Ημέρες που είναι, αυτή είναι η αφορμή μου για να μην γράψω, και με αιτία το μεγάλο παιχνίδι για τον Θεό του Ελληνικού μπάσκετ τον μεγάλο Γκάλη, ζήτησα από φίλους και γνωστούς δυο κουβέντες για τον Νίκο.
Φυσικά και μιλάω για τον αθλητή, γιατί όπως ξέρετε στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα γήπεδο “Νίκος Γκάλης“. Αν θεωρήσουμε πως δεν πρέπει να αποδίδονται τιμές σε ανθρώπους του αθλητισμού όσο είναι εν ζωή, τότε κάνουμε λάθος, μια και ο πρόεδρος της ΕΟΚ (Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης), Γιώργος Βασιλακόπουλος, έχει ένα γήπεδο (στην Αμαλιάδα) στο όνομά του.
Είχε γραφτεί και ειπωθεί ραδιοφωνικά ότι ο κύριος Λιάνης προσπάθησε να δώσει τον όνομα του Γκάλη στο ΟΑΚΑ. Άγνωστο (γνωστό) γιατί, αλλά δεν έγινε ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι έχει ήδη αποδεχθεί την πρόταση του Μισέλ Πλατινί να παρακολουθήσει ως τιμώμενο πρόσωπο τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Γούεμπλεϊ φέτος, αλλά τιμάται και σήμερα όταν στην ηγεσία του υφυπουργείου Αθλητισμού είναι ο πρώην προπονητής του, ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Αυτό είναι ακόμα κάτι που πρέπει να πιστωθεί στην πιο δύσκολη αλλά και πιο πετυχημένη για μένα θητεία του μέχρι σήμερα.
Αναμένονται μαγικές στιγμές απόψε, όπως αυτές με το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου στο φάιναλ φορ της Αθηνας το 2007, ή τον χαμό που έγινε στην Ισπανία για την είσοδο του στο Hall of Fame της FIBA με το σύνθημα “Είσαι Θεός, είσαι Θεός Μοναδικός!“.
Κι όμως σαν χθες το 1980 έκανε το ντεμπούτο του με την Ελληνική Εθνική Ομάδα, πριν από 33 συναπτά έτη και -παρά τα τόσα χρόνια- όλο και κάτι καινούριο διαβάζω για τον μεγάλο αυτόν Έλληνα Αθλητή.
Για τον αθλητή που μας κράταγε τις Πέμπτης (ακόμα και την Τσικνοπέμπτη) σπίτια μας, που αν υπήρχε AGB θα έκανε 90αρια μιας και στη Θεσσαλονίκη δεν περιπατάγανε ούτε οι γάτες στον δρόμο, ενώ στην Αθήνα μαγαζάτορες στείλανε επιστολή στην ΕΡΤ, σύμφωνα με τον αστικό μύθο(;), ώστε να αλλάξουν ημέρα οι αγώνες του Άρη.
Ο αθλητής που μας έμαθε ότι τα 45αρια δεν είναι μόνο δισκάκια, αλλά πόντοι σε ένα παιχνίδι, που μας έθισε στο να ανταλλάσουμε κασέτες στα σχολεία μας, μέχρι να του… κόψουν το μπάσκετ.
Αρκετά με την πολυλογία μου ιδού και οι δηλώσεις των φίλων του ΜΠΑΣΚΕΤ πάνω από όλα:
Γιώργος Αδαμόπουλος:
Λένε πως όσο διάσημος κι αν είναι κάποιος, όσα παρωνύμια κι αν έχει (και παρατσούκλια όπως “Θεός του μπάσκετ“, ή “Gangster” είναι ιδιαιτέρως “βαριά“), το κλισέ επιτάσσει να θεωρούμε πως είναι “απλός άνθρωπος“.
Ο Νίκος Γκάλης δεν ήταν ποτέ τέτοιος. Δεν είχε σημασία αν αυτό ήταν απόρροια της αμερικανικής παιδείας ή της φιλοσοφίας του.
Η ηλικία μου δεν μου επέτρεψε να τον “ζήσω” δημοσιογραφικά. Ωστόσο, κομπάζω ακόμη για μία (τηλεφωνική) συνέντευξη που κάναμε το 2004 στο “ΕΘΝΟΣΠΟΡ” και δεν ντρέπομαι να πω ότι ένιωσα σαν… σχολιαρόπαιδο, όταν απλώς του έσφιξα το χέρι, πριν χρόνια στην Καλλιθέα!
