Το Ψυχικό για πρώτη φορά στην ιστορία του είναι στα μεγάλα σαλόνια του μπάσκετ. Πάντα ακούγαμε για την ομάδα του …φιρμάτου προαστίου της Αθήνας, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα παίξει στην Α1.
Για την ακρίβεια η πιάτσα έλεγε ότι είναι μια συμπαθή ομάδα που δεν καίγεται να ανέβει και για αυτό δεν έχει βρει και κάποιο χρηματοδότη από τους τόσους πλούσιους που κατοικούν στην περιοχή αυτή της Αθήνας.
Ξαφνικά όμως φέτος το Ψυχικό από τα playoffs ήρθε με φόρα και πήρε το δεύτερο εισιτήριο για την Α1. Κοιτώντας στην αρχή της σεζόν με τα λίγα πάντως που ξέρω για την κατηγορία, μου ήταν βέβαιο όπως και έγινε ότι θα ανέβει η Καρδίτσα που έχει και κόσμο και ρίχνει και λεφτά.
Από εκεί και πέρα όλα γίνονται και στα playoffs για πρώτη φορά λέω κοίτα να δεις που μπορεί να δούμε το Ψυχικό στην Α1. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην είναι και το καλύτερο από μια άποψη για την Λίγκα, να έχουμε ομάδες της Αθήνας και χωρίς μάλιστα να είναι και εμπορικές. Και έχει βάση αυτό.
Από την άλλη όμως δεν έχει βάση και η ωραία ιστορία που μπορεί να κρύβει μια τέτοια ομάδα, μου την ξετύλιξε σε μια ωραία ραδιοφωνική συνέντευξη στον OverFm 104.9 o Γιώργος Ρεμεντέλας, ο coach της ομάδας.
Εγώ λοιπόν κατάλαβα ότι στο Ψυχικό είναι μια ωραία παρέα, ένα ωραίο παρεάκι που ξεκίνησε χρόνια πολλά πριν με τον Ρεμεντέλα στο πάγκο, χωρίς καν να είναι ντόπιος.
Ένας ωραίος τύπος ο coach, που δεν τον ξέρω καν προσωπικά, καθώς πλέον λόγω χρόνου δεν προλαβαίνω να βλέπω Α2 που μου άρεσε πάντα. Ωστόσο καταλάβαινες αμέσως ότι σε αυτή την ομάδα γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν όλοι.
Μια υγιή απλή διοίκηση, ένας προπονητής στρατιώτης για 19 χρόνια, μια παρέα, μια συνοικία που δεν την λες και μπασκετική ή και αθλητική σαν όνομα, αλλά είναι έχοντας γενικά 1000 παιδιά στις Ακαδημίες και μια ομάδα χωρίς πολύ κόσμο αλλά μια γροθιά όλοι.
Είναι από τις ωραίες μπασκετικές ιστορίες που μας αρέσει να ακούμε, που λες ο μικρός κέρδισε τα μεγάλα ονόματα. Και πράγματι στην Α2 κατά καιρούς έχει μεγάλα ονόματα και μπάτζετ. Το Ψυχικό με 100 χιλιάρικα πάνω κάτω και λιγότερα από τους άλλους που ήθελαν άνοδο, την έκανε την δουλειά.
Το όνειρο του καθώς όνειρο ήταν, πραγματοποιήθηκε. Ποιός το περίμενε 19 χρόνια μετά από την Β’ΕΣΚΑ. Το περίμενε ίσως κάποια στιγμή ο Ρεμεντέλας που δεν το κούνησε ρούπι και φαίνεται αυτό που λέμε ιδεολόγος του μπάσκετ.
Όπως και να έχει το Ψυχικό είναι μια ωραία παρέα και με τον λίγο κόσμο της περιοχής που ελπίζει να κάνει παραπάνω, με τον Δήμο και την διοίκηση κοντά, με τον Ρεμεντέλα να …20αρίζει και να θέλει να κρατήσει τον κορμό, θα χαρεί την συμμετοχή του στα μεγάλα σαλόνια.
Και μπορεί να μην …πουλάει όπως λέμε, αλλά …πουλάει η ωραία ιστορία του και η κατάθεση ψυχής που έχω την αίσθηση ότι θα δούμε στα παρκέ από τους «κιτρινομπλέ» της Αθήνας, που μόνο φραγκάτοι πάντως δεν είναι όπως υποδηλώνουν οι φορολογικές δηλώσεις της περιοχής.
Εκτός αν κανείς επιχειρηματίας από το Ψυχικό τους κάνει δώρο, π.χ. κανένα μισομύριο και πάνε και για Ευρώπη μετά.