Πάντα πίστευα ότι οι λέξεις “ψυχή” και “καρδιά” είναι υπερ-εκτιμημένες στα σπορ. Έχοντας πάντα σε πρώτη γραμμή το ταλέντο των αθλητών. Αλλά ομολογώ πως πριν από μερικά χρόνια ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης και η επιμονή του να καταφέρει να φτάσει ως το ΝΒΑ με έκανε να το ξανασκεφτώ.
Δεν άλλαξα άποψη. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα παρά να επικροτήσω τον νυν σέντερ του Ολυμπιακού, που αρνήθηκε κάποια “βολεμένα” συμβόλαια σε Ελλάδα ή μικρομεσαίες ευρωπαϊκές ομάδες, για να κάνει πραγματικότητα το αμερικανικό όνειρό του. Και το πέτυχε, αφού βρέθηκε… πρωταθλητής στο NBDL με την ομάδα του Άλμπουκερκι, προτού κατορθώσει να φορέσει για μερικά ματς την φανέλα των Σιάτλ Σουπερσόνικς!
Η επιμονή του Κώστα Κουφού είναι τελείως διαφορετική. Αφενός γιατί έχει σαφώς περισσότερο ταλέντο και δυνατότητες από τον Γλυνιαδάκη και αφετέρου διότι είναι αμερικανο-θρεμμένος και εύλογα (από θέμα γλώσσας και προσαρμογής) είχε πιο εύκολο “διάδρομο” για το ΝΒΑ. Χωρίς φυσικά να ισχυρίζεται κανείς ότι είναι εύκολος ο δρόμος του προς την καταξίωση.
Ο πρώην παίκτης του πανεπιστημίου Οχάιο Στέιτ προτιμά επίσης το δύσκολο “μονοπάτι”, το οποίο όμως μπορεί να του εξασφαλίσει υστεροφημία ανάμεσα στους καλύτερους. Γιατί οι καλύτεροι -παρά τις εξαιρέσεις παικτών όπως οι Όσκαρ Σμιντ, Ντέγιαν Μποντίρογκα ή Δημήτρης Διαμαντίδης– παίζουν μπάσκετ μόνο στις Η.Π.Α..
Ο Κουφός δεν θέλει ως τώρα να αξιοποιεί την ελληνική καταγωγή του παρά μόνο για την Εθνική. Δεν θέλησε να δεχθεί να ακούσει προτάσεις από τους δύο μεγάλους ελληνικούς συλλόγους ακόμη και μέχρι πέρυσι, όταν τα ευρώ έβγαιναν με μεγάλη ευκολία από τα πορτοφόλια των ιδιοκτητών τους. Το μεγάλο του όνειρο ήταν το ΝΒΑ και φέτος, με πολλή δουλειά και πείσμα, το κάνει να φαίνεται σαν μία απτή πραγματικότητα.
Ο πρώην σέντερ των Τζαζ και Τίμπεργουλβς εκμεταλλεύεται τους τραυματισμούς των Νένε και Μοζγκόφ και βρίσκει συχνά θέση βασικού στους Νάγκετς. Αν και είχε μόλις 9 αγώνες σαν βασικός μέχρι το καλοκαίρι, φέτος έχει ήδη 11 συμμετοχές στην 5αδα του Ντένβερ και τις “εξαργυρώνει” με την καλύτερη σεζόν της 3ετούς και κάτι καριέρας του στην Λίγκα (5π.-5,2ριμπ. σε 15,3΄ συμμετοχής και 23 αγώνες και συνολικά 3,5π.-2,8ριμπ. σε 9,7΄ σε 157 ματς).
Η διάθεση του Κώστα Κουφού για δουλειά δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τις φετινές επιδόσεις του. Αλλά και από το ότι έτσι έμαθε από μικρός. Και το (απ)έδειξε και το καλοκαίρι, όταν έφτασε στην Ελλάδα μία εβδομάδα πριν την συγκέντρωση της Εθνικής, όμως δεν άρχισε να γυρίζει τα νησιά. Διότι “προσέλαβε” την πολύτιμη βοήθεια του κόουτς Γιώργου Καλαφατάκη για ατέλειωτες ώρες ατομικής προπόνησης στο κλειστό του Μαρκόπουλου!
Τα 14 ριμπάουντ που μάζεψε στην ήττα του Ντένβερ στο Ντάλας, ήταν ρεκόρ καριέρας. Οι 12π. που πρόσθεσε με 6/7διπ. σε 26΄, θέμα ταλέντου. Αλλά είναι στατιστικές που δεν κάνουν τον διεθνή σέντερ να κοκορεύεται. Αντίθετα, τον “υποχρεώνουν” να προπονείται πιο σκληρά, ώστε να τις ξεπεράσει. Διότι ο Κουφός βλέπει μεν το “δέντρο” της βελτίωσής του από αγώνα σε αγώνα, όμως έτσι… δεν χάνει το “δάσος” μίας αξιοσέβαστης καριέρας στο ΝΒΑ.
Εκείνος, αν και μεγάλωσε στις Η.Π.Α. και του είναι πιο εύκολο να προσαρμοστεί στον πάγκο μίας ομάδας, δεν θέλει την λιακάδα της Ελλάδας. Και θα συνεχίζει να επιμένει να βαδίζει τον δύσκολο δρόμο.