Οι «συνάδελφοί» του στην Nike τον αποχαιρέτησαν. Οι φαν των Λέικερς και το παγκόσμιο μπάσκετμπολ ετοιμάζονται να το κάνουν στο τελευταίο -και… «χρυσό» ματς της καριέρας του, την Τετάρτη (13/4) κόντρα στην Γιούτα. Τα μάτια, όμως, δυσκολεύονται να αποχωριστούν το θέαμα του Κόμπι Μπράιαντ στο παρκέ. Το… youtube θα είναι πάντα ένας καλός «φίλος» στις αναμνήσεις του μεγάλου σταρ των Λέικερς, είτε είχε κάποιος την ευκαιρία και το προνόμιο να τον παρακολουθήσει από κοντά (ο υπογράφων το απόλαυσε) είτε όχι. Ο Κόμπι ήταν, κατά το κοινώς λεγόμενο στις Η.Π.Α., «Vintage» στην τελευταία επίσκεψή του στο Χιούστον, το βράδυ της Κυριακής, σε μία ακόμη βραδιά αποθέωσης (αλλά και ήττας του Λ.Α.). Την επομένη, όμως, κυκλοφόρησε ένα βίντεο με μία νέα διαφήμιση της Apple TV που αποτυπώνει το «παρόν-παρελθόν» του Μπράιαντ, με έναν νεαρό ηθοποιό που επιχειρεί να τον υποδυθεί στο γυμνάσιο. Η συζήτηση, φυσικά, καταλήγει σε… διαφωνία και «πόρτα» του 37χρονου στον πιτσιρικά! Ένα δεύτερο βίντεο είναι αυτό με τους «υπηκόους» του στην Καλιφόρνια να θυμούνται κάτι χαρακτηριστικό από την 20ετή θητεία του στο ΝΒΑ.
Εγώ δεν θα πρωτοτυπήσω. Θα θυμηθώ αρχικά αυτό που κανείς δεν ξεχνά. Τους 81π. του κόντρα στο Τορόντο, στις 22/1/2006. Θα τον χειροκροτήσω που δεν δίστασε να παραδεχθεί και να τονίζει συνεχώς ότι είδωλό του είναι ο Μάικλ Τζόρνταν και θα πω άλλη μία φορά το κλισέ ότι «ήταν ό,τι πιο ”κοντινό” στον ”Air”». Η ανάμνηση του καθενός για τον Κόμπι είναι σχετική ή μπορεί να έχει να κάνει με συγκυρίες ή απλές συμπτώσεις. Ο ίδιος ομολόγησε πρόσφατα πως μεγαλύτερη νίκη στην καριέρα του ήταν εκείνη στον 7ο Τελικό του 2010 με τους Σέλτικς (που αν και «εχθροί» τον τίμησαν φέτος). Αυτό που έρχεται στο δικό μου μυαλό από εκείνο το ματς δεν είναι τα 6/24 σουτ του Μπράιαντ. Ούτε το καθοριστικό καλάθι στην 4η περίοδο, πριν την νίκη και το 5ο δαχτυλίδι του. Αλλά, αν και είχα παρακολουθήσει όλα τα πλέι-οφς του 2010, δεν ξεχνώ ότι… δεν είχα παρακολουθήσει τον 7ο Τελικό! Ιεροσυλία!!! Όμως είχα προγραμματίσει πολύ νωρίτερα ένα ταξίδι στην Κω για έναν γάμο και η πτήση ήταν περίπου την ώρα του ημιχρόνου. Ευχαριστώ ακόμη τον συνάδελφο Βαγγέλη Αρναούτογλου για την διαρκή ενημέρωση πριν και μετά την πτήση. Αλλά όχι και τον τότε συνάδελφο Στέλιο Κυριάκογλου που… μου είχε «κλέψει» την selfie (πριν καν καταλάβουμε ότι η μόδα τις ονόμασε έτσι) με τον Κόμπι το 2010, στην Βαρκελώνη! Ο Κόμπι αποχωρεί. «Σκαλίστε» την καλύτερη ανάμνησή σας από εκείνον και απολαύστε το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, στο οποίο προβλέπω να «κυνηγά» την «40αρα», ώστε να γίνει ο 5ος παίκτης των 37+ ετών με 40+π., μετά τους Μάικλ Τζόρνταν, Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, Καρλ Μαλόουν και Ντιρκ Νοβίτσκι. Όμως μην μελαγχολήσετε. Το youtube να είναι καλά, οι ατελείωτες συζητήσεις με τους επίσης συναδέλφους Μιχάλη Γκιουλένογλου και Κώστα Ζαφείρη, αλλά και η… νέα τάξη πραγμάτων.
Το ΝΒΑ, άλλωστε, τιμά κάθε μεγάλο παίκτη και σπουδαία προσωπικότητά του, όμως η παραγωγική διαδικασία είναι τέτοια, ώστε υπάρχει άμεσα κάτι νέο. Όσο retro και Old School κι αν είναι κάποιος. Και αυτή η «νέα τάξη πραγμάτων» αποτυπώνεται ιδανικά από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Οι περσινοί πρωταθλητές νίκησαν στο Σαν Αντόνιο τα ξημερώματα της Δευτέρας και εκτός από την πρώτη νίκη στο «Άλαμο» μετά τις 14/2/1997 (έπειτα από 33 σερί ήττες στο Σαν Αντόνιο!), η ομάδα του Όκλαντ έφτασε τις 72 νίκες και ισοφάρισε το ρεκόρ των Σικάγο Μπουλς του 1995-96!!! Τελευταία νίκη στο Τέξας επί των Σπερς είχαν πετύχει όταν ο Στεφ Κάρι ήταν ακόμη 8 ετών, ο Τιμ Ντάνκαν ήταν στο πανεπιστήμιο Ουέικ Φόρεστ και ο νέος σταρ των «Σπιρουνιών», Κουάι Λέοναρντ, ήταν 5 ετών! Η παρέα του Στεφ Κάρι θα έχει την ευκαιρία να καταρρίψει την επίδοση των Μπουλς την Τετάρτη, στο τελευταίο ματς, με το Μέμφις, ώστε να γίνει η μοναδική ομάδα με μονοψήφιο αριθμό ηττών σε μία χρονιά! Οι Ουόριορς επιμένουν να χαίρονται το μπάσκετμπολ τόσο στους αγώνες όσο και στις προπονήσεις και δείχνουν να έχουν χαμηλά το κεφάλι. Καθώς όταν ο Ντρέιμοντ Γκριν ρωτήθηκε τι σημαίνει ο αριθμός «72», απάντησε απλώς: «Ότι στο επόμενο ματς μπορούμε να φτάσουμε τις 73 νίκες». Στο Γκόλντεν Στέιτ γνωρίζουν ότι το ξεκίνημα-ρεκόρ του 24-0, τα μπόλικα ρεκόρ τριπόντων τόσο της ομάδας όσο και του Κάρι και φυσικά ένα πιθανό 73-9, θα «χωρέσουν» απλώς στα βιβλία αν οι Ουόριορς δεν πετύχουν το repeat.
Τα ρεκόρ του Γκόλντεν Στέιτ δεν τελειώνουν. Με τον θρίαμβο στο Σαν Αντόνιο πέτυχε την 34η εκτός έδρας νίκη για φέτος, ξεπερνώντας το ρεκόρ των 33 του Σικάγο από το 19965-96! Έγινε επίσης η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που δεν ηττήθηκε δύο φορές από την ίδια ομάδα στην ίδια σεζόν και η πρώτη ομάδα που δεν έκανε δύο ήττες στη σειρά, φτάνοντας στα 81 ματς χωρίς αυτή την «ατυχία». Ενώ κράτησαν ακέραιο το σερί 54 σερί εντός έδρας νικών, που έχασαν πρόσφατα, αφού σταμάτησαν τους Σπερς στις 48 και δεν τους επέτρεψαν να γίνουν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που θα τελειώσει την κανονική σεζόν δίχως εντός έδρας ήττα… Οι Ουόριορς έχουν κάθε δικαίωμα να απολαύσουν τις φετινές (αρχικές) επιτυχίες τους. Οι ίδιοι δεν απάντησαν στις περσινές υπόνοιες ότι στέφθηκαν πρωταθλητές γιατί σε κάθε σειρά ο αντίπαλος είχε κι έναν τραυματία (Πέλικανς-Χόλιντεϊ, Γκρίζλις-Κόνλεϊ, Ρόκετς-Μπέβερλί, Καβς-Λαβ και Ίρβινγκ). Και φέτος δεν έχουν ανάγκη ούτε να σχολιάσουν όσους μειώνουν τα κατορθώματά τους ούτε να μπουν σε ανούσιες συγκρίσεις. Γιατί τέτοια είναι το αν οι Μπουλς του 1996 θα νικούσαν τους σύγχρονους Ουόριορς. Ο παλαίμαχος σταρ των πρώτων, Σκότι Πίπεν, μίλησε για «4-0». Ο κόουτς Κερ απάντησε διπλωματικά, διότι ήταν παίκτης του Σικάγο το 1996. Αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία, γιατί οι προ 20ετίας Μπουλς πολύ απλά δεν μπορούν να παίξουν και κανείς δεν θα μάθει ποτέ το αποτέλεσμα αυτού του υποθετικού «σεναρίου». Οι Μπουλς του ’96 ήταν οι Μπουλς του ’96. Καλό θα ήταν να απολαύσουμε τους πρωταθλητές όσο επιχειρούν την νέα τάξη πραγμάτων στο μπάσκετμπολ. Διότι φέτος έγιναν η πρώτη ομάδα με 1.000+τριπ. σε μία σεζόν. Ίσως το μπάσκετμπολ να άλλαξε λίγο. Άλλωστε, το 1979-80, πρώτη σεζόν με τρίποντο στο ΝΒΑ, οι Σαν Ντιέγκο Κλίπερς ήταν 1οι με 177! Ο κόουτς Πόποβιτς δεν θέλει τρίποντα. Όμως οι απαιτητικοί φαν θα πρέπει να αποφασίσουν. Σε μερικούς δεν αρέσει το («πολύ») τρίποντο των Ουόριορς και το βιρτουόζικο παιχνίδι του Κάρι. Για άλλους «δεν ήταν μπάσκετμπολ» η κυριαρχία του Σακίλ με τους Λέικερς. Το μπάσκετμπολ είναι ένα. Είτε αλλάζει είτε όχι. Απλώς ας το χαρούμε. Όλα στο παρκέ κρίνονται. Για το παρόν και το μέλλον του Γκόλντεν Στέιτ μένει να υπάρχει αντοχή για ξενύχτια στο League Pass. Και για το παρελθόν των Μπουλς του 1996 ή και του Κόμπι, υπάρχει (ευτυχώς) και το youtube…