O Παναθηναϊκός κατέκτησε με 3-0 νίκες το πρωτάθλημα κερδίζοντας τον Ολυμπιακό δύο φορές μέσα στο ΣΕΦ και ολοκλήρωσε με τον ιδανικότερο τρόπο μια από τις πιο περίεργες σεζόν της νεότερης ιστορίας του.
Ο Κόμπι Μπραϊαντ όταν τραυματίστηκε στον αχίλλειο έγραψε μεταξύ άλλων στο facebook: “If you see me in a fight with a bear, pray for the bear“. Και ουσιαστικά αυτό ήταν το σύνθημα για τους “πράσινους” φέτος. Να παλεύουν σε κάθε ματς…
Το περασμένο καλοκαίρι από την ομάδα που έφερε τη “σφραγίδα” του μεγάλου Ζέλικο Ομπράντοβιτς έμειναν δυο παίκτες όλοι κι όλοι. Ο Διαμαντίδης κι ο Τσαρτσαρής. Όλοι οι υπόλοιποι θεωρώντας πως η ομάδα, η ΚΑΕ θα διαλυθούν και δεν πρόκειται να υπάρξουν εγγυήσεις για το μέλλον έφυγαν αναζητώντας πιο σίγουρα πράγματα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παλεύοντας να βγάλει από πάνω του την ταμπέλα “εκείνος που έδιωξε τον Ομπράντοβιτς” αποφάσισε να μπει μπροστά και να ξεκινήσει την αναδιοργάνωση.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης ήταν εκείνος που πήρε την τεράστια απόφαση να καθίσει στην “ηλεκτρική καρέκλα” του Ομπράντοβιτς και να πάρει την ευθύνη να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στη νέα εποχή. Οι επιλογές παικτών έγιναν με τεράστιες δυσκολίες, αλλά και με αστοχίες. Οι Κίτσεν, Αρμστρονγκ, Πάνκο δεν μπόρεσαν όχι μόνο να βοηθήσουν, αλλά ούτε καν να προσαρμοστούν στην ομάδα παρά τις τεράστιες προσπάθειες του τεχνικού τιμ.
Η ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ έκανε ακόμα πιο βαρύ το κλίμα και για τους παίκτες που όπως γραφόταν: “Ούτε απέξω από το ΟΑΚΑ δεν θα περνούσαν άλλα χρόνια“. Ειρωνείες για τα πουκάμισα που κρέμονταν έξω από το παντελόνι του Πεδουλάκη, όταν αυτός διαμαρτυρόταν για το “σφαγείο” στη Μόσχα με τη Χίμκι, κωμικά βίντεο για τα αγγλικά του στα τάιμ άουτ, υπονοούμενα ότι ο Διαμαντίδης δεν τον γουστάρει και όπου να ‘ναι θα τον “φάει“. Όλα αυτά έγιναν καθημερινότητα κι όχι το μπάσκετ, αν γίνεται δουλειά και τί δουλειά γίνεται.
Ο Πεδουλάκης έγινε το “αλεξικέραυνο” σε όλα αυτά και κράτησε την ομάδα του κάτω από τα “στεγανά“. Βελτίωσε την επικοινωνία του με το υπόλοιπο σταφ, συγκεντρώθηκε στη δουλειά του και έκανε αλλαγές με τον Γκιστ αντί του Πάνκο και τους Μπανκς, Καπόνο. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν μια “αμφιλεγόμενη” επιλογή, αποτέλεσμα της πίεσης από τα άσχημα αποτελέσματα εκείνης της περιόδου. Ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Ίκαρο στη Γλυφάδα και εντός έδρας από τη Χίμκι.
Ο Πεδουλάκης ήταν στον… αέρα, οι παίκτες σε τραγική ψυχολογική κατάσταση και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να σκέφτεται όλα τα ενδεχόμενα. Την πρώτη του παραγοντική χρονιά βρισκόταν μπροστά σε μια “φουρτούνα” και η πίεση γινόταν αφόρητη.
Ο Παναθηναϊκός ωστόσο κέρδισε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ και η ομάδα μπήκε στην… αποσυμπίεση. Το διάγραμμά της άρχισε να κινείται σταθερά ανοδικά και η δουλειά να βγαίνει στο παρκέ. Τα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα έγιναν το πιο διδακτικό μάθημα για όλους στο “τριφύλλι“. Για το τεχνικό τιμ, για τη διοίκηση, για τους παίκτες, για τους οπαδούς.
Ο Πεδουλάκης είχε την ευκαιρία να δει μέχρι που φτάνει η ομάδα του και τι πρέπει να αλλάξει για να “χτυπήσει” τον Ολυμπιακό στους τελικούς των πλέι οφ. Έτσι απέκτησε τους Κάρι και Γκουίν. Ο Γιαννακόπουλος κατάλαβε πως η υπομονή και η εμπιστοσύνη που έδειξε είναι αρετές που πρέπει να ακολουθεί και θα τον δικαιώσουν.
Οι παίκτες πήραν τεράστια ένεση… αυτοπεποίθησης, αντιλαμβανόμενοι ότι μπορούν να τα καταφέρουν αρκεί να δουλεύουν και να διορθώνουν συνεχώς τα λάθη τους.
Οι οπαδοί άρχισαν να πιστεύουν σε… όλους τους παραπάνω. Να στηρίζουν με περισσότερη θέρμη την προσπάθεια και να μην δυσανασχετούν με το πρώτο λάθος.
Στους τελικούς με τον Ολυμπιακό ούτε ο πλέον αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού θα πίστευε ότι μπορεί η ομάδα να πάρει τον τίτλο με… σκούπα 3-0 μέσα στο ΣΕΦ. Εμφανίστηκε μια ομάδα πανέτοιμη για όλα και… τα πήρε όλα.
Ήταν ο επίλογος μιας χρονιάς που πέρασε από… σαράντα κύματα. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Εκείνο που κράτησε όρθια αυτή την ομάδα ήταν ένα απλό πράγμα: Ότι έψαχνε κάθε φορά να βρει ποια είναι τα προβλήματά της, τί της λείπει και τι πρέπει να κάνει για να τα βελτιώσει. Ακόμα και όταν κέρδιζε…
Υ.Γ.1: Ο Αργύρης Πεδουλάκης απέδειξε πως είναι ένας τεράστιος μάγκας. Όχι μόνο επειδή κάθισε στη θέση του τεράστιου Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όχι μόνο επειδή μπήκε “ασπίδα” μπροστά στους παίκτες του όλη τη χρονιά, αλλά επειδή ποτέ δεν σταμάτησε να πιστεύει πως μπορεί να πετύχει, ακόμα και όταν δεν του έδιναν τη δυνατότητα να προσπαθήσει κι ας αποτύχει…
Υ.Γ.2: Ο Κώστας Τσαρτσαρής ήταν ένας παίκτης που έχει δεχθεί πολλή κριτική, αλλά κάθε φορά αποδείκνυε πόσο πολύτιμος ήταν. Σεμνός, μετρημένος, παίζοντας περισσότερο με το μυαλό και ίσως λιγότερο με το κορμί. Μόνο και μόνο ότι σε ηλικία 18 ετών έφυγε στην Ισλανδία για να αποκτήσει την “ελευθερία” του δείχνει πόσο ψυχάρα ήταν.