Διάβαζα πρόσφατα τα τελευταία αποτελέσματα του τουρκικού πρωταθλήματος. Το μάτι μου πήγε στο ντέρμπι της Μπεσίκτας με την Φενέρμπαχτσε. Και στάθηκε σε έναν παίκτη: τον Ντορόν Πέρκινς: 25 πόντοι με 7/12 δίποντα,1/1 τρίποντο, 8/9 βολές, 3 ασιστ, 2 κλεψίματα και 2 λάθη.
Ξέρετε ποιος Πέρκινς είναι αυτός; Ο παίκτης που έφερε πέρυσι ο Ολυμπιακός, άρον- άρον για να καλύψει το κενό του τραυματία Βαγγέλη Μάντζαρη. Τότε φαινόταν η πιο ασφαλής επιλογή που μπορούσε να γίνει, με βάση τα δεδομένα της αγοράς. Δοκιμασμένος, με ποιοτική καριέρα στην Μακάμπι, με αμυντικές περγαμηνές και γενικότερα χαρακτηριστικά που έκοβες το κεφάλι σου ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν να καλυφθεί σε μεγάλο ποσοστό , ένα τόσο νευραλγικό πόστο.
Ο Πέρκινς έφυγε νύχτα , γιατί ποτέ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στο στυλ παιχνιδιού που βοήθησε τον Ολυμπιακό να φτάσει μέχρι την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Μάλιστα έφτασε σε σημείο να γίνει ανέκδοτο κάθε φορά που έμπαινε στο παρκέ. Όταν έβαζε βολή γινόταν πάρτι. Τόσο αρνητικός ήταν. Μπορεί και να καταγραφεί ως η μεγαλύτερη απογοήτευση που πέρασε από τον Πειραιά τα τελευταία χρόνια. Μεγαλύτερη κι από εκείνη που προκάλεσε το δίδυμο Χάουαρντ-Λούκας που είχε επιλέξει ο Ιβκοβιτς και «έκοψε» πριν το ΤΟΡ 16 , για να αποκτηθούν Ντόρσι και Λο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είδαμε επίσης στην πράξη, πόσο πιο χρήσιμος και ουσιαστικός φάνηκε ένας νεαρός, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε θέση στην δωδεκάδα: Ο Δημήτρης Κατσίβελης. Χωρίς να έχει κάνει τα χιλιόμετρα του Πέρκινς στα γήπεδα, χωρίς να έχει το όνομα που θα σεβόταν και θα υπολόγιζε ο αντίπαλος, αποδείχθηκε ως ένα από τα «κλειδιά» για τον θρίαμβο του Λονδίνου γιατί ήταν μέσα στο πνεύμα της ομάδας και είχε τα προσόντα να προσφέρει αυτό που χρειαζόταν.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι το μοναδικό που μας αποδεικνύει πόσο σημαντική είναι η χημεία σε μια ομάδα. Και πόσο μεγάλη πιθανότητα υπάρχει, ένας παίκτης που ταιριάζει γάντι σε μια ομάδα, σε μια άλλη όχι απλά να μην μπορεί να σταθεί, αλλά να την κάνει και χειρότερη. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο παίκτης είναι κακός, ή ότι κατηγορηματικά φταίει η (κάθε) ομάδα που δεν μπόρεσε να τον αξιοποιήσει.
Το μπάσκετ βρίθει ανάλογων περιπτώσεων. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να θυμηθούμε άλλα, εξίσου χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Ο Τζόι Ντόρσι είναι ένα από αυτά. Στην Κάχα Λαμποραλ του Ιβάνοβιτς δεν έβρισκε ρόλο. Περισσότερο έβλεπε, παρά έπαιζε. Απομακρύνθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Τον άρπαξε ο Ολυμπιακός και ο Αμερικανός εξελίχθηκε σε ακρογωνιαίο λίθο της κατάκτησης της Ευρωλίγκας και του πρωταθλήματος του 2012. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μάννα εξ ουρανού. Βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή. Ούτε παραγγελία να τον είχε κάνει. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ιβάνοβιτς ότι δεν τον αξιοποίησε, ειδικά όταν φάνηκε στην πορεία πόσο ιδιόμορφος χαρακτήρας ήταν;
Ο Μάικ Μπατίστ είναι ένα δεύτερο. Στον Παναθηναϊκό, απετέλεσε όχι απλά άξονα των μεγάλων επιτυχιών, αλλά και σήμα κατατεθέν της αγωνιστικής ταυτότητας της ομάδας σε μια περίοδο που τα σάρωσε όλα. Μια εμβληματική φυσιογνωμία. Πήγε στην Φενέρμπαχτσε και δεν μπόρεσε να βρει ένα ρόλο. Ο Πιανιτζάνι έκρινε ότι μπορούσε να τον βοηθήσει στο «τέσσερα» με ολέθρια αποτελέσματα.
Σε συζητήσεις που είχα κάνει τότε με ανθρώπους του Παναθηναϊκού, είχαν προμαντεύσει: «να δεις που δεν θα παίξει καