Το 1985, η έκπληξη του Νο8 της κατάταξης Βιλανόβα επί του μεγάλου φαβορί Τζόρτζταουν του σούπερ-σταρ Πάτρικ Γιούινγκ χρειάστηκε το λεγόμενο «Perfect Game». Διότι έτσι, «Τέλειο Παιχνίδι» κοινώς, αποκάλεσε τη νίκη 66-64 των Wildcats ο δημοσιογράφος Φρανκ Φιτζπάτρικ, στο ομώνυμο βιβλίο που έγραψε με θέμα τον θρίαμβο της ομάδας Ρόλι Μασιμίνο! Ο τελευταίος βρέθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης (5/4) στις εξέδρες του «NRG Stadium» του Χιούστον και πετάχτηκε από τη θέση του στην εκπνοή με το… «Τέλειο Σουτ». Αν και η νίκη του Βιλανόβα επί του Νορθ Καρολάινα με 77-74, είχε δύο «τέλεια» σουτ, αλλά έναν πρωταθλητή. Πριν από 31 χρόνια, το «Nova» σούταρε με το εξωπραγματικό 78,6% στον τελικό, έχοντας 22/28 σουτ (μόλις ένα άστοχο στο δεύτερο ημίχρονο) και πανηγύρισε. Το βράδυ της Δευτέρας, οι παίκτες του Τζέι Ράιτ άφησαν στην άκρη το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ (σε εύστοχα) των 11/17τριπ. των TarHeels με το ρεκόρ (σε ποσοστό) 64,7% και έβαλαν την σφραγίδα τους με την δική τους κορυφαία επίδοση του 58,3% στο τελικό τουρνουά.
Η νίκη του Βιλανόβα με το buzzer-beater του Κρις Τζένκινς μόνο τυχαία δεν ήταν, αν και η «στρατολόγηση» του «ήρωα» του έγινε και λίγο… κατά τύχη! Αλλά ήταν και αποτέλεσμα του «αιώνιου» πια ερωτήματος «κάνεις φάουλ ή δεν κάνεις φάουλ» του κόουτς Τζέι Ράιτ, ο οποίος «γαργάλησε» την περιέργεια κοινού και Τύπου γιατί δεν επέλεξε να στείλει τους αντιπάλους του στις δύο βολές με το σκορ στο 74-71, στα 13,5΄΄. Στις Η.Π.Α. είναι λογικό να ξυπνήσουν οι μνήμες του 6ου Τελικού του 2013 στο ΝΒΑ. Τότε που ενώ οι γηπεδούχοι Χιτ ετοίμαζαν με σχοινιά να κλείσουν το παρκέ για την απονομή των… Σπερς, ο Ρέι Άλεν… τους έκλεισε (έστω και μακριά από το Τέξας) το σπίτι. Ήταν τότε με διαφορά 3π. υπέρ του, ο Γκρεγκ Πόποβιτς αποφάσισε να μην κάνει φάουλ στην τελευταία επίθεση του Μαϊάμι και αφού έχασε το ριμπάουντ στο πρώτο άστοχο τρίποντο του ΛεΜπρον Τζέιμς, είδε τον Κρις Μπος να πασάρει στον Άλεν για την ισοφάριση από τα 7,25μ.! Ο «Pop» δεν θέλησε να παίξει «στα ίσια» το ματς, αλλά είχε… ξεχάσει και στον πάγκο τον Τιμ Ντάνκαν, χάνοντας το πολύτιμο «σκουπίδι» από τον Μπος.
Η απορία τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης ήταν η ίδια για τον Ράιτ. Ο ίδιος, μένοντας ψύχραιμος μετά το καλάθι του Τζένκινς, εξηγώντας ότι «ήμουν ο ενήλικας ανάμεσα σε παιδιά 18-22 ετών και ήθελε να μείνω ήρεμος γιατί νόμιζα πως μένει χρόνος στο ταμπλό και έπρεπε να τους πω να αμυνθούν», τόνισε πως «είπα στους παίκτες μου ότι δεν είμαστε ομάδα που δέχεται τρίποντο και μπορούμε να επιτρέψουμε μόνο δίποντο». Όπως, άλλωστε, έγινε και στην προηγούμενη επίθεση, όταν πάλι με +3, ο Μάρκους Πέιτζ βρήκε χώρο για ντράιβ και με διπλή προσπάθεια μείωσε σε 72-71… Ο Ράιτ, που πλέον κάλλιστα μπορεί να περηφανεύεται ότι δικαιώθηκε από την επιλογή του, επισήμανε ότι «η μόνη περίπτωση να κάνουμε φάουλ ήταν όταν το χρονόμετρο “πέσει” κάτω από τα 5΄΄». Ο Οτσεφού πήγε για το κλέψιμο στην πάσα του Τζόελ Μπέρι στον Πέιτζ αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Πέιτζ βρήκε χώρο, όμως δεν επιχείρησε και πάλι διείσδυση, αλλά πάτησε από μακριά και μόλις είδε μπροστά του τον Ράιαν Αρτσιντιάκονο, σούταρε με «σπάσιμο» της μέσης και σκόραρε ένα απίθανο σουτ από τα 7,5μ.!
Ο κόουτς Ράιτ πρόσθεσε πως «αυτό που είδατε ήταν απλώς σπουδαίο κολεγιακό μπάσκετμπολ με εξαιρετική εκτέλεση από δύο μεγάλες ομάδες». Ούτως ή άλλως, για να αποφύγει τις ερωτήσεις για την επιλογή «foul or no foul», προτίμησε να αναλύσει την τελευταία επίθεση της του ομάδας και το εκπληκτικό σουτ του Τζένκινς. Ο τεχνικός των νέων πρωταθλητών είπε στην συνέντευξη Τύπου ότι «τα παιδιά έκαναν ακριβώς αυτό που είχαμε πει. Ξέραμε πώς θα μαρκάρει το Νορθ Καρολάινα και είχαμε 4 επιλογές για το σουτ. Ο Κρις ίσως να έμοιαζε η τελευταία, γιατί έκανε την επαναφορά στα 4,7΄΄. Όμως ο Αρτσιντιάκονο είχε το καθαρό μυαλό, αφού δεν βρήκε χώρο ή τον Τζος Χαρτ για το σουτ, να πασάρει στον ελεύθερο συμπαίκτη του». Το σύστημα αποκαλείται «The Nova», είναι δουλεμένο χιλιάδες φορές στην προπόνηση και ο Αρτσιντιάκονο, που αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τελικού τουρνουά στο τελευταίο ματς της κολεγιακής καριέρας του, επισήμανε ότι «μου αρέσει το τελευταίο σουτ, όμως η μπάλα πήγε εκεί που έπρεπε. Από την ώρα που πέρασα το κέντρο το μόνο που άκουγα από τον Κρις ήταν “Αρτς, Αρτς, Αρτς”!».
Ενώ ο Κρις Τζένκινς συμπλήρωσε ότι «όταν επαναφέρω τη μπάλα, ξέρω ότι οι αμυντικοί θα ακολουθήσουν την μπάλα. Ο Ράιαν ήταν βέβαιο πως θα επιχειρήσει άμεσα να επιτεθεί, αφού ο χρόνος ήταν λίγος. Ήταν επίσης σίγουρο ότι θα “τραβήξει” πάνω του την άμυνα γιατί πετυχαίνει πάντα μεγάλα σουτ. Όταν οι TarHeels ακολούθησαν τη μπάλα στα χέρια, κατάλαβα πως αν τρέξω γρήγορα και είμαι στο οπτικό πεδίο του, θα με βρει και θα μου πασάρει. Δεν ήταν ποτέ του εγωιστής στο παρκέ. Αυτό δείχνει τι παίκτης και τι άνθρωπος είναι. Του φώναξα τρεις φορές. Σε αυτή την ομάδα όλοι έχουν την αυτοπεποίθηση να σουτάρουν και όταν πήρα τη μπάλα, απλώς σούταρα. Τίποτε άλλο»… Αυτό το «απλώς» του Τζένκινς δεν τον βοήθησε μόνο να νικήσει τον αδερφό του, Νέιτ Μπριτ. Αλλά τον κατέταξε και ανάμεσα στους θρύλους των νικητήριων σουτ σε τελικούς. Δίπλα στους Μάικλ Τζόρνταν (Νορθ Καρολάινα επί Τζόρτζταουν-1982), Λορένζο Τσαρλς (Νορθ Καρολάινα Στέιτ επί Χιούστον-1983) και Κιθ Σμαρτ (Ιντιάνα επί Σίρακιουζ-1987). Και πρόσφερε στην «March Madness» μία ακόμη All-Time στιγμή «τρέλας» και ένα ακόμη από τα δεκάδες buzzer-beaters!