Το δημοσιογραφικό κλισέ “πρόωρος τελικός” σαφώς το έχετε ακούσει και διαβάσει. Ομολογώ πως όλο και κάπου θα το έχω επαναλάβει κι εγώ. Μονάχα που στην περίπτωση της πρώτης εβδομάδας του τελικού τουρνουά του NCAA δεν θα ταίριαζε με τίποτε. Η περίφημη “March Madness“, ωστόσο, ξεκίνησε με τόσο σπασπένς, που θαρρεί κανείς είναι τόσο όσο περιμενάμε να συναντήσουμε σε όλη την διαδρομή, ως τον τελικό της 8ης Απριλίου!
Κοινώς… πρόωρη απόλαυση, μεγάλες εκπλήξεις, αντίστοιχες απογοητεύσεις και ακόμη περισσότερες προσδοκίες για το επερχόμενο “Sweet-16” (“Τρίποντη”… πρόκριση στη “Sweet 16“)(29-30/3).
Και μιας και λόγος για “Sweet-16”, το αμερικάνικο κολεγιακό μπάσκετ αποθεώνει πλέον την νέα… sweetheart του. Μετά το Μπάτλερ, που με δύο τελικούς το 2010 και 2011 επιβεβαίωσε την μυσταγωγία της “Τρέλας του Μαρτίου“, στις Η.Π.Α. (αλλά και όπου υπάρχουν αμετανόητοι φαν του μπάσκετ) βρήκαν νέα αγάπη και λατρεύουν το Φλόριντα Γκαλφ Κόουστ, που με δύο διαδοχικές εκπλήξεις έγινε μόλις η πρώτη ομάδα στην ιστορία του τελικού τουρνουά που από το Νο15 της κατάταξης στην περιφέρειά του, προκρίθηκε στους “16”! Μάλιστα, η “σταχτοπούτα” του FGCU το πέτυχε με άκρως θεαματικό τρόπο και με καρφώματα που έκλεψαν το περασμένο Σαββατοκύριακο λίγη από την δόξα του “διαβολικά” φορμαρισμένου ΛεΜπρον Τζέιμς!
Οι Eagles (“Αετοί”) του FGCU πέτυχαν ένα μικρό θαύμα, αν αναλογιστεί κανείς πως δεν κατέκτησαν καν τον τίτλο στην μικρής δυναμικότητας και ανταγωνισμού Atlantic Sun Conference, που αγωνίζονται. Ενώ κατόρθωσαν να “σπρώξουν” στην άκρη της πόζας την… σύζυγο του προπονητή τους, Άντι Ένφιλντ, Αμάντα, που υπήρξε γνωστό μοντέλο στη χώρα και σ’ όλη τη σεζόν κέρδιζε τα φλας! Παράλληλα, χωρίς κανείς να γνωρίζει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν μετά τις νίκες επί Τζόρτζταουν (No2) και Σαν Ντιέγκο Στέιτ (No7) και πριν το επόμενο ματς με το πανεπιστήμιο Φλόριντα (No3), οι παίκτες του Ένφιλντ αποδεικνύουν ότι τα αουτσάιντερ δεν χρειάζονται… “X” και “O” στο μπλοκάκι του κόουτς για να νικήσουν.
Το Φλόριντα Γκαλφ Κόουστ κερδίζει ως τώρα χάρη στην “τρεχάλα” και τα απίστευτα αθλητικά προσόντα των παικτών του. Με παιχνίδι που κάποιοι που βλέπουν στο μπάσκετ το… σκάκι θα έλεγαν “μπάσκετ ανοικτού γηπέδου” (σ.σ.: ποτέ δεν μου άρεσε το ειρωνικό “μπάσκετ αλάνας”) και ήδη στην Αμερική παροιμοιάζουν με αυτό των Running Rebels του UNLV και του κόουτς Τζέρι Ταρκάνιαν!!!
Η μεγάλη έκπληξη του φετινού τελικού τουρνουά, πάντως, δεν αποτελεί το μοναδικό σημείο αναφοράς των πρώτη γύρων της “March Madness“. Άλλωστε, καλό το σασπένς και οι ανατροπές, όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που παραμένουν σταθεροί στις παραδόσεις και στέκονται ακόμη δίπλα στις παραδοσιακές δυνάμεις. Οι 13 από τις 16 ομάδες που προκρίθηκαν έχουν κατακτήσει τουλάχιστον μία φορά τον τίτλο (οι τρεις που δεν έχουν τρόπαιο είναι το FGCU, το Ουίτσιτα Στέιτ και το φιλόδοξο φέτος Μαϊάμι), ενώ αλώβητοι συνεχίζουν 6 πρωταθλητές τεχνικοί και 9 κόουτς με παρουσία σε φάιναλ-φορ.
Τρεις από τις τέσσερις ομάδες που έλαβαν το Νο1 (Λούιβιλ, Ιντιάνα, Κάνσας) στην κατάταξη των ισάριθμων περιφερειών κατάφεραν να προκριθούν, με μοναδικό “θύμα” το Γκονζάγκα (ηττήθηκε από το Ουίτσιτα Στέιτ στους “32”), που ήταν ούτως ή άλλως εκείνο που πολλοί υποπτεύονταν πως θα την “πατήσει” πρώτο. Καθώς από την συμπλήρωση του ταμπλό του τελικού τουρνουά οι ειδικοί θεωρούσαν πως απλώς επιβραβεύτηκε για την καλή πορεία του στην άσημη και αδύναμη West Coast Conference…
Επιπλέον, τρεις από τις τέσσερις πρώτες ομάδες σε Midwest και South πανηγύρισαν, ενώ και οι 4 πρώτες προκρίθηκαν από την Ανατολή (East)! Αν και στην Δύση (West) οι εκπλήξεις έγιναν ρουτίνα, καθώς εκτός του ζευγαριού Οχάιο Στέιτ (Νο2)-Αριζόνα (Νο6) συνέχισαν και παίζουν αντίπαλοι στους “16” το Ουίτσιτα Στέιτ (Νο9) και το Λα Σαλ (Νο13)! Το τελευταίο ήδη ονειρεύεται την προ διετίας πορεία του Βιρτζίνια Κόμονουελθ (VCU), που από το λεγόμενο “First Four” (τον αγώνα μπαράζ για τις δύο τελευταίες θέσεις των “64” του τελικού τουρνουά) έφτασε ως το φάιναλ-φορ! Το Λα Σαλ έφτασε ως τους “16” για πρώτη φορά μετά το 1955(!), έχοντας νικήσει στα τρία προηγούμενα παιχνίδια με συνολική διαφορά μόλις 13π..
Το μεγάλο ματς του “Sweet-16”, βεβαίως, είναι αυτό στην Μεσοδυτική Περιφέρεια (Midwest) ανάμεσα σε Ντιούκ (Νο2) – Μίσιγκαν Στέιτ (Νο3). Δύο από τις σύγχρονες παραδοσιακές δυνάμεις του NCAA, με πρόσφατους τίτλους και επιτυχία την ικανότητα να παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Κάτι που δεν πέτυχε φέτος το Κεντάκι, που από τον περσινό τίτλο δεν “χώρεσε” στο τελικό τουρνουά και έγινε μόλις η 5η πρωταθλήτρια που την επόμενη σεζόν έμεινε εκτός του “Big-Dance“! Μετά το Νορθ Καρολάινα (2010), το Φλόριντα (2008), το Κάνσας (1989) και το Λούιβιλ (1987). Το τελευταίο, βεβαίως, είναι φέτος το μεγάλο φαβορί. Η ομάδα του Ρικ Πιτίνο νίκησε τα Νορθ Καρολάινα A&T και Κολοράντο Στέιτ με διαφορά 57π.(!) και δεν τρομάζει από κανέναν, ενώ σπουδαία ζευγάρια (Νο1-Νο4) είναι και αυτά ανάμεσα σε Ιντιάνα-Σίρακιουζ (στην Ανατολή) και Κάνσας-Μίσιγκαν (στην South).
Η μεγάλη απογοήτευση της ως τώρα “Τρέλας” είναι το Τζόρτζταουν, που από το Νο2 -και με δείγματα εξαιρετικής αμυντικής ομάδας, που άφηνε υποσχέσεις ακόμη και για το φάιναλ-φορ- έμεινε εκτός από τους “64“… Και για 5η σερί παρουσία στην “March Madness” αποκλείεται από ομάδα που έχει καταταγεί από το Νο10 και κάτω!!! Μετά το φάιναλ-φορ του 2007, οι Hoyas πέφτουν πάντα “θύμα” έκπληξης, καθώς το 2008 (ως Νο2) έμειναν εκτός από το Ντέιβιντσον (Νο10), το 2009 δεν έφτασαν στους “64“, το 2010 (ως Νο3) έχασαν από το Οχάιο (Νο14), το 2011 (ως Νο6) ηττήθηκαν από το VCU (Νο11) και πέρυσι (ως Νο3) αποκλείστηκαν από το Νορθ Καρολάινα Στέιτ (Νο11)…
Απώλεια για την συνέχεια είναι και ο Καλίφ Ουάιατ, σταρ του Τεμπλ, που πέτυχε από 31π. και στα δύο παιχνίδια της ομάδας του (στην νίκη επί του Νορθ Καρολάινα Στέιτ και την ήττα από την Ιντιάνα) και δείχνει πως θα είναι από τα ονόματα που θα απασχολήσουν το ΝΒΑ. Αλλά και ο Μάρσαλ Χέντερσον, σούπερ-σουτέρ του Μισισισίπι, που ενώ από το Νο12 νίκησε το Ουισκόνσιν (Νο5), αποκλείστηκε από το Λα Σαλ.
Την ίδια στιγμή που -όπως φάνηκε στο παραπάνω βίντεο- ο Χέντερσον δεν μετανιώνει για το “trash-talk” στους οπαδούς του Όμπερν, ένας διάσημος απόφοιτος του Όμπερν μάλλον θα ήθελε να ξεχάσει ό,τι είπε πριν από το ξεκίνημα του τελικού τουρνουά. Ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ άφησε για λίγο τον ρόλο του σχολιαστή του ΝΒΑ και αναλύει το NCAA, αλλά ήδη οι άλλοι ειδικοί έχουν να του προσάψουν το πρώτο λάθος. Ο “Chuck” διαπίστωσε πριν από μερικές μέρες πως η περιφέρεια “Big-10” είναι υπερεκτιμημένη, κάτι που δεν πήρε πίσω, παρότι 4 ομάδες από εκεί προκρίθηκαν στο “Sweet-16”! Τα πανεπιστήμια της “Big-10” πέτυχαν ρεκόρ 10-3 στο τελικό τουρνουά, με τα Μίσιγκαν, Μίσιγκαν Στέιτ, Ιντιάνα και Οχάιο Στέιτ να συνεχίζουν. Ενώ από τα τρία σχολεία που αποκλείστηκαν, μόνο το Ουισκόνσιν ηττήθηκε από ομάδα με χαμηλότερη κατάταξη.
Αντίθετα, μπορεί η “Mountain West” να “χάρισε” στο τελικό τουρνουά 5 ομάδες, δεύτερη στην σχετική κατάταξη -που όπως διαβάσατε στην παρουσίαση και ανάλυση (https://www.basketblog.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=119385:march-madness-2&catid=237:tsolis&Itemid=246) του Άκη Τσόλη, έχει ως επιβράβευση επιπλέον έσοδα από το NCAA- αλλά τα πανεπιστήμιά της είχαν ρεκόρ μόλις 2-5. Κάπως έτσι, καμία ομάδα της “Mountain West” δεν έφτασε ως τους “16”, αφού το Νιού Μέξικο (Νο3) έχασε από το Χάρβαρντ (Νο14), το UNLV (Νο5) από το Καλιφόρνια (Νο12) και το Σαν Ντιέγκο Στέιτ (Νο7) από την μεγάλη έκπληξη, FGCU (Νο15).