποθέωσης που ο ίδιος πρόσφερε όσο έπαιζε…
Ως τότε, θα τον ευχαριστούμε για όσα μπασκετικά αφήνει πίσω του. Η ζωή του, άλλωστε, είναι δικό του θέμα και η κατρακύλα του αφορά κυρίως την περιέργεια του κόσμου που λατρεύει να βλέπει είδωλα να καταστρέφονται και εξακολουθεί να κοιτάζει μέσα από την κλειδαρότρυπα. Για τους υπόλοιπους, φτάνουν απλώς τα παρακάτω…