Ήταν τόσο μεγάλο το δέος, όσο όταν τον έβλεπα να σκοράρει μπροστά στον Πίτις και αναρωτιόμουν: “Θα σκοράρει και κόντρα στον ΜακΑντου“; Όταν το έκανε, απορούσα: “Θα το ξανακάνει απέναντι στον Μενεγκίν“;. Οι… ρητορικές απορίες δεν κρατούσαν πολύ! Σε ευχαριστούμε για όλα “Νικ“!!!
Βασίλης Γεωργίου:
Πάντα τον θαύμαζα. Ακόμα και όταν μετέδιδα, έλεγα πάντα την ατάκα “μένει στον αέρα και σημειώνει καταπληκτικό καλάθι“, γιατί έτσι ήταν.
Το 1995-’96 που ήταν προπονητής ο Ιωαννίδης στον Ολυμπιακό, θυμάμαι που είχε 250-300 δημοσιογράφους στα δημοσιογραφικά και μου είχε πει ο Γιατζόγλου: “Βασίλη μου, οι περισσότεροι είναι δημοσιογράφοι. Ο Γκάλης το δημιούργησε αυτό“.
Μετά το ’87 και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, το μπάσκετ ανέβηκε ψηλά, χάρη στον Γκάλη και η Θεσσαλονίκη έγινε η Μητρόπολη του μπάσκετ. Έφυγε από τη Θεσσαλονίκη γιατί κάποιοι δεν τον ήθελαν. Ήρθε στην Αθήνα όπου και σταμάτησε το μπάσκετ, για να φτάσουμε στην 7η Μαΐου να κάνουμε ένα φιλικό προς τιμήν του, ενώ θα έπρεπε να γίνουν περισσότερα.
Ο Γκάλης πήρε ένα σπίτι, το έχτισε, το έφτιαξε και το επίπλωσε. Θα έπρεπε να γίνει νωρίτερα το φιλικό και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να δοθεί το όνομά του σε ένα γήπεδο. Ακόμα και τώρα που ζει.
Ο Βασίλης Γκούμας μού έλεγε: Όλοι όσοι παίζουν σήμερα θα πρέπει να πληρώνουν Γκαλόσημο. Τρώγαμε φασόλια χωρίς λάδι και τώρα φιλέτο αλά κρεμ και αυτό το χρωστάμε στον Γκάλη“.
Στο βιβλίο μου έγραψα πως: “Νίκο ήσουν κύριος σε όλα. Ο Κόσμος, το ελληνικό μπάσκετ, οι παράγοντες και όλοι σ’ ευχαριστούν για όλα“.
Δημήτρης Κατσιώνης (Hoopfellas):
THE GANGSTER
Τέλη ’80, Καυτατζόγλειο.. (Είμαι περίπου 7 ετών). Βλέπω για πρώτη φορά από κοντά τον “Γκάνγκστερ” και με διαπερνά ρεύμα. Φορά μια αντιανεμική φόρμα (must τότε) και καταπίνει χιλιόμετρα στον στίβο! Ο συγγενής – συνοδός μου του κάνει νόημα και ο Νικ καταλαβαίνοντας τι θέλει του δείχνει “5 λεπτά“…
Τον περιμένω στις κερκίδες μην μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Ανεβαίνει, κάθεται παραδίπλα, μας δείχνει με το χέρι του “περίμενε…“. Ξεντύνεται και αρχίζει να βγάζει τα βάρη που είχε φορτώσει από πάνω μέχρι κάτω το κορμί του!
Μου φαινόταν απίστευτο αυτό που έβλεπα. Ενίσχυσε περισσότερο την εικόνα του εξωπραγματικού, του υπεράνθρωπου, που είχα χτίσει στο μυαλό μου για αυτόν, σαν ένα παιδί 7 ετών που επέλεξε σπορ μετά την επιτυχία του ’87. Πήρα το αυτόγραφο. Κειμήλιο…
Ο Νίκος Γκάλης έφερε τον επαγγελματισμό στο ελληνικό μπάσκετ. Η συστηματική προπόνηση, πέραν της καθιερωμένης ομαδικής και η αυτοσυγκέντρωση στο στόχο έβγαζαν προς τα έξω έναν άνθρωπο – ρομπότ που άλλαξε τα δεδομένα στον ελληνικό αθλητισμό.
