Απότομη προσγείωση επιφύλασσε το φετινό καλοκαίρι για τις μικρές μας Εθνικές ομάδες που έχουμε συνηθίσει τέτοια εποχή να πρωταγωνιστούν. Η αρχή έγινε με την Εθνική μας U20 που γλίτωσε στο σοκ τον υποβιβασμό (!) ενώ ξεκίνησε για μετάλλιο και στην συνέχεια η συμπαθής U18 έμεινε εκτός οκτάδας και 12αδας στην συνέχεια αν και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε κάτι παραπάνω αλλά ήταν και λίγο άτυχη με δύσκολο όμιλο και διασταυρώσεις. Παρά ταύτα όμως άφησε κάποιες υποσχέσεις.
Οπως και να έχει σε ένα καλοκαίρι χωρίς την Ανδρών περιμέναμε πολλές διακρίσεις μιας και είμαστε συνηθισμένοι στις μικρές Εθνικές να πρωταγωνιστούμε. Και εδώ είναι το παράδοξο. Στα μικρά Ευρωμπάσκετ, στα Ευρωμπάσκετ των μικρών δηλαδή έχουμε επιτυχίες, έχουμε και παικταράδες αλλά από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει ανάλογη συνέχεια με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να χάνονται με την πάροδο του χρόνου.
Με κορυφαίο παράδειγμα όλων τον Χαραλαμπόπουλο που περιμέναμε στα 22 να είναι βασικός στον Παναθηναϊκό και πέρασε και δεν ακούμπησε από τον ΠΑΟΚ σαν δανεικός πέρσι αφού δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν στους πράσινους και ελπίζει φέτος σε μια νέα αρχή, ειδάλλως κινδυνεύει και αυτός να μπει στο πάνθεον με τα χαμένα “αιώνια” ταλέντα.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει να βγάζει ταλέντα. Αλλά όχι παικταράδες. Και εδώ φταίει και ο Τύπος που θεοποιεί αμούστακα παιδιά επειδή έχουν μια διάκριση και ένα ταλέντο σε μικρές Εθνικές ομάδες αλλά κάνουν την μεταγραφή στους “αιωνίους” και αρχίζει η προβολή και το λιβάνισμα που τα καταστρέφει βασικά.
Σαφώς είναι πολλοί οι παράγοντες που έχουμε γεμίσει “αιώνια” ταλέντα ή τελικά έχουμε υψηλές προσδοκίες χωρίς πράγματι το ανάλογο υπόβαθρο. Η αλήθεια είναι στην μέση. Το Ελληνικό μπάσκετ έχει υποδομές αξιόλογες, βγαζει αξιόλογα παιδιά μέσα από το συστημά του αλλά ούτε παικταράδες, ούτε σταρ, ούτε μπορεί να κοκορεύεται ότι είναι το κορυφαίο στην Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι ότι στις μικρές Εθνικές ομάδες έχουμε πολλές επιτυχίες καθώς έχουμε ομαδικότητα από μικρές ηλικίες και κυνηγάμε το αποτέλεσμα σε αντίθεση με άλλες χώρες που προσπαθούν πρωτίστως να βγάλουν παίκτες
Οι δικοί μας καλοί παίκτες είναι βασικά παιδιά που μεγάλωσαν με την Ελληνικη σχολή, δηλαδή με το να παίζουν σκληρή άμυνα και να διαβάζουν το παιχνίδι και να έχουν τακτική και καλά σώματα από μικρή ηλικία. Αυτό το σύστημα τους εμποδίσει να αναπτύξουν ατομικά χαρακτηριστικά και γι αυτό κλασικά από μικρές ηλικίες πάσχουμε σε σουτέρ και παίκτες με ατομικότητα και αποτελεσματικότητα στην επίθεση με τελευταίο προ 10ετίας τον Παππά.
