Του Γιώργου Αδαμόπουλου
29/04/2012 (20:26)
Κατά την διάρκεια του καλοκαιρινού (και φθινοπωρινού) λοκ-άουτ, σύμφωνα με το κοινώς λεγόμενο… “πόνεσαν οι τσέπες” όσων εμπλέκονται στο παγκόσμιο προϊόν του ΝΒΑ. Μονάχα που η λυτρωτική -κυρίως για τους φαν- λύση του και η υπογραφή της νέας σύμβασης εργασίας, στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, φαίνεται πως πόνεσε στην κυριολεξία τους παίκτες του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου.
Ο σοβαρός τραυματισμός του Ντέρικ Ρόουζ στην σαββατιάτικη (28/4) πρεμιέρα των πλέι-οφς ήρθε να ολοκληρώσει μία σεζόν γεμάτη ατυχίες για τον σταρ των Μπουλς, που θα χάσει όλα την ποστ-σίζον λόγω της ρήξης πρόσθιου χιαστού στο αριστερό γόνατο. Ενώ φέτος απουσίασε από 27 αγώνες, με προβλήματα σε αστράγαλο, γόνατο και μέση, αν και στην πρώτη τριετία του ως επαγγελματίας είχε χάσει μόλις πέντε ματς!
Μονάχα που η πτώση του στο παρκέ, σε συνδυασμό με αυτή του ρούκι των Νικς, Ιμάν Σάμπερτ, που χτύπησε ακριβώς στο ίδιο λίγη ώρα αργότερα, μάλλον επιβεβαίωσε πως το πιεσμένο πρόγραμμα της χρονιάς καταπόνησε ιδιαιτέρως τους παίκτες. Θα ήταν εύκολο και αστείο να κατηγορήσει κανείς τον κόουτς του Σικάγο, Τομ Θίμποντο, για την χρησιμοποίηση του Ρόουζ στο τελευταίο λεπτό (στο οποίο τραυματίστηκε) της αναμέτρησης με τους Σίξερς. Ο τεχνικός των “Ταύρων” (δεν) απολογήθηκε λέγοντας πως η διαφορά είχε πέσει και δεν είχε διάθεση για αστεία σε ένα ματς πλέι-οφς.
Αυτό που δεν είπε, πάντως, ήταν πως παρά το +12 της ομάδας, περισσότερο έδινε χρόνο και ευκαιρία για ρυθμό στον μεγάλο ηγέτη των Μπουλς, λόγω των συχνών τραυματισμών του. Άλλωστε, μόνο η ατυχία θα μπορούσε να “κατηγορηθεί” για τον τραυματισμό του Ρόουζ. Ή και το πρόγραμμα των 66 αγώνων που υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν οι ομάδες μέσα σε τέσσερις μήνες, ώστε να σωθεί η μισή “παρτίδα” από το λοκ-άουτ των περασμένων μηνών. Αλλά και αυτό είναι κάτι που οι παίκτες δεν έκαναν με το πιστόλι στον κρόταφο…
Η μετάθεση των όποιων ευθυνών για τις ατυχίες των αθλητών στο βεβαρημένο πρόγραμμα θα ήταν επίσης εύκολη. Ωστόσο, είναι λογικό να πηγαίνει απευθείας το μυαλό στην πιεσμένη σεζόν, που δεν είχε μόνο στόχο να προσφέρει στο κοινό τους αγαπημένους παίκτες του. Αλλά να γλιτώσει ένα μεγάλο μέρος της χασούρας του λοκ-άουτ ως τον Δεκέμβριο. Το ΝΒΑ, μετά την υπογραφή της νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας, που έβαζε και πάλι τους παίκτες στο παρκέ, πρότεινε μία λύση που θα τους διευκόλυνε όλους.
Αν και το 1998-99 είχαν διεξαχθεί 50 ματς ρέγκιουλαρ-σίζον από τις αρχές Φεβρουαρίου, φέτος αποφασίστηκαν 66 από τα Χριστούγεννα και μετά. Παρότι η Ένωση Παικτών έκανε… γκριμάτσες όταν το άκουσε. Όμως, το σχέδιο των παραγόντων ήταν απλό. Έπεισαν τους παίκτες να δεχθούν τους 66 αγώνες (συχνά με 3 ματς σε 4 μέρες ή με 5 σε μία εβδομάδα κι ενώ κάθε ομάδα αγωνίστηκε τουλάχιστον από μία φορά σε 3 διαδοχικές βραδιές!), εξηγώντας τους ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν κι εκείνοι περισσότερα.
Οι παίκτες στο ΝΒΑ αμείβονται ανά 15μερο. Συνεπώς, μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα της φετινής πρεμιέρας, είχαν χάσει τρεις επιταγές (15/11, 30/11, 15/12) και το μεγαλύτερο μέρος της 4ης (31/12). Αλλά το συμβούλιο των ιδιοκτητών τους πρότεινε να αποδεχθούν το προτεινόμενο πρόγραμμα, λέγοντάς τους πως έτσι θα διαιρεθεί ο μισθός τους ανά 82 αγώνες, ώστε να χάσουν μόνο χρήματα με την αντίστοιχη διαίρεση των 16 λιγότερων παιχνιδιών. Δηλαδή, για γίνει πιο κατανοητό, αν ένας παίκτης είχε λαμβάνειν 820.000δολ. για το 2011-12, θα πληρωνόταν υπό κανονικές συνθήκες 12 επιταγές των 68.333δολ.. Και θα είχε χάσει περίπου 250.000δολ. ως την πρεμιέρα της 25ης Δεκεμβρίου.
Με την πρόταση των ιδιοκτητών, όμως, διαιρέθηκε ο μισθός του δια τα αρχικά προγραμματισμένα 82 ματς (κοινώς, 10.000δολ. το παιχνίδι) και χάνοντας 16 αγώνες, απώλεσε μόνο 160.000! Φανταστείται, βεβαίως, αυτό το ποσό αρκετά πολλαπλάσιο για τους αστέρες με τα παχυλά συμβόλαια. Ο λόγος του σχεδίου των τεχνοκρατών παραγόντων δεν ήταν φυσικά να πληρώσουν περισσότερα χρήματα στους παίκτες.
Αλλά να τους “αναγκάσουν” να βρεθούν περισσότερες φορές στο παρκέ, ώστε να πληρώσουν μικρότερες αποζημιώσεις στους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας και να βρεθούν λεφτά και από τις παράπλευρες επιχειρήσεις, όπως τα καταστήματα των ομάδων και οι χώροι εστίασης που λειτουργούν στα γήπεδα και μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν άδεια…
Η τακτική απέδωσε οικονομικά. Όμως μόνο αυτό δεν σκέφτονται πια στο Σικάγο, που βλέπουν τις ελπίδες του τίτλου να χάνονται χωρίς τον κορυφαίο παίκτη τους. Το “βαρύ” πρόγραμμα έκανε ακόμη πιο “βαριά” τα πόδια των αθλητών (ειδικά, όπως είναι λογικό, των μεγαλύτερων σε ηλικία), που δεν είχαν την δυνατότητα να προγραμματίσουν τις περιόδους που θα αποφόρτιζαν ή θα “γέμιζαν” τις “μπαταρίες” τους, προκειμένου να είναι έτοιμοι στα πλέι-οφς.
Οι περισσότερες ομάδες υποχρεώθηκαν να ξεκουράσουν μέσα στη σεζόν -και όχι στο τέλος της κανονικής περιόδου, όπως ήταν συνηθισμένο- τους σταρ τους και ο Κόμπι Μπράιαντ δεν ρίσκαρε να συμμετάσχει στον τελευταίο αγώνα στο Σακραμέντο, αν και θα μπορούσε να κατακτήσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, αν πετύχαινε 38π..
Κατά την διάρκεια της ρέγκιουλαρ-σίζον, οι Κλίπερς έχασαν τον Μπίλαπς και οι Γουλβς τον Ρούμπιο για όλη τη σεζόν, σε τραυματισμούς σε ανύποπτες φάσεις. Οι Σπερς είδαν (προσωρινά) τον Τζινόμπιλι να μένει εκτός, όπως και ο Λιν των Νικς, που πάντως θα προλάβει να γυρίσει από επέμβαση στο γόνατο μόνο αν η Νέα Υόρκη φτάσει στον 2ο γύρο. Ενώ οι Νεοϋορκέζοι έχασαν επίσης για αρκετά ματς τους Άντονι και Στάνταμαϊρ και οι Νάγκετς 2-3 φορές τον Γκαλινάρι και μία (ως το τέλος της σεζόν) τον Ουίλσον Τσάντλερ.
Το λοκ-άουτ αποδείχθηκε πως είχε περισσότερες, χρονικά, απώλειες από αυτές του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου. Και το αντίτιμο ήταν λιγότερη προετοιμασία, αλλά και περισσότερες επισκέψεις των παικτών στα ιατρεία και τα χειρουργεία. Άντε μετά τα φτάσεις σε συμπέρασμα και απάντηση για το ερώτημα “ποιος κέρδισε (σ)το λοκ-άουτ;” που ρωτούσαν όλοι τον Δεκέμβρη…