Του Γιώργου Αδαμόπουλου
21/10/2011
Την ώρα που κάθε δραστηριότητα -εντός και εκτός παρκέ- στην Ελλάδα “μυρίζει μπαρούτι” και εγείρει αντεγκλήσεις, συχνά δίχως επιχειρήματα, στις Η.Π.Α. ακόμη και το λοκ-άουτ “μυρίζει” υγεία. Διότι μπορεί το “λουκέτο” των ιδιοκτητών στους παίκτες να έχει μελαγχολήσει τους πιστούς θαυμαστές του ΝΒΑ, όμως αποδεικνύει πως ακόμη και όταν υποχρεώνει τους παίκτες να φοράνε κοστούμια και όχι φανέλες και δεν τους επιτρέπει να σκάνε τη μπάλα, αλλά να… σκάνε από το κακό τους, αποδεικνύει πως “τίποτε δεν είναι πάνω από το παιχνίδι”.
Το αμερικανικό πρωτάθλημα μοιάζει με “blockbuster” ταινία. Ωστόσο δεν περιορίζεται στα εντυπωσιακά εφέ. Και παράλληλα δείχνει φιλμ κουλτουριάρη σκηνοθέτη, καθώς βλέποντάς το στις 4 γραμμές του γηπέδου και παρατηρώντας τις εξωαγωνιστικές διαδικασίες του, διαπιστώνει κανείς ότι σε κάνει να σκέφτεσαι. Σε αντίθεση με την Α1, που δεν έχει εφέ, αλλά “πυροτεχνήματα” και είναι συνήθως ταινία επιστημονικής φαντασίας!
Το λοκ-άουτ του ΝΒΑ έχει “παγώσει” τα πάντα, όμως αποδεικνύει τις γερές βάσεις του αθλήματος στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Και αν και “αρρωσταίνει” τους φαν του, επιβεβαιώνει την υγεία του. Στην Ελλάδα το “κλείδωμα” της αμερικανικής Λίγκας ίσως να φαίνεται παράδοξο. Όμως μιλάμε για τη χώρα που έμαθε σε μία νύχτα το περίφημο “non-call”, το οποίο στις Η.Π.Α. σημαδεύει μία ολόκληρη φιλοσοφία ενός αγώνα και όχι ενός μεμονωμένου (μη) σφυρίγματος.
Μιλάμε για τον τόπο εκείνο που χρησιμοποιεί χωρίς σκέψη εκφράσεις όπως “λοκ-άουτ” ή απεργία, χωρίς να ξέρει να τις εφαρμόσει. Γιατί όταν στα Δ.Σ. του ΕΣΑΚΕ ακούγεται η λέξη λοκ-άουτ, πρέπει να έχει ακούσει ο κάθε παράγοντας που την ξεστομίζει τι ακριβώς συνοδεύει και τι περικλείει. Άλλωστε, από πέρυσι λέγαμε πως δεν γίνεται να απεργούν οι παίκτες και κάποιοι να αρνούνται να το κάνουν, γιατί πληρώνονται. Και πολύ περισσότερο δεν γίνεται οι αθλητές να απεργούν, αλλά να πηγαίνουν κανονικά στις προπονήσεις και απλώς να μην κατεβαίνουν σε αγώνες.
Η πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Α1 το Σάββατο (22/10) και η συμφωνία για τα τηλεοπτικά δικαιώματα δεν πρέπει να επιτρέψει σε κανέναν μπασκετόφιλο να εφησυχάσει. Ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το ελληνικό μπάσκετ για να επιστρέψει (όχι σε μέρες δόξας, αλλά) απλώς σε μία γερή βάση, είναι μεγάλος.
Και κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να τον διαβεί. Για την ώρα, όσο ενοχλητικό είναι να γράφει κανείς για ΝΒΑ και να περιορίζεται σε δικαστικούς όρους ή περιγραφή διαπραγματεύσεων και όχι αγώνων, το ΝΒΑ και το λοκ-άουτ του είναι…ελκυστικότερο και πιο αξιόπιστο για τους υγιείς φιλάθλους από την ταλαιπωρημένη ελληνική Α1.
Γιατί ακόμη κι αν χρειαστεί να χαθεί μία ολόκληρη σεζόν για να βρεθεί λύση με μία 6ετή ή 11ετή νέα σύμβαση εργασίας που θα αποφέρει κέρδη τόσο για τους παράγοντες όσο και για τους παίκτες, στον υπόλοιπο μπασκετικό κόσμο κανείς δεν θα είχε τα κότσια να λάβει μία τέτοια απόφαση για ένα καλύτερο αύριο. Άλλωστε, αθλητές, προπονητές, παράγοντες και δημοσιογράφοι έχουμε μάθει στην Ελλάδα την λογική του “τώρα και βλέπουμε“. Στην Αμερική προτιμούν το “όταν, για να βλέπουμε“.