Σε ρόλο Ταραντίνο αυτή τη φορά, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μέσω απουσιών και κακοτυχίας επέλεξε συγκεκριμένους αθλητές με υψηλό κίνητρο, που… “θα του κάνουν τη δουλειά” ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς “εξαφανιστούν” μόλις το ρόστερ θα είναι πάνοπλο ξανά.
Παιδιά που κάτω υπό άλλες συνθήκες πιθανόν να μην είχαν την ευκαιρία να παίξουν, ξαφνικά βγαίνουν μπροστά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Με τις αρμοδιότητες τους συσσωρευμένες σε τσιπάκι που εμφυτεύεται στο κεφάλι τους.
Αλλά αυτός είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Σας λέω ευθαρσώς λοιπόν, σε όλους τους μπασκετικούς, ότι όσο περισσότερο παρακολουθώ αυτή την Σερβία, τόσο τονώνεται το συναίσθημα μου ότι πρόκειται για το πιο ενδιαφέρον πρότζεκτ του φετινού Ευρωμπάσκετ.
Έχω πεί ότι ο Ντούντα, με όλα τα συν και τα πλην του, είναι πιθανόν ο καλύτερος προπονητής σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα για τέτοιου είδους τουρνουά. Μάστερ στην ψυχολογία, με μια μαγική ικανότητα να παίρνει το 110% από κάθε παίκτη.
Και αυτή η Σερβία κύριοι είναι καθαρά “ομάδα Ίβκοβιτς“. Εξαιρετικά πειθαρχημένο -σε όλα τα επίπεδα- σύνολο, με ταυτότητα, στόχους και κατεύθυνση στο παρκέ. Ξέρει τι παίζει και γιατί. Και με νεαρά παιδιά τα οποία μετά το “άγγιγμα του Μίδα” μπαίνουν στο παρκέ με αυτοπεποίθηση… Τζόρνταν. Θυμηθείτε πόσες φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει κάνει κάτι παρόμοιο ο Ντούντα. Από τον Μπουντούρη σε κάποιον… Ντικούδη που ξεκινούσε 5αδα στο πρώτο ματς της σεζόν στο ΣΕΦ και φυσικά στα wonder boys του Ολυμπιακού.
Ο Ίβκοβιτς συνειδητά και βλέποντας το ρόστερ που τελικά θα έχει στα χέρια του, έχτισε το αγωνιστικό προφίλ των Σέρβων πάνω στις δυνατότητες των παικτών με στόχο να παρουσιάσει μια ομάδα που ναι μεν δεν έχει συνολικά τη μεγάλη εμπειρία αλλά θα “δαγκώνει” και εν τέλει θα είναι αρκετά ανταγωνιστική ανεξαρτήτου αντιπάλου.
Ραχοκοκαλιά του παιχνιδιού της ομάδας είναι η πιεστική άμυνα και η ποστ επίθεση μισού γηπέδου, την οποία εφαρμόζει με μεγάλη επιμονή και διάφορες παραλλαγές, προσδοκώντας ουσιαστικά να κρύψει την κατάσταση με την οποία θέλει να επιτεθεί από τον αντίπαλο. Δε θα είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για την πιο καλοπροπονημένη ομάδα του τουρνουά. Φρέσκα πόδια, τρεξίματα (ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) που τους βγάζουν συνεχώς “μπροστά” στη φάση.
Ο Ίβκοβιτς επιλέγει να απλώνει τις άμυνες του στα 3 ή 4/4 βασιζόμενος σε αυτήν ακριβώς τη “φυσική” ιδιαιτερότητα των παιδιών του αλλά και στον aggressive χαρακτήρα της άμυνας του καθώς όλοι σχεδόν οι παίκτες “σκοτώνονται” για να κλείσουν διαδρόμους και βάζουν συνεχώς τα χέρια πάνω στη μπάλα.
Η Σερβία παρουσίασε πολύ καλή (με σταδιακά συνεχή βελτίωση) αμυντική συμπεριφορά, δυναμη στο ριμπάουντ και εξαιρετικό αμυντικό τρανζίσιον. Είναι φανερό ότι κανένας δεν “κλέβει”, δεν εξοικονομεί ανάσες και ενέργεια γιατί θα απλά θα…Â παρκάρει πριν το καταλάβει.
Η ποστ επίθεση που αποτελεί το βαρύ σασί της ομάδας στο μισό γήπεδο στηρίζεται στον άξονα Μπιέλιτσα – Κρίστιτς. Χωρίς τους Μάτσβαν – Σαβάνοβιτς, ανέτοιμο τον Βελίτσκοβιτς και τραυματία τον Λούτσιτς, ο Ίβκοβιτς κατέβασε στο “4” τον φόργουορντ της Φενέρ (ήταν ουσιαστικά το βασικό “3” της ομάδας τα τελευταία χρόνια παρότι στη Κάχα έπαιξε και φέτος “4”) και πάνω σε αυτή τη μετακίνηση έχει στηρίξει μεγάλο κομμάτι επιθετικής του ανάπτυξης κυρίως στο 2ο στάδιο, της τελικής προσπάθειας.
