Οι Νικς τον… παραίτησαν

Του Γιώργου Αδαμόπουλου
15/03/2012

Την ίδια στιγμή που η οθόνη του υπολογιστή μου αναβόσβησε και μετά την ανανέωση της σελίδας αποκαλύφθηκε η είδηση “D’Antoni resigns as a Knicks’ coach“, στο μυαλό μου έκανε το ίδιο μία μόνο λέξη. “Αναπόφευκτο“… Θαρρεί κανείς πως εμφανίστηκε σαν ένα τρέιλερ μίας ταινίας που λίγο-πολύ όλοι ήξεραν το τέλος της.

Γιατί μπορεί ο Μάικ Ντ’Αντόνι να παραιτήθηκε, μπορεί η διοίκηση των Νικς να ανακοίνωσε πως “ήταν μία κοινή απόφαση των δύο πλευρών“, όμως είναι αλήθεια πως όποια κι αν είναι η άποψη για τις ικανότητες του Αμερικανο-ιταλού τεχνικού, η ίδια η Νέα Υόρκη τον ώθησε στην απόφαση που πήρε την Τετάρτη (14/3). Και όταν λέω Νέα Υόρκη δεν εννοώ μόνο η ομάδα, αλλά και ολόκληρη η πόλη.

Οι αφορμές για την παραίτησή του ήταν οι 6 σερί ήττες και 8 στα 10 τελευταία ματς, που έφεραν τους Νικς στην 9η ανατολική θέση και για την ώρα εκτός πλέι-οφς. Οι αιτίες αναζητούνται κάπου στο μυαλό του και στις (όχι καλές) σχέσεις του με τον σταρ της ομάδας, Καρμέλο Άντονι. Όμως οι πραγματικοί λόγοι (δεν) κρύβονται ανάμεσα στους ουρανοξύστες του “Μεγάλου Μήλου“, που έχουν μάθει εδώ και χρόνια να ρίχνουν την σκιά τους πάνω από κάθε άνθρωπο που κάθεται στον δύσκολο πάγκο των Νικς.

Ο κόσμος στο “Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν” είναι απαιτητικός. Με τον τελευταίο τίτλο πίσω στο μακρινό 1973, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Διότι μπορεί στην πόλη να λατρεύεται το ράγκμπι, ή έδρες σαν το Πόρτλαντ, την Βοστόνη, το Γκόλντεν Στέιτ ή το Σακραμέντο να είναι πιο “καυτές”, όμως οι Νικς έχουν πιστούς οπαδούς.

Ωστόσο, οι ίδιοι οι φαν της ομάδας, αλλά και ο πάντα επικριτικός Τύπος της Νέας Υόρκης μένουν… πιστοί και στην παράδοση της αμφιβολίας. Ή της μεγάλης επιθυμίας για έναν τίτλο, που τους αναγκάζει να έχουν την εξής φιλοσοφία: “Ο προπονητής που θα πετύχει θα έχει κάνει απλώς το αυτονόητο και δεν θα του πούμε και ευχαριστώ. Αλλά ο κόουτς που θα αποτύχει, πρέπει να “θυσιαστεί”. Όχι τόσο για την ομάδα. Όσο για την ικανοποίηση του “εγώ” του κάθε οπαδού και συχνά του εκάστοτε αστέρα.

Μετά τον Πατ Ράιλι, όλοι οι κόουτς των Νικς το βίωσαν. Ακόμη και ο Τζεφ Βαν Γκάντι, μοναδικός που τους οδήγησε (σ.σ.: το 1999) σε Τελικούς μετά τον “Ράιλς” (1994). Οι Ντον Τσέινι, Λένι Ουίλκενς, Λάρι Μπράουν και Αϊζάια Τόμας έγιναν -άλλοι δικαίως και άλλοι όχι- τα εξιλαστήρια θύματα της ανάμνησης του δαχτυλιδιού του 1973. Και ο Ντ’ Αντόνι δεν ξέφυγε από αυτόν τον “κανόνα”.

Η πρόσληψή του, τον Μάιο του 2008, δεν θα προσέφερε καμία αισιοδοξία, αν οι Νικς δεν περίμεναν πως το 2010 θα δελέαζαν τον ΛεΜπρον Τζέιμς. Για αυτόν τον “υπέρτατο” σκοπό, άδειασαν το σάλαρι-καπ, χάνοντας χωρίς σοβαρά  ανταλλάγματα ταλαντούχους παίκτες όπως οι Τζαμάλ Κρόφορντ και Ζακ Ράντολφ. Όταν ο Τζέιμς διάλεξε το Μαϊάμι, ο Ντ’Αντόνι έπεισε τον Αμάρ’ε Στάνταμαϊρ να αφήσει το Φοίνιξ και να τον ξανασυναντήσει στο “Γκάρντεν“. Σβήνοντας έτσι τις κακές εντυπώσεις από την άσχημη συνύπαρξή του με τον πρώην γκαρντ της ομάδας, Στεφόν Μάρμπερι, τον οποίο “έφαγε”, παρότι λατρευόταν, ως ντόπιος ήρωας.

