Θα με πείτε πάλι γκρινιάρη και θα αρχίσουν πάλι τα τηλέφωνα να χτυπάνε. Σήμερα, ενημερώνω ότι γράφω για να προλάβω προς το καλό, να γίνουνε κάποια πράγματα, και όχι για να στιγματίσω μια γιορτή σχετικά με τη μοναδική εκδήλωση που αφορά στο μπάσκετ, καθώς -όπως λέει και ο Γιώργος Κογκαλίδης– ποδοσφαιρικό ολ σταρ θυμίζει Εσκιμώο στην Αίγυπτο, να γλύφει παγωτό.
Ξεκινάω από το Ολ Σταρ της Κυριακής στην Πάτρα. Θα δούμε για πρώτη φορά το ολ σταρ γκειμ με καρότσι, μαζί με το παιχνίδι των “μεγάλων“. Όλο αυτό μόνο ωραίο ακούγεται. Έλα, όμως, που το ένα παιχνίδι είναι στης 15:00 και το άλλο στις 18:30! Και πείτε μου ποιός θα πάει στο γήπεδο στις 3 και θα φύγει στις 9 το βράδυ;
Η πρώτη φορά που μπήκε το μπάσκετ με καρότσι παρέα με το Ολ Σταρ Γκειμ του ΕΣΑΚΕ ήταν η πρώτη φορά που -προσωπικά- ένιωσα κάπως διαφορετικά. Στη Λαμία έγινε και δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι νονοί αυτής της ιδέας, ή αν η παρθενική παρουσία της μπασκετοπαρέας μας πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2007.
Το 15ο Ολ Σταρ, λοιπόν, για πρώτη φορά έγινε, τηλεοπτικά ζωντανά από την ΕΡΤ, ξεκινώντας με έναν ύμνο στην ανθρώπινη θέληση, το μπάσκετ με το καρότσι.
Η ουσία είναι ότι μετέφεραν μηνύματα αγάπης για τον αθλητισμό και δύναμης πνεύματος στους χιλιάδες μαθητές που γέμισαν το δημοτικό γυμναστήριο της πόλης.
“Το κλειστό της Λαμίας, λίγο μετά τις 10:45, άρχισε να γεμίζει με χαρούμενες φατσούλες, με παιδιά που στην αρχή λίγο απορημένα, μετά ενθουσιασμένα, παρακολουθούσαν μια κάπως διαφορετική εκδοχή του μπάσκετ. Κανείς δεν φαντάζονταν πως η κινητοποίηση των ανθρώπων στη Λαμία θα έφερνε τέτοιο αποτέλεσμα. Κοντά στα 2.000 παιδιά “ζέσταναν” το γήπεδο και έκαναν τα καρότσια να τρέχουν σαν… παλαβά, τα πρόσωπα των παικτών να ακτινοβολούν από ευτυχία” ανέφερε χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ των ημερών.
