Το κρας τεστ του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη απέναντι στη Ρεάλ έδειξε πως το νέο μοντέλο έχει καλές προδιαγραφές. Δεν είναι όμως ακόμα έτοιμο για μεγάλες κούρσες.
Οι “πράσινοι” σε πείσμα πολλών που περίμεναν… τριαντάρα, έδειξαν ένα σύνολο που έχει συγκεκριμένες αρχές, πλάνο και στόχευση και περιμένει από τους παίκτες να τα μετουσιώσουν σε σκορ, σε παιχνίδι. Το καλό και το κακό με τον Παναθηναϊκό αυτής της εποχής είναι ότι κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει. Είναι άγνωστο. Ο στόχος είναι προφανής. Το αν μπορεί να τον πετύχει είναι το ερωτηματικό. Αν είναι δηλαδή μια μέτρια ομάδα ή όχι θα το δείξει το… παρκέ.
Τι είδαμε στη Μαδρίτη λοιπόν; Τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να είναι εντελώς μεταμορφωμένος. Χωρίς περιττά κιλά, με απόλυτη συγκέντρωση, με το μυαλό στη μπάλα και όχι στους διαιτητές και τον πάγκο, με πολλές δυνάμεις, με ισορροπία στο κορμί του, να βάζει μέσα στα καλάθια τους Ισπανούς. Πρέπει να διορθώσει ακόμα περισσότερο την έξτρα πάσα, να βλέπει δηλαδή πιο γρήγορα τους συμπαίκτες του μετά από “παγίδα”. Τα εύκολα φάουλ και το ότι μπαίνει από την μέσα πλευρά στο πικ εν ρολ είναι πράγματα με τα οποία στον Παναθηναϊκό πρέπει να μάθουν να ζουν.
Είδαμε τον Κώστα Τσαρτσαρή αναγεννημένο, με τη στόφα του “παλιού” και τη σιγουριά του παίκτη που έχει ξαναζήσει εκατοντάδες φορές τις ίδιες καταστάσεις. Τα σουτ μπήκαν, αλλά μπορεί και να μην μπαίνουν αργότερα. Κανένα πρόβλημα. Ο Τσαρτσαρής θα είναι εκεί να δείξει στους υπόλοιπους πως πρέπει να βουτήξουν στο παρκέ για να φάνε τη μπάλα. Κι αυτό αρκεί…
Είδαμε το τεχνικό τιμ να έχει συγκεκριμένο πλάνο, να “δουλεύει” το ματς μέσα από τα προβλήματα και τις αναποδιές, να έχει στόχευση, σχέδια, που άλλα έβγαιναν και άλλα όχι. “Eγκλώβισε» τη Ρεάλ στο ρυθμό που ήθελε σε μεγάλα κομμάτια του αγώνα και έδειξε πως υπήρξε καλή προεργασία.
Είδαμε επίσης τον Χίλτον Άρμστρονγκ, που όπως παραδέχθηκε κι αυτός δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ. Το πρόβλημα με τον Αμερικανό είναι πως δεν έκανε ΚΑΙ ΠΑΛΙ τίποτα. Είναι σαφές πως πίσω από τον Σοφοκλή δεν υπάρχει (δεν έχουμε δει και τον Λάσμε βέβαια) τίποτε αξιόπιστο. Εξακολουθεί να δίνει την εικόνα παίκτη που πήγε στην ομάδα την ίδια ημέρα και η επικοινωνία του με τον πάγκο την ώρα του αγώνα ολοένα και χάνεται. Όπως και η υπομονή…
Ο νεαρός Σκορδίλης έστω στο λίγο που έπαιξε έδειξε πως είναι στο κλίμα της ομάδας και ειδικότερα στο ελληνικό πρωτάθλημα θα δώσει πολύτιμες λύσεις.
Είδαμε τον Ρόκο Λένι Ούκιτς να… ταλαιπωρεί τη μπάλα για πολλά δευτερόλεπτα σε αυτή την εναλλαγή ρόλων (πλεϊ μεϊκερ, δυάρι) με τον Διαμαντίδη, χωρίς να έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Πρόβλημα τεράστιο για το ρόλο που του έχουν δώσει στον Παναθηναϊκό. Υστέρησε στον δημιουργικό τομέα, όπου εκεί φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα όταν ο Σχορτσιανίτης λείπει από την πεντάδα.
Δεν υπάρχει παίκτης για να “ακουμπήσει” η μπάλα και οι δημιουργοί δεν φτιάχνουν φάσεις. Ο Κίτσεν είναι προφανές ότι δεν μπορεί να κριθεί, αφού ήταν εμφανώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του.
Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός έδειξε πως εξακολουθεί να βρίσκεται σε καλό δρόμο, βελτιώνεται από μέρα σε μέρα, έχει συγκεκριμένες αδυναμίες τις οποίες ξέρει πολύ καλά και δουλεύει σε αυτές, αλλά και άλλες που λύνονται μόνο με εμπλουτισμό του ρόστερ. Το… ελληνικό ρόστερ του «τριφυλλιού» τα πήγε καλά, αν είχε περισσότερη βοήθεια από το ξένο θα τα πήγαινε καλύτερα…
ΥΓ: Ούτε κατά διάνοια δεν πρέπει να περάσει από το μυαλό κανενός ότι η ήττα με επτά πόντους από τη Ρεάλ μέσα στη Μαδρίτη είναι νίκη. Ο Παναθηναϊκός έγινε μεγάλη ομάδα επειδή, είτε έχανε- είτε κέρδιζε, δεν επαναπαυόταν στα σωστά που έκανε, αλλά πήγαινε την άλλη ημέρα στο γήπεδο και δούλευε στα λάθη του…