Βεβαίως στις μικρές Εθνικές κάποια παιδιά ξεχωρίζουν και στο κομμάτι αυτό όχι επειδή έχουν ταλεντάρα αλλά επειδή διαβάζουν το ματς και τις φάσεις και δεν κοιτάνε να μεγαλώσουν το ταλέντο τους. Το αποτέλεσμα ειναι αντιπαλοί τους που δεν έκαναν …μπαμ στις μικρές ηλικίες, να έχουν αξιόλογη καριέρα στο ΝΒΑ σε 5 χρόνια και οι δικοί μας να βολοδέρνουν να βολευθούν στην 12αδα ενός “αιωνίου”και ούτε λόγος βασικά για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού εκτός αν έχουν σωματικά προσόντα όχι Ελληνικά ουσιαστικά ή αν είναι 2,15μ. και τα σχετικά. Κορυφαίο παράδειγμα και εδώ ο Χαραλαμπόπουλος με τις 30αρες στα μικρά κλιμάκια που δεν βρίσκει καν καλα καλά θέση στην πετσοκομμένη στα “παράθυρα” Εθνική ανδρών και δεν μπόρεσε να γίνει καν ένας παίκτης των 10π. στο υποβαθμισμένο Ελληνικό πρωτάθλημα
Βεβαίως εδώ υπάρχουν ευθύνες πολλών.Τα παιδιά αυτά στα 15 και 16 παίζουν σέντερ στα 2μ. για να πάρουν τίτλους οι προπονητές τους. Αυτό γίνεται συνήθως. Και στα 19 δεν έχουν ντρίμπλα και έχουν μείνει πίσω στα βασικά που δεν μαθαίνονται πια. Ακόμα προτιμούν είτε λόγω πίεσης της οικογένειας για τα λεφτά, είτε του ατζέντη για τα λεφτά, είτε απόφαση και των ιδίων να πάνε σε μια μεγάλη ομάδα. Που στην ουσία δεν θα παίζουν ποτέ καθώς ακόμα και η ΑΕΚ που δεν διεκδικεί τίποτα δεν βάζει τους μικρούς της.
Παρόλα αυτά πολλά από τα ταλέντα μας προτιμούν την λάμψη και τα φράγκα με τα παρελκόμενα κάνοντας κακό στην καριέρα τους βασικά αφού ή θα μείνουν αιώνια ταλέντα ή στην καλύτερη θα γίνουν ρολίστες σε μια ομάδα Ευρωλίγκα στην Ελλάδα. Και φυσικά ελάχιστοι δουλευουν σκληρά, ελάχιστοι θα αφήσουν τον καφέ και για την γκόμενα στα 20 για να κάνουν έξτρα προπόνηση με 3.000 σουτ μετά.
Πέφτουν ίσως και στην παγίδα ότι θα είναι καλύτερο γι αυτούς να κάνουν υψηλού επιπέδου προπόνηση σε μια μεγάλη ομάδα παρά να παίζουν στην μικρή με λίγα χρήματα. Αλλωστε όταν ομάδες όπως η Ρεάλ και η Μπάρτσα βάζουν 16αρηδες και 17αρηδες στο παρκέ, εμείς δεν το κάνουμε αυτό ακόμα και όταν πάιζουν οι μεγάλοι με αντιπάλους από τα νησιά και την επαρχία. Κοινώς δεν παίζουν ποτέ. Και σπάνια τους δίνουν δανεικούς καθώς ακόμα και τα κραυγαλέα παραδείγματα των Πρίντεζη και Σλούκα που χρειάστηκε να δοθούν με καθυστέρηση δανεικοί για να πάιξουν επιτέλους μπάσκετ, δεν τους ήταν αρκετό για να καταλάβουν – οι σύλλογοι – τι πρέπει να κάνουν.
Ταλέντα έχουμε λοιπόν, παικταράδες όμως όχι. Απλά φτιάνουμε ρολίστες πολυτελείας. Μια τετράδα όπως Καλαϊτζάκης, Μωραΐτης, Ρογκαβόπουλος, Αρσενόπουλος είναι για σπουδαία πράματα.Το θέμα ειναι να δουλέψουν σκληρά,να τους αξιοποιήσουν ή να τους δώσουν δανεικούς οι ομάδες τους και να παίξουν μπάσκετ πριν τα 22-23! Αλλιώς πάλι θα έχουμε να λέμε για τα “αιώνια”ταλέντα και τις δήθεν μικρές υπερεθνικές μας ομάδες