Μια Κυριακή απόγευμα στις παλιές καλές εποχές… Στις παλιές αγνές εποχές. Η αλήθεια είναι ότι έχω βαρεθεί μια 25ετία να τρέχω από μεγάλη διοργάνωση σε μεγάλη διοργάνωση και από Κλάσικο σε Κλάσικο. Με την ένταση και τον φόβο μην σε πάρει καμία αδέσποτη, με γκρίνια για την διαιτησία από φίλους και γνωστούς, με άγχος και βρισιές… Παλαιότερα έιχαμε τον χρόνο να πηγαίνουμε να βλέπουμε και τοπικές κατηγορίες με πολύ πάθος και νέα ταλέντα και ειδικά κάτι Δευτέρες βράδυ… Οι εποχές άλλαξαν και η πίεση και ο όγκος της δουλειάς μας τα απαγόρεψαν όλα αυτά. Αλλά την περασμένη Κυριακή το πήρα απόφαση και πήγα να δω Γ’ εθνική. Τα φιλαράκια μου στην Καλλιθέα στον ΠΟΛΙΣ και τον αδελφό Αχιλλέα Μπογδανίδη. Που γουστάρεις να μιλάς μαζί τους. Με πολλά παιδιά από την ομάδα αυτή που δεν την αναφέρω τυχαία, που τρέχουν όλη μέρα στη δουλειά (στην αστυνομία εξ ού και το όνομα της ομάδας που ασφαλώς προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν ανήκει στην αστυνομία…!) τους με κίνδυνο και αυτοθυσία αλλά θα βρουν ώρες να πάνε και γυμναστήριο και να κάνουν αυτό που γουστάρουν, να πάιξουν μπασκετάκι. Την ώρα που πολλά άλλα παιδιά με ταλέντο ακριβοπληρώνονται και δηλώνουν κουρασμένα παλικάρια επειδή ταξιδεύουν στα αεροπλάνα και παίρνουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάνοντας το χόμπι τους επάγγελμα. Και που βαριούνται να κάτσουν να κάνουν 1.000 σουτ μετά την προπόνηση για να μην χάσουν το καφέ της Γλυφάδας, αλλά κατά τα άλλα είναι επαγγελματίες και μόνο την καθημερινή τους βελτίωση δεν προσέχουν.
Οι μάγκες είναι λοιπόν παιδιά και τύπου που στα 30 και 35 και βάλε έχουν σαν ξεκούραση μετά την κοπιαστική και πράγματι επικίνδυνη δουλειά τους, να πάνε στο γηπεδάκι να κάνουν προπόνηση και να παιξουν με πάθος για την νίκη της ομάδας του κάθε Κυριακή. Σε μια ωραία ατμόσφαιρα. Με οικογένειες, με τα παιδιά των αθλητών να ειναι στο γήπεδο και να βγάζουν φωτό χωρίς να ανησυχούν οι γονείς τους ποιός ανεγκέφαλος θα πετάξει κάποια φωτοβολίδα, με χαβαλέ και φραπέ, με γέλιο και πειράγματα. Απλά καθημερινά πράματα που στην ακριβή Α1 τα έχουμε χάσει και που πλέον για τον απλό κόσμο , για ένα μεγάλο του μέρος ο αθλητισμός είναι άκρατος οπαδισμός και δεν πάνε για την χαρά αλλά για την καφρίλα και το οπαδιλίκι και την νίκη. Η αλήθεια είναι ότι περνάς ένα πολύ ωραίο απογευματάκι με το να βλέπεις τα φιλαράκια σου να παίζουν και να χαίρονται την συμμετοχή τους,να πίνεις την φραπεδιά σου και να είσαι μια παρέα στο κάθε κλειστό, να κάνεις τον χαβαλέ σου, να γελάς, να σχολιάζεις διάφορα και να περνάς ένα ανέμελο και χαρούμενο μέσα σε αθλητικό χώρο απόγευμα. Πράγματα που δυστυχώς μας είναι άγνωστα ειδικά όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες και που ευκαιρία είναι με την κρίση να ξαναμπούν στις ζωές μας…