Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς των τελικών ήταν πάρα πολύ δύσκολο για τον Παναθηναϊκό. Έπρεπε να κερδίσει για να… κεφαλαιοποιήσει το “διπλό” μέσα στο ΣΕΦ και να ανταποκριθεί με επιτυχία σε ένα ρόλο που δεν του πήγαινε μέχρι τώρα, αυτόν του φαβορί.
Έτσι φάνηκε και στο ξεκίνημα του αγώνα. Όπου τα σουτ ήταν αγχωμένα, βιαστικά και άστοχα με συνέπεια να μην υπάρχει ισορροπία στην άμυνα και ο Ολυμπιακός να επιβάλει το παιχνίδι που τον βολεύει. Ο Διαμαντίδης ήταν για ένα ακόμα παιχνίδι χωρίς ενέργεια, “θολωμένος” στις επιλογές του και με αβίαστα λάθη.
Ο Ολυμπιακός δεν τον αντιμετώπιζε το ίδιο δυναμικά στο hedge out, αλλά τον “έστελνε” στα πλάγια περιορίζοντάς του τις γωνίες πάσας στην αδύνατη πλευρά. Αυτό αυτόματα δεν επέτρεπε στον Παναθηναϊκό να βρει λύσεις στην επίθεσή του και να βάλει το ματς στον ρυθμό που ήθελε.
Αντίθετα από την εικόνα των ομάδων όμως, ο Ολυμπιακός τελείωσε το ημίχρονο έχοντας προβάδισμα μόλις δύο πόντων και εκεί ουσιαστικά ήταν η… μισή νίκη του Παναθηναϊκού. Με 11 λάθη, με κακή εμφάνιση και πολύ άγχος ήταν μόλις δυο πόντους πίσω, κυρίως λόγω του εκπληκτικού Ούκιτς.
Στο δεύτερο μέρος ο Διαμαντίδης άρχισε να παίρνει μπροστά, δεν κρατούσε την μπάλα στα χέρια του και την πάσαρε σωστά, ψάχνοντας αμέσως τα “μις ματς”, ενώ ο Μπράμος έβαλε τα σουτ από την περιφέρεια. Στην άμυνα το “τρίγωνο θανάτου” μέσα στη ρακέτα εξακολουθούσε να “πνίγει” τον Σπανούλη και τον Χάινς, οι Σλούκας, Κατσίβελης αστοχούσαν από την περιφέρεια, ενώ στο τέλος ο Γκιστ έβγαινε πάνω στον Σπανούλη με τις αλλαγές στα σκριν και ο Ματσιούλις στον παίκτη του από μπροστά.
Έτσι οι “πράσινοι” έφεραν το παιχνίδι και πάλι στα δικά τους μέτρα και έφτασαν στην επικράτηση. Απέχουν μόλις μια νίκη από την κατάκτηση του τίτλου, αλλά δεν έχουν τρία παιχνίδια για να την πάρουν. Έχουν ΕΝΑ, ΕΝΑ και ακόμα ΕΝΑ (αν και όσα χρειαστούν). Κάθε ματς στα πλέι οφ είναι τελείως διαφορετική ιστορία, με εντελώς άλλες συνθήκες και παραμέτρους.
Φυσικά, το άγχος και η πίεση είναι στις πλάτες των παικτών του Ολυμπιακού και το κίνητρο για το 3-0 είναι πολύ σημαντικό για τους “πράσινους“, που αναμφίβολα περιμένουν την αντίδραση των αντιπάλων του.
Για να το ξανακάνουν, όμως, απαιτείται να έχουν απόλυτη συγκέντρωση, ηρεμία και προσήλωση στο πλάνο τους. Όπως έλεγε και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς “να ακούν μόνο τον ήχο της μπάλας στο παρκέ, τίποτε άλλο…”