Κρίση ή επιλογή; Μήπως συνδυασμός και των δύο; Ανεξαρτήτου απόψεως / κατεύθυνσης διανύουμε τη χρονιά του “Έλληνα προπονητή” πέρα από κάθε αμφιβολία, αυτό είναι γεγονός πλέον. Μετά την περίοδο του “know how adjustment” και των αρχών που κήρυξαν οι Σέρβοι διδάσκαλοι των 90’ς , η Ελλάδα δημιούργησε τη δική της προπονητική σχολή, η νουβέλ-βαγκ της οποίας αξιολογείται σαν ποιότητα δουλειάς στις κορυφαίες της Ευρώπης.
Δέκα τέσσερις Έλληνες προπονητές στους πάγκους της Α1, αύξηση της εξαγωγικής δύναμης και φυσικά η πρώτη κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Έβερεστ από τον Γιώργο Μπαρτζώκα! Αναμφίβολα “break out season” για τη σχολή μας…
Πάμε λίγο στη δική μας λίγκα όμως, όπου αξιολογώντας τη δουλειά στους πάγκους των ομάδων επιλέξαμε τρείς προπονητές που δικαιούνται να είναι οι τελικοί contenders για το βραβείο του “προπονητή της χρονιάς στη φετινή Α1“.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΥ (Άρης): Τo… δεξί χέρι του Ντούντα, μαθητής και συνεργάτης, ένας από τους κλασσικούς εκφραστές του νέου κύματος της σχολής μας. Ανέλαβε μια δύσκολη, πολύ τζογαδόρικη -για το τότε status του- κατάσταση στον φετινό Άρη. Έχτισε σταθερές, βάζοντας δικλείδες και δεσμεύσεις στο καθημερινό περιβάλλον εργασίας της ομάδας.
Δούλεψε πολύ για να την κρατήσει όρθια μετά από ατυχίες που μπορεί να σε γονατίσουν. Είχε να διαχειριστεί την πίεση (σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο), ένα BAN από τη FIBA και την προσδοκία δημιουργίας ενός ανταγωνιστικού συνόλου, το οποίο από τη στελέχωση του ρόστερ και μόνο υστερούσε σημαντικά σε αθλητική ικανότητα σε σχέση με τον ανταγωνισμό.
Ο Αγγέλου έδρασε “πρακτικά“. Έχτισε σταδιακά το αμυντικό κομμάτι, φτάνοντας σε σημείο οι “κιτρινόμαυροι” να λογίζονται ως defensive minded ομάδα με πολύ καλό “καθαρό” αμυντικό performance, έδωσε κατεύθυνση στην επίθεση του Άρη, παίζοντας σε συγκεκριμένες καταστάσεις, ανέβασε την συνολική ταχύτητα δράσης – αντίδρασης (βασιζόμενος στο “σκεπτόμενος γρήγορα, μπορώ να παίξω πιο γρήγορα“) και ξεζούμισε στη κυριολεξία το ρόστερ του, πηγαίνοντας μέχρι τέλους και κυρίως αναδεικνύοντας -με πολύ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα- τα νέα παιδιά (που ζητούσε ο κόσμος χρόνια τώρα..), δημιουργώντας τη βάση για την επόμενη σεζόν.
Εκεί όμως που θεωρώ ότι έθεσε νέα στάνταρντς και χάραξε καινοτομίες για Έλληνα προπονητή, είναι στη διαχείριση του κομματιού της ψυχολογίας. Πήρε ό,τι μπορούσε από κάθε τι (θετικό ή αρνητικό) έβρισκε μπροστά του στη διαδρομή, χρησιμοποίησε άριστα λεπτομέρειες και γεγονότα, χαρές και λύπες, από το δράμα της… Δράμας μέχρι τη γιορτή για τον Νίκο Γκάλη, ώστε να “στήσει” στο μυαλό των παικτών του υπέρ τους καταστάσεις.
Μην ξεχνάμε ότι ο μέντορας του χαρακτηρίζεται ως mastermind στον συγκεκριμένο τομέα (ναι, αυτός που μπορεί να κάνει 18χρονο να μπεί σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου με αυτοπεποίθηση Τζόρνταν…) Με τα δεδομένα που ξεκίνησε ο Άρης τη σεζόν, η 6η θέση και “αυτό” που έβγαλε η ομάδα στα πλέι οφ είναι σχεδόν θαύμα. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο…
ΣΟΥΛΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΑΟΚ): To “άσχημο” και γρήγορο τέλος της χρονιάς στα πλέι οφ δεν μπορεί να υποσκιάσει τη δουλειά του βετεράνου των πάγκων της Α1. Το αντίθετο θα έλεγα. Ο Μαρκόπουλος εμφάνισε και φέτος ένα πολύ πειστικό δείγμα των ικανοτήτων του, παρουσιάζοντας ένα σύνολο με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές που έβγαλε στο παρκέ ένα μπάσκετ “καθαρό απόσταγμα” της εμπειρίας και του ρεαλισμού που χαρακτηρίζει τον κόουτς.
Ο φετινός ΠΑΟΚ ήταν -βάσει προδιαγραφών πάντα- η ομάδα που έπαιξε “μπάσκετ Α1“, δηλ. το στυλ παιχνιδιού που ευδοκιμεί στη λίγκα μας. Έχοντας δύο σπουδαίους executers στο μισό γήπεδο (Χαραλαμπίδη, Παπαδόπουλο), ο “Σουλίνιο” έστησε ένα σύνολο που έπαιζε σε χαμηλό τέμπο, με συνεχές διάβασμα καταστάσεων, αμυντική ισορροπία, λίγα λάθη και συχνά ταξίδια στη γραμμή των προσωπικών. Έξυπνο μπάσκετ κύριοι…
Ο ΠΑΟΚ, ένα οικονομικό πρότζεκτ με ελάχιστους μη Έλληνες αθλητές και τρανταχτές αδυναμίες στο ρόστερ, τελείωσε τη regular season με τελικό απολογισμό 17-9 και μια εντυπωσιακή νίκη επί του πρωτοπόρου Ολυμπιακού στην Πυλαία. Με δύο off guard στο μπακόρτ και χωρίς κλασσικό πόιντ, ανεβάζοντας τον Κασελάκη στο “3” (αν και δεν του βγήκε), προβλήματα τραυματισμών και απώλειες παικτών, αλλά πάντα παίζοντας πάνω στα δικά του πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του αντιπάλου.
Στα πλέι οφ δεν άντεξε απέναντι στο πιο φρέσκο και διψασμένο Ρέθυμνο. Η συνολική εικόνα όμως του ΠΑΟΚ μέσα στη χρονιά αντιστοιχεί σε ομάδα overachiever! Credit στον κόουτς…
ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΟΥΛΑΣ (Απόλλων Πατρών): Πάμε λίγο πίσω, στην αφετηρία του πρωταθλήματος. Η Πάτρα λογιζόταν μέσα στα πιθανά φαβορί για τον υποβιβασμό. Η σκληράδα που έβγαλε ο Απόλλωνας και η προσήλωση στο πλάνο του προπονητή και αυτό που δούλευε η ομάδα καθημερινά στο γήπεδο, ανέτρεψαν τα δεδομένα με αποτέλεσμα οι Πατρινοί όχι μόνο να βρεθούν στα πλέι οφ, αλλά να δώσουν δύο δυνατά παιχνίδια στον Ολυμπιακό. Άκρως τιμητικό…
Πέρα από τα μαγικά του Μακόλουμ και τα πατήματα του Γκραντ, ο Νίκος Βετούλας ήταν ο MVP του οργανισμού. Ο δικός του Απόλλωνας σχεδιάστηκε πάνω στις ανάγκες της κατηγορίας, με τους Αργυρόπουλο – Πέτροβιτς να δίνουν την τεχνογνωσία και τους Αμερικανούς να… τραβούν το κουπί, σε μια ομάδα που ναι μεν έδειξε έφεση στο επιθετικό κομμάτι αλλά απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει παιχνίδια σε διαφορετικό τέμπο, πιέζοντας καλά τη μπάλα και χτυπώντας πολύ με προσωπική φάση.
Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Πατρινό κόουτς, ο οποίος έπιασε το μάξιμουμ, βάσει υλικού και καλείται πλέον να εμφανίσει συνέχεια την επόμενη περίοδο.
ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ
Στέργιος Κουφός – Θανάσης Γιαπλές (ΑΓΟΡ): Ακολουθώντας κοινή γραμμή έφτασαν την ομάδα της Κρήτης στους ημιτελικούς της Α1. Παλιότερα τους είχα χαρακτηρίσει “αιρετικούς“, λόγω τους στυλ μπάσκετ της ομάδας, που αποτελούσε μια τελείως διαφορετική/ριζοσπαστική πρόταση για τα δεδομένα της λίγκας μας, προσαρμόζοντας το μοντέλο των gunners της Α2 στη μεγάλη κατηγορία.
Φέτος απέδειξαν ότι η ομάδα που έχει ταυτότητα και πιστεύω σε αυτό που παίζει και δουλεύει, μπορεί να πάει παραπάνω από εκεί που της “επιτρέπουν” τα συμβατικά κριτήρια..
ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Θα πάρω Αγγέλου! Αυτό που είδα φέτος από τον Χαλκιδαίο τεχνικό, με γνώμονα την κατάσταση που παρέλαβε και το εύρος των δυνατοτήτων της ομάδας, ισοδυναμεί με ευρωπαϊκό τίτλο…
Με τα συν και τα πλην του ο Αγγέλου, είναι ένα δυνατό πρόσπεκτ της ελληνικής σχολής, με δυνατότητες προπονητή Ευρωλίγκας. Αρκεί να ζυγίσει καλά τις επιλογές του και να χτίσει βήμα βήμα την καριέρα του, όπως ακριβώς έκανε με το παιχνίδι του φετινού Άρη.
Υ.Γ.: Μαζί με τους κόουτς, τα εύσημα παίρνει και το επιτελείο του καθενός. Η δουλειά γίνεται ομαδικά και στους πάγκους το γνωρίζουν πολύ καλά…
Hoopfellas