Ο χαρακτήρας του, ο τρόπος που έζησε τη “μπασκετική του ζωή“, μεγαλώνουν τον θρύλο του. Και επειδή πάντα τέτοιες σκέψεις ιντριγκάρουν, θα πω -χωρίς ίχνος υποκειμενικότητας- ότι στο σύγχρονο global basketball του 21ου αιώνα, θα μπορούσε να ήταν στο Top-5 των σκόρινγκ γκαρντς που καλύπτουν τη θέση “1” στο ΝΒΑ. Αν και δεν θεωρώ ότι αυτή η πορεία θα διόγκωνε περισσότερο το μύθο του…
Αλέξανδρος Νικολαΐδης (Ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης μας):
“Αλέξηηηη. Έλα ξεκινάει το παιχνίδι“. Η φωνή της μάνας μου περνάει όλη την αλάνα στην Τριανδρία και φτάνει ως το Γυμνάσιο με ενημερώνει ότι το Άρης – ΠΑΟΚ (δεν έχει σημασία ποιος ήταν γηπεδούχος, πάντα Άρης – ΠΑΟΚ ήταν) ξεκινάει.
Ευτυχώς η αλάνα ήταν δίπλα στο σπίτι μου και οι φίλοι μου ενημερώνονταν από την μητέρα μου και έτρεχαν και αυτοί. Αν ήταν Αρειανοί; Όχι όλοι. Ούτε Παοκτσηδες ήταν. Απλά ήθελαν να δουν τον Γκάλη και στους πόσους πόντους θα σταματήσει.
Εγώ από την άλλη ήμουν και ένιωθα ευλογημένος που ήταν αθλητής της ομάδας μου.
Επιστροφή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004, είμαι μέσα στο αεροπλάνο και ο πατέρας μου έχει ετοιμάσει υποδοχή με μπάντες, Δημάρχους και άλλα πολλά. Στις μπροστά θέσεις κάθεται ο Νικ, τυχαία.
Σταματά το αεροπλάνο, περνάω πρώτος κοντά στην πόρτα εξόδου, και είμαι δίπλα με τον Γκάλη. Τον κοιτάζω μες στην αμηχανία… “Γεια σας κύριε Γκάλη“. Χαμογελά… “Πήγαινε να το χαρείς αγόρι μου“, και με χτυπά στην πλάτη. Εκεί ένιωσα ότι η τύχη μου ολοκληρώθηκε, ότι το έζησα κι αυτό.
Ήταν αμήχανα και λίγο άβολα, όχι όμως όσο όταν τον είχα δει με τα πράσινα.
Χρόνια Πολλά κύριε Νίκο Γκάλη, για όλους μας είναι γιορτή. Σε ευχαριστούμε, κι ας αργήσαμε…
Γιάννης Ψαράκης:
Ο “δικός μου” Νίκος Γκάλης τον οποίο είχα την ευλογία να απολαύσω για πολλά χρόνια από κοντά είτε ως φίλαθλος είτε ως ρεπόρτερ των κατορθωμάτων του δεν “ζει” μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου μπάσκετ. Είναι άλλωστε τόσα πολλά, τόσο μοναδικά και ατελείωτα τα επιτεύγματά του που χρειάζονται χρόνια για να τα απαρριθμήσει και να τα “καταθέσει” κάποιος. Θα αρκεστώ σε μία,
μάλλον προσωπική, στιγμή.
Ήταν το 1991 στο πλαίσιο των εορτασμών του Ιωβηλαίου του μπάσκετ στον τόπο του… εγκλήματος του Ευρωμπάσκετ του 1987, το Στάδιο “Ειρήνης και Φιλίας”. Ήμουν τόσο σίγουρος εκείνο το απόγευμα που πήγα στο Φάληρο για να καλύψω δημοσιογραφικά τους αγώνες ότι θα Τον συναντούσα, που πριν φύγω από το πατρικό μου πήρα το απόκομα της εφημερίδας “7ημερο του μπάσκετ” με τη μεγάλη
φωτογραφία της βασικής πεντάδας της ομάδας του ‘87. Τα αυτόγραφα του Γιαννάκη, του Φάνη, του Φασούλα και του Καμπούρη παρέμεναν ανεξίτηλα, τέσσερα χρόνια μετά τις αξέχαστες βραδιές της διοργάνωσης που έμαθε στους Έλληνες το μπάσκετ.
Μία… υπογραφή έλλειπε από εκείνη τη φωτογραφία και ήταν γραφτό να πάρει τη θέση που της άρμοζε εκείνη τη μέρα αν και ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν μου είχε δοθεί η ευκαιρία αλλά δεν το είχα τολμήσει. Ποιος ήμουν εγώ άλλωστε που θα “χρησιμοποιούσα” τη δημοσιογραφική ιδιότητα για ένα αυτόγραφο του.
Περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους κάτω από τις εξέδρες του ΣΕΦ είδα από απόσταση 50 μέτρων Εκείνον να προχωράει με το γνωστό βαρύ, περήφανο βηματισμό. Σταμάτησα, κοίταξα πίσω μου, κανείς. Μπροστά μόνον εκείνος παρέα με τον τότε συνεργάτη και φίλο του Γιώργο Ραμπότα και 1-2 άτομα ακόμη που αυτόματα είχαν βγει από το… κάρδο. Αστραπαία κίνηση, βγάζω από την τσάντα το στυλό, σταματάω μπροστά του και Του λέω. “Νίκο, τέσσερα χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή, αν δεν σε πειράζει…” και τείνω τη φωτογραφία της πεντάδας.
Σκάει εκείνο το “μισό” χαμόγελο, υπογράφει και συνεχίζει την πορεία του. Ναι, το παραδέχομαι. Για περίπου πέντε λεπτά έμεινα ακίνητος σε εκείνο το σημείο και κοιτούσα περήφανος τη φωτογραφία με τα πέντε ξεχωριστά αυτόγραφα. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, ζήτησα και εγώ αυτόγραφο από τον Νίκο Γκάλη. Θα ‘χω να το λέω στην κόρη μου…
Γιώργος Κογκαλίδης:
Είχα την τύχη να ζήσω τις μοναδικές στιγμές του 1987, τότε που ήμασταν λίγοι αυτοί οι οποίοι γράφαμε για μπάσκετ. Πρωτόπειρος δημοσιογράφος, στο ξεκίνημά μου, τον έβλεπα το βράδυ να στέκεται στον αέρα και να κερδίζει αντιπάλους και… φυσικούς νόμους (της βαρύτητας), και το πρωί να κερδίζει στο τάβλι, και να κάνει πλάκα με τον παπαγάλο στο Τζόουνς στη Γλυφάδα.
Είχα την τύχη να δω εκείνον τον τελικό με τον ΠΑΟΚ (όλοι τελικοί ήταν), με τον Γκάλη να πιάνει την μπάλα και να τη… γυρίζει (έγινε σύνθημα μετά). Είχαμε ανεβεί παρέα με τον Γιάννη Ιωαννίδη τον Ολλανδό, με το αυτοκίνητό του, που έκαιγε “γκάζι” και μας κόστιζε φτηνότερα το ταξίδι.
Είχα την τύχη να τον παρακολουθώ χρόνια και να καταγράφω κατορθώματά του, αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν συμφωνήσαμε να μου δώσει συνέντευξη για τον Ελεύθερο Τύπο (παίκτης του Παναθηναϊκού πια), κάπου στο 1993. Έφτασα στο γραφείο του, στη Γλυφάδα, με σκοπό να τον “ψήσω” να βγάλουμε φωτογραφίες εκτός γραφείου.
“Ξέχασέ το” μου είπε ο Γιάννης Γιαννάκης. Ήμουν, όμως, αποφασισμένος να το… παλέψω. Το ζήτησα. Απλά, χωρίς καν να ξεκινήσω να επιχειρηματολογώ. Όχι μόνο δεν αρνήθηκε, αλλά έκανε ό,τι του ζήτησε ο φωτογράφος.
Φτάσαμε στο Καβούρι, βρήκαμε μια άγκυρα στην παραλία, που αποτέλεσε και τον τίτλο της συνέντευξης (“ρίχνω άγκυρα στον ΠΑΟ“), οι λουόμενοι έβγαιναν από τη θάλασσα για να πάρουν αυτόγραφο, να τον αγκαλιάσουν, να τον αγγίξουν.
Ο “Γιαν – Γιαν” είχε μείνει στήλη άλατος. “Καλά, τί του έκανες;” με ρώτησε. “Εγώ τί του έκανα Γιάννη – απαντώ τώρα, γιατί τότε απλά γέλασα-, ή αυτός τί μας έκανε; Μας έκανε ανθρώπους…“.
Υ.Γ.: Εννοείται γελάνε και τα μουστάκια μου με τις αναφορές όλων των ποδοσφαιρικών δημοσιογράφων στον Νίκο Γκάλη τέτοιες ημέρες, τις συνεντεύξεις που του έχουν πάρει αλλά και τα άρθρα που γράφουν για τον ένα και μοναδικό ΘΕΟ.
Τον άνθρωπο που άλλαξε την πορεία ενός αθλήματος στην χώρα μας και από αναφορές αποτελεσμάτων το 1987 στις εφημερίδες πήγαμε στις σελίδες με τις χιλιάδες λέξεις μετά.
Υ.Γ.2. Μην χάσετε το αφιέρωμα μας στο twitter μας @basketblog με φράσεις διάσημων για τον Νίκο Γκάλη με αναφορές σε #Hoophall #2014HOF #espn για να μην ξεχνιούνται και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι…
Follow me on twitter @mantzourakis