Σκέφτομαι συχνά πόσο οξύμωρο είναι να προσπαθείς να απλουστεύσεις το μπάσκετ. Το ταλέντο, που σαφώς και περισσεύει στο ΝΒΑ, το κάνει από μόνο του απλό. Αλλά, δεν είναι λίγες οι φορές που το να επιχειρείς να “κάνεις πενταράκια” αυτά που συμβαίνουν στο παρκέ, είναι κάτι σαν “ιεροσυλία” σε ένα τόσο σύνθετο και συναρπαστικό σπορ. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να πει κάποιος και για τους επερχόμενους (από τα ξημερώματα της Δευτέρας) τελικούς Περιφέρειας στην αμερικανική Λίγκα.

Έστω κι αν τα ζευγάρια Σαν Αντόνιο – Οκλαχόμα Σίτι στην Δύση και Μαϊάμι – Βοστόνη στην Ανατολή έχουν ένα (υπερ-απλουστευμένο;) γνώρισμα. Την διαφορά ηλικίας.

Τα “περήφανα γηρατειά” των Σπερς και Σέλτικς κοντράρονται με τα νιάτα των Θάντερ και Χιτ αντίστοιχα, όμως δεν θεωρώ πως αυτό θα κρίνει τις σειρές. Ειδικά στην περίπτωση του δυτικού τελικού. Τα γνωρίσματα των τεσσάρων αντιπάλων δεν περιορίζονται στην ηλικία, αν και για την Βοστόνη, που είναι σαφώς πιο οργανωμένο σύνολο από τους Χιτ, σίγουρα θα είναι καθοριστικό το αν θα αντέξουν να μείνουν “φρέσκοι” και να ανταποκριθούν στο ασταμάτητο τρέξιμο των ΛεΜπρον Τζέιμς και Ντουέιν Ουέιντ.

Οι περσινοί φιναλίστ διαθέτουν τους δύο καλύτερους παίκτες που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε μία ομάδα, όμως δεν έχουν πόιντ-γκαρντ του βεληνεκούς του Ραζόν Ρόντο (που έχει ήδη 3 τριπλ-νταμπλ στα φετινά πλέι-οφς) και η απουσία του Κρις Μπος (για όσο ακόμη λείψει) τους “πληγώνει” στην ρακέτα. Και κυρίως κόντρα στους φορμαρισμένους Κέβιν Γκαρνέτ και Μπράντον Μπας.

Το Μαϊάμι κατάφερε να προσπεράσει το εμπόδιο μίας ακόμη εξαιρετικής ομάδας συνόλου, όπως η Ιντιάνα, όταν οι δύο σταρ του -στα τρία τελευταία ματς, που “γύρισαν” το 1-2 σε 4-2 και έκριναν τα πάντα- άρχισαν να σκοράρουν +70π. μαζί! Οι Χιτ δεν έχουν σαφώς το πλάνο της Βοστόνης, ωστόσο διαθέτουν δύναμη και αντοχή, αφού πρόκειται για μία ομάδα που στηρίζεται στις ατομικές εξάρσεις των Τζέιμς – Ουέιντ και στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός στην άμυνα.

Ενώ μπορεί οι Σέλτικς να νίκησαν στις 3 από τις 4 μεταξύ τους αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου, αλλά το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι, μέχρι την ποστ-σίζον όπου οι Χιτ τους απέκλεισαν στον δρόμο για τους Τελικούς με το Ντάλας. Το θέμα είναι, επίσης, αν η εμπειρία της Βοστόνης μπορεί να αποβεί καθοριστική.

Στην Δύση, το ζευγάρι Σαν Αντόνιο – Οκλαχόμα Σίτι μοιάζει πιο συναρπαστικό. Ενδεχομένως να μπορούσε να είναι αυτό ο πραγματικός Τελικός του ΝΒΑ! Οι Σπερς κέρδισαν 2 από τα τρία φετινά ματς, με διαφορές που κυμάνθηκαν από 8-12π.. Βασική διαφορά δύο αγώνων (με 1-1 νίκες) η απόδοση του Τόνι Πάρκερ, ο οποίος στην ήττα 105-114 στην Οκλαχόμα (στις 8 Ιανουαρίου) είχε μόλις 4π. με 1/8 σουτ. Αλλά ένα μήνα μετά σκόραρε 42π. με 16/29 σουτ και έδειξε ποιος είναι αυτός που μπορεί σε βάθος 4-7 αγώνων να κρίνει την σειρά.