Όμως η ιδιοκτησία ήθελε και κάτι παραπάνω από απλή έμπνευση. Ήθελε έναν ακόμη σταρ και κατάφερε πέρυσι να αποκτήσει τον Νεοϋορκέζο Καρμέλο Άντονι, που έδωσε και προσωπικό αγώνα ώστε να πείσει τους Νάγκετς να μην τον στείλουν στους Νετς. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική γα τον Ντ’Αντόνι, λάτρη του επιθετικού μπάσκετ. Δύο σούπερ-σκόρερ στην ίδια ομάδα! Όμως από εκείνη τη στιγμή άρχισε και ο ίδιος να καταλαβαίνει πως εκείνος δεν “χωρά” στους Νικς…

Η αρχική άρνησή του να διαλύσει το ρόστερ μίας καλής ομάδας για να αποκτήσει τον “Melo” (παραχωρώντας τους Φέλτον, Γκαλινάρι, Τσάντλέρ, Μπάλκμαν) τού στέρησε “πόντους” στο μυαλό του ιδιοκτήτη, Τζέιμς Ντόλαν. Και τον έφερε προ μίας “υποχρέωσης” να τα πάει καλά με τον Καρμέλο. Αυτό φαίνεται πως δεν έγινε. Όμως ούτε σημαίνει πως αυτός ήταν και ο λόγος της φθοράς του στον πάγκο. Ο Ντ’Αντόνι άρχισε να καταλαβαίνει τι γίνεται ή τι πρόκειται να συμβεί όταν το καλοκαίρι απολύθηκε (μένοντας, τυπικά, σε ρόλο συμβούλου) ο τότε πρόεδρος, Ντόνι Ουολς, ίσως ο φανατικότερος θαυμαστής του Ντ’Αντόνι μέσα στην ομάδα.

Τα προβλήματα συνεχίστηκαν με τις πρώτες ήττες της σεζόν, αν και δεν ήταν αυτά το μεγάλο ζήτημα. Αλλά η αντίδραση στις ήττες. Η απρόσμενη “εκτόξευση” του Τζέρεμι Λιν και οι 7 σερί νίκες έδωσαν στον πρώην πια κόουτς της Νέας Υόρκης λίγο χρόνο παραπάνω. Μονάχα που και αυτό θα γύριζε μπούμερανγκ…

Ο Λιν έγινε ήρωας με απόντα τον τραυματία Άντονι και όλοι απορούσαν τι θα γίνει όταν ο δεύτερος επιστρέψει. Το “κοντέρ” έγραψε 8 ήττες σε 10 αγώνες συνύπαρξης Λιν-Καρμέλο, που έμοιαζε ειρηνική στο παρκέ. Αλλά στα αποδυτήρια διεξάγονταν ένας άλλος “αγώνας“. Τα τελευταία δημοσιεύματα ήθελαν τον Ντ’Αντόνι να έχει χάσει τον έλεγχο. Και η απόδειξη είναι η φερόμενη επιθυμία του να γίνει ανταλλαγή ο Άντονι στους Νετς, ώστε οι Νικς να αποκτήσουν τον Ντερόν Ουίλιαμς!!!

Ο “Melo” το έμαθε. Όπως… δεν έμαθε να παίζει το σύστημα του Ντ’Αντόνι και ακόμη και οι διαψεύσεις του πως θέλει ο ίδιος ανταλλαγή, έφεραν τον προπονητή του πιο κοντά στην πόρτα της εξόδου. Ο κόσμος άρχισε να ζητά την απόλυσή του. Ακόμη και η περίφημη κουτσομπολίστικη Page 6 της “New York Times” άφησε τους celebrities και έγραφε για τις κακές σχέσεις σταρ-κόουτς. Η πιο “ωμή” σε κριτική “New York Post” και ο αρθρογράφος Πιτ Βέσεϊ δεν τον άφησαν να πάρει ανάσα. Και ο Ντ’ Αντόνι προτίμησε να αποχωρήσει, ώστε να μην… δει την “εκτέλεσή” του.

Οι Νικς έδωσαν προσωρινά τα “κλειδιά” στον ασίσταντ κόουτς, Μάικ Γούντσον. Αλλά αυτά ανήκουν, στην πραγματικότητα, στον Καρμέλο. Στη Νέα Υόρκη θα αναζητήσουν βοήθεια από Μοντάνα μεριά (Φιλ Τζάκσον) ή από Γιούτα (Τζέρι Σλόαν). Μόνο ο πρώτος μπορεί να εξαφανίσει την μπασκετικά εγωιστική μιζέρια της πόλης. Για να γίνει αυτός σταρ από τον πάγκο. Εκτός αν η διοίκηση επιβεβαιώσει πως όλα κρίνονται από τον Άντονι και προσλάβει τον νυν κόουτς του πανεπιστημίου Κεντάκι, Τζον Καλιπάρι, που εκπροσωπείται από ατζέντη της εταιρείας Creative Artists Agency. Της ίδιας που έχει τον “Melo“… Σε κάθε περίπτωση, για όσο παίζει στους Νικς, θα πρέπει αυτός να είναι πρώτα απ’ όλα ευχαριστημένος.