Χωρίς τον Τεόντοσιτς λοιπόν μέχρι τώρα, μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας περνά από τα χέρια του Μπιέλιτσα, με τους Σέρβους να δουλεύουν πολύ καταστάσεις με τους δύο ψηλούς τους ουσιαστικά, στην πλευρά (τον Νεμάνια ψηλά και τον Κρίστιτς στο ποστ, με υποστήριξη συνήθως τον Μπογκντάνοβιτς στη weak side) ψάχνοντας είτε την πάσα χαμηλά στον κατάλληλο χώρο/χρόνο είτε παίζοντας πικ εν ρολ (ναι, με το “4” και το “5”) είτε χτυπώντας με το ντράιβ του Νεμάνια αφού αδειάσει το ζωγραφιστό ο Κρίστιτς.
Ο Μπιέλιτσα είναι ο παίκτης που πατάει περισσότερο παρκέ από κάθε άλλον συμπαίκτη του μιας και η δόμηση του ρόστερ τον επιτάσσει αλλά και ο ίδιος είναι “παιγμένος” σε τέτοιο επίπεδο.
Άλλωστε μετά τον μόνο “σταρ” Κρίστιτς, είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης αυτού του συνόλου. Έκπληξη μέχρι τώρα το συμπλήρωμα τους Ράσκο Κάτιτς (80, 2.08μ.) του Ερυθρού Αστέρα, ο οποίος με το τραχύ κορμί και την αποφασιστικότητα του έχει κερδίσει πολλούς πόντους και μαζί του το σχήμα με αυτόν στο “5” και τον Κρίστιτς στο “4” (σε αντίθεση με την έμπνευση του Μεσίνα στην Ευρωλίγκα, θα πω ότι στα τουρνουά της FIBA όπου τα μεγέθη των κορμιών είναι μεγαλύτερα, έχει περισσότερη τύχη να λειτουργήσει κάτι τέτοιο).
Βέβαια η καρδιά της ομάδας χτυπά στο σκληροτράχηλο της μπακόρτ, το οποίο ελλείψει Τεόντοσιτς (μέχρι χθες οι πιθανότητες να παίξει έστω για κάποια λεπτά ήταν μαζί του) έχει στελεχωθεί από blue collar παίκτες με τον Νεμάνια Νέντοβιτς (91, 1.93μ.) να έχει κλέψει τις εντυπώσεις περνώντας μάλιστα αρκετή ώρα στο “1” (ετοιμάζεται και τους Ουόριορς) μαζί με την “παλιοσειρά” Στέφαν Μάρκοβιτς (στα 25 του), τον γνήσιο κληρονόμο του γονιδίου του “σέρβικου θράσους” Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (92, 1.98μ.) και τον “Μπολονέζο” Ντανίλο Άντζουσιτς (91, 1.95μ.).
Στο “περιφερειακό εργαστήρι” των γκαρντς του Ίβκοβιτς συντελείται όλη η δουλειά ώστε να βγεί το χαμηλό και αυστηρά ελεγχόμενο νούμερο των κατοχών ανά παιχνίδι, το οποίο οι Σέρβοι επιδιώκουν ώστε μαζί με την κυριαρχία του στο ριμπάουντ, την πίεση στην άμυνα και μεγάλο ποσοστό επιτυχίας των ποστ επιθέσεων, να πάρουν το πάνω χέρι.
Συνδετικός κρίκος στο “3” ο οποίος μάλιστα έχει ανταποκριθεί πολύ καλά μέχρι στιγμής, ο Νίκολα Κάλινιτς (91, 2.02μ.) του οποίου το μέγεθος και μεγάλο wingspan εκμεταλλεύεται ο Ίβκοβιτς πολύ στο αμυντικό κομμάτι (ενώ στην επίθεση παίζει συνήθως ως spot shooter).
O Kάλινιτς προορίζεται για στάρτερ στο φτερό (“3”) και η κίνηση αυτή είναι ενδεικτική της φιλοσοφίας της φετινής ομάδας. Άλλωστε, έχει ανεπτυγμένες σε μεγάλο βαθμό τις “βασικές δεξιότητες”, που έλεγε τις προάλλες ο Φιλ Τζάκσον, για το σύγχρονο, οργανωμένο μπάσκετ. “Footwork, passing, reading defense and team work…”
To που θα φτάσει η εθνική ομάδα της Σερβίας σε αυτό το Ευρωμπάσκετ είναι άγνωστο. Κανείς δε γνωρίζει πως θα αντιδράσουν αυτά τα νέα παιδιά κάτω από μεγάλη πίεση. Στη Σερβία περιμένουν τα μαντάτα για τους Τεόνοσιτς – Λούτσιτς, παίκτες που προορίζοταν για στάρτερς σε αυτή την ομάδα, με τον γκαρντ της ΤΣΣΚΑ να έχει περισσότερη τύχη να παίξει στη Σλοβενία, έστω για 10 λεπτά ανά παιχνίδι. Το ταλέντο του Σέρβου είναι αδιαμφισβήτητο αλλά εγώ θα πω ότι με αυτά που έχω δεί μέχρι τώρα στη σειρά των πολύ δυνατών φιλικών που έδωσε η ομάδα, καλό θα ήταν να μειωθούν αυτά τα 10 λεπτά του Μίλος.
Η Σερβία “μου κάνει” περισσότερο εφόσον παλέψει με αυτά που έχει αυτή τη στιγμή και το μαχαίρι στα δόντια, ξεκινώντας από την πρεμιέρα με την ποιοτική Λιθουανία. Ίσως, πίσω από τα φώτα και την κουβέντα για Ισπανία, Ελλάδα, Γαλλία, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς να ετοιμάζει το μεγαλύτερο blockbuster του.