Το match-up μεταξύ του Γάλλου γκαρντ των Σπερς και του Ράσελ Ουέστμπρουκ θα είναι σημαντικότατο, αφού σε αντίθεση με τις αναμετρήσεις των Θάντερ στα πλέι-οφς, με Ντάλας και Λέικερς, ο Ουέστμπρουκ δεν είχε να κυνηγήσει έναν πλέι-μέικερ (Κιντ και Σέσιονς) που να σκοράρει και είναι εξαιρετικός στα drive στην ρακέτα…

Η Οκλαχόμα Σίτι έχει τα αθλητικά προσόντα, αλλά τα “Σπιρούνια” έχουν πλουραλισμό στην επίθεση. Οι Θάντερ έχουν νέα και γρήγορα πόδια, όμως οι Σπερς διαθέτουν γρήγορη σκέψη! Η παρέα των Ντουράντ και Ουέστμπρουκ έχουν τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ που έρχεται από τον πάγκο, όπως ο Τζέιμς Χάρντεν, αλλά το Σαν Αντόνιο έχει στον δικό του πάγκο τον κορυφαίο κόουτς του πρωταθλήματος, Γκρεγκ Πόποβιτς…

Η αναμέτρησή τους μοιάζει με μπασκετική “φαντασίωση“, καθώς οι Σπερς μετρούν 18 σερί νίκες (ολοκλήρωσαν με 10 την ρέγκιουλαρ-σίζον με έχουν 8 στα πλέι-οφς) με μ.ο. 16π. διαφορά(!) και σε αντίθεση με τους ανατολικούς τελικούς και την Βοστόνη, έχουν αποδείξει πως μπορούν να ανταποκριθούν στην ταχύτητα της Οκλαχόμα Σίτι.  

Από την άλλη, οι Θάντερ τρέχουν στην επίθεση με Ντουράντ – Ουέστμπρουκ – Χάρντεν. Έχουν καλή αμυντική λειτουργία στην περιφέρεια με τους Χάρντεν – Σεφολόσα και φυσικά στην ρακέτα με τον κορυφαίο μπλοκέρ της σεζόν, Σερζ Ιμπάκα και τον Κέντρικ Πέρκινς, που κάνει καριέρα χάρη στην “βρώμικη” δουλειά του. Ενώ διαθέτούν και τον καλύτερο σκόρερ του ΝΒΑ τις 3 τελευταίες σεζόν, που φέτος έχει εξελιχθεί σε “σεσημασμένο” closer στα κρίσιμα σημεία.

Από τα φετινά ματς όλων των πλέι-οφς, 30 αγώνες κρίθηκαν σε ένα σουτ. Από αυτές τις 30 περιπτώσεις, μόνο 4 προσπάθειες ήταν νικητήριες. Και μαντέψτε… Από αυτές, οι 3 ανήκουν στον Κέβιν Ντουράντ! Μάλιστα, ο σταρ των Θάντερ είναι πρώτος σκόρερ στην ποστ-σίζον σε μ.ο. στο 4ο δωδεκάλεπτο, με 8,1π.!

Μία απορία που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αμυνθούν οι Θάντερ. Ο κόουτς Σκοτ Μπρουκς προτίμησε κόντρα στους Λέικερς να ρισκάρει να δεχθεί ακόμη και 42π. από τον Κόμπι Μπράιαντ στο τελευταίο παιχνίδι (και 36 και 38 στα δύο προηγούμενα) για να μην σταματήσει τον σταρ του Λ.Α. με νταμπλ-τιμ. Η Οκλαχόμα Σίτι δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Ντένβερ στον 1ο γύρο, στον οποίο ο κόουτς των Νάγκετς, Τζορτζ Καρλ, έστελνε δεύτερο παίκτη στον Κόμπι, αλλά “πληγώθηκε” από τα ελεύθερα σουτ των Σέσιονς, Μπλέικ και Metta World Peace (στο 7ο παιχνίδι) και τις ασίστ σε Μπάινουμ – Γκασόλ.

Και ο Μπρουκς “διέταξε” τους Σεφολόσα και Χάρντεν να είναι “κολλημένοι” στον Μπράιαντ, με τον τελευταίο να σκοράρει μεν, αλλά πάντα με δύο χέρια κρεμασμένα πάνω του και χωρίς δυνατότητα πάσας σε αμαρκάριστο συμπαίκτη. Αυτή η τακτική ίσως είναι ριψοκίνδυνη κόντρα στο Σαν Αντόνιο, που διαθέτει ισορροπημένο σύνολο στην επίθεση και έχει συνήθως λύσεις τόσο από τους σταρ του (Πάρκερ-μ.ο. 19,1π. στα πλέι-οφς, Ντάνκαν-17,6π., Τζινόμπιλι-11,3π.) όσο και από τους ρολίστες του κόουτς Πόποβιτς (Ντάνι Γκριν-10,4π., Γκάρι Νιλ-8,3π., Στίβεν Τζάκσον-5,6π., Κάουι Λέοναρντ-8,5π., Μπορίς Ντιό-6,5π., Τιάγκο Σπλίτερ-7,6π.)   

Όμως οι απορίες θα λυθούν στο παρκέ. Προβλέψεις και προγνωστικά μην ψάχνετε. Ειδικά έπειτα από όσα είδαμε φέτος στην… Ευρωλίγκα. Απλώς απολαύστε τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες του κόσμου και χαρείτε το!