Του Γιώργου Αδαμόπουλου
02/05/2012
Φίλοι και συνάδελφοι με κατηγορούν συχνά πως φέρω παρωπίδες σχετικά με το ΝΒΑ. Δεν κρύβω, πάντως, την πεποίθησή μου ότι σοβαρό (εντός και -κυρίως- εκτός παρκέ) μπάσκετ παίζεται καλώς ή κακώς σε μία χώρα του πλανήτη. Σε αυτή που οι τιμωρίες δεν κοιτούν σταρ ή ρολίστες. Σε εκείνη που όσο κι αν κάποιοι θέλουν να αναπαράγουν “θεωρίες συνωμοσίας” για διαχρονική εύνοια των Σέλτικς και των Λέικερς, αυτό που μετρά πάνω απ’ όλα για τον κομισάριο Στερν είναι ο σεβασμός στον (τηλε)θεατή του πρωταθλήματος.
Και κατά συνέπεια στον καταναλωτή, καθώς η αμερικανική Λίγκα είναι επίσης ένα πανάκριβο “προϊόν“. Ωστόσο, αν και στην μία περίπτωση εκτιμώ αφάνταστα τον κόουτς Γκρεγκ Πόποβιτς, αποφάσισα να την… φέρω στους φίλους και συναδέλφους και να μην υποστηρίξω το ΝΒΑ στην ανακοίνωση των δύο πρώτων βραβείων της σεζόν.
Η ανάδειξη του Πόποβιτς σε κορυφαίο τεχνικό της χρονιάς αποτελεί σαφώς μία ακόμη επιβράβευση της σπουδαίας 16ετούς πορείας του στον πάγκο του Σαν Αντόνιο. Ο 63χρονος τεχνικός, λάτρης της πειθαρχίας, ως αποτέλεσμα της φοίτησής του στην Ακαδημία της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α., κατάφερε φέτος να παρουσιάσει ταυτόχρονα μία… ίδια, αλλά και “νέα” ομάδα. Οι Σπερς ξεπέρασαν τον περσινό αποκλεισμό τους στον 1ο γύρο από το Μέμφις, αν και είχαν το Νο1 στην Δύση, και φέτος κατέλαβαν πάλι την κορυφή της περιφέρειάς τους στην κανονική περίοδο, ξεπερνώντας προσδοκίες και Οκλαχόμα Σίτι!
Τα “Σπιρούνια“, παρά τα 36 χρόνια του Ντάνκαν, τους συχνούς τραυματισμούς του Τζινόμπιλι και της φυσιολογικής φθοράς ενός συνόλου που μεγαλώνει και παίζει συχνά το ίδιο σύστημα, στηρίχθηκαν στην όρεξη εφήβου που έχει ο κόουτς “Ποπ“. Αλλά κυρίως στην πιο μεστή σεζόν του Τόνι Πάρκερ (μ.ο. 18,3π., καθώς μπορεί το 2008-09 να είχε 22π.-6,9ασ., όμως φέτος πρόσθεσε 7,7 τελικές πάσες σε κάθε ματς), στις λύσεις των Γκάρι Νιλ και Τιάγκο Σπλίτερ από τον πάγκο και στον ερχομό των Στίβεν Τζάκσον και Μπορίς Ντιό στην μέση της χρονιάς. Ενώ ο κόουτς τους, γιος Σέρβου πατέρα και μητέρας από την Κροατία, δεν έχει να ανησυχεί για την “κατάρα” του βραβείο του.
Καθώς μπορεί στα 49 προηγούμενα χρόνια μόνο 5 τεχνικοί να κατέκτησαν παράλληλα το πρωτάθλημα την ίδια σεζόν, αλλά σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται ήδη ο “Ποπ“, από το 2003! Οι υπόλοιποι 4 είναι οι “Ρεντ” Άουερμπαχ (1965-Σέλτικς), Ρεντ Χόλζμαν (1970-Νικς), Μπιλ Σάρμαν (1972-Λέικερς) και Φιλ Τζάκσον (1996-Μπουλς).
Οι Σπερς πέτυχαν μεν 50 νίκες (και σε… “κουτσή”, λόγω λοκ-άουτ σεζόν) για 13η διαδοχική κανονική περίοδο, έφτασαν για 15η σερί φορά στα πλέι-οφς, όμως θεωρώ πως το βραβείο του καλύτερου προπονητή θα ταίριαζε σε άλλον. Ο Πόποβιτς το έλαβε για δεύτερη φορά στην καριέρα του (μόνο οι Ντον Νέλσον, Χιούμπι Μπράουν, Πατ Ράιλι τον ξεπερνούν με 3 βραβεία και οι Μπιλ Φιτς, Κότον Φιτζσίμονς, Τζιν Σου έχουν επίσης από 2), όμως φέτος ήταν περισσότερο επιστέγασμα της μεγάλης καριέρας του, που έχει να επιδείξει κυρίως 4 τίτλους (1999, 2003, 2005, 2007) με μία ομάδα εκτός μεγάλης αγοράς. Και ήταν “παράσημο” και της γενικότερης (εξαιρετικής) φιλοσοφίας του.
Διότι μπορεί να τον εκτιμώ ως τον κορυφαίο σύγχρονο κόουτς στο ΝΒΑ, όμως φέτος πιστεύω ότι ο ατομικός αυτός τίτλος άνηκε στον Φρανκ Βόγκελ της Ιντιάνα. Ο νεαρός τεχνικός, που φέτος “προβιβάστηκε” από υπηρεσιακός και κέρδισε την εμπιστοσύνη του προέδρου, Λάρι Μπερντ, κατάφερε να φέρει τους Πέισερς στο δικό τους “ταβάνι” στην ρέγκιουλαρ-σίζον. Με μία ομάδα που εκ των προτέρων δεν μπορούσε να “χτυπήσει” το δίδυμο κορυφής των Μπουλς-Χιτ στην Ανατολή και η 3η θέση έμοιαζε με κάτι σαν… πρωτάθλημα.
Ο Βόγκελ δημιούργησε ένα ρόστερ με απόλυτα ισορροπημένο σκοράρισμα, έχοντας 8 παίκτες με +9,3π. μ.ο. στην χρονιά (Γκρέιντζερ 18,7-Χίμπερτ 12,8-Ουέστ 12,8-Τζορτζ 12,1-Μπαρμπόσα 11,1-Κόλισον 10,4-Χιλ 9,6-Χάνσμπορου 9,3)! Ενώ η ομάδα του έμοιαζε τακτικά με “Λερναία Ύδρα“, αφού ο αντίπαλος δεν είχε την ευκολία να περιορίσει τους Γκρέιντζερ–Χίμπερτ και να πιστέψει σε εύκολη νίκη, λόγω της συνεισφοράς όλων των υπολοίπων.
Η Ιντιάνα ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο με ρεκόρ 42-24 (ποσοστό 63,3%), εντυπωσίασε σε όλο τον τελευταίο μήνα της και οι Πέισερς έχουν ήδη φιλοδοξίες για κάτι περισσότερο. Ο 38χρονος κόουτς έλαβε πτυχίο βιολογίας στο Κεντάκι και αμέσως έγινε υπεύθυνος βίντεο στην ομάδα του πανεπιστημίου του. Στη συνέχεια είχε ίδιο πόστο στους Σέλτικς (1997-2001), προτού προαχθεί σε βοηθό του Τζιμ Ο’Μπράιεν, τον οποίο ακολούθησε σε Φιλαδέλφεια και Ιντιάνα και τον διαδέχθηκε πρόπερσι στους Πέισερς. Ενώ εργάστηκε ενδιάμεσα και σαν σκάουτερ σε Λέικερς και Ουίζαρντς.
Η κατάληξή του στην ψηφοφορία του καλύτερου προπονητή, πάντως, ήταν αυτή που προέβλεπαν οι περισσότεροι, καθώς τερμάτισε 3ος (με 161β., 7 ψήφους 1ης θέσης, 27 προτιμήσεις 2ης θέσης και 45 ψήφους 3ης), πίσω από τον Πόποβιτς (467β., με 77-24-10 ψήφους) και τον περσινό νικητή και τεχνικό του Σικάγο, Τομ Θίμποντο (315β., με ψήφους 27-56-21)…
Η επιλογή του Γκρεγκ Πόποβιτς για το βραβείο του κορυφαίου προπονητή έδειχνε “λογική“. Όπως και με αυτή του Τάισον Τσάντλερ ως καλύτερου αμυντικού. Η οποία μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης (2/5) δεν είχε ανακοινωθεί επίσημα από το ΝΒΑ, αλλά το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press την “μαρτύρησε” νωρίτερα. Ο σέντερ των Νικς σαφώς και είναι εξαιρετικός αμυντικός, όμως μάλλον ο Σερζ Ιμπακα της Οκλαχόμα Σίτι θα έπρεπε να ήταν εκείνος που θα έλήγε την 3ετή κυριαρχία του Ντουάιτ Χάουαρντ, που κατέκτησε τον τίτλο από το 2009 ως το 2011.
Ο Τσάντλερ (μ.ο. 11,3π.-9,9ριμπ.-1,4κοψ.) μεταμόρφωσε μεν την άμυνα των Νικς, οι οποίοι πέρυσι δέχονταν 105,7π. μ.ο. (στην 27η θέση) και φέτος κατάφεραν να μειώσουν την παραγωγικότητα των αντιπάλων σχεδόν κατά 11π. (94,8π.)! Αλλά αυτό δεν ήταν έργο μόνο του πρώην παίκτη του Ντάλας και πρωταθλητή πέρυσι με τους Μαβς.
Η Νέα Υόρκη ουσιαστικά απέκτησε αμυντική προσήλωση όταν απολύθηκε ο κόουτς Ντ’Αντόνι και ανέλαβε ο Μάικ Γούντσον, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι λόγω του πιεσμένου προγράμματος, συνέπεια του λοκ-άουτ, όλες οι ομάδες αγωνίστηκαν σε χαμηλότερες ταχύτητες και αυτό βοήθησε τους Νικς να γίνουν η 11η καλύτερη άμυνα. Επιπλέον, το βραβείο λέγεται “κορυφαίος αμυντικός” και όχι “κορυφαία άμυνα”. Και φέτος δεν υπήρξε ατομικά καλύτερος από τον Ιμπάκα, που είχε 9,1π.-7,5ριμπ. μ.ο. σε 27,2΄ συμμετοχής, αλλά κυρίως μέτρησε 3,6 τάπες σε κάθε παιχνίδι!
Όπως και να έχει, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το ΝΒΑ για “σκάνδαλα” στα μέχρι τώρα βραβεία. Γιατί αυτά διεκδικούνται από πολλούς σπουδαίους και ποιοτικούς παίκτες. Όμως ακόμη και το ΝΒΑ μπορεί να κάνει και μικρά… λαθάκια. Αναμένοντας την ανακοίνωση των επόμενων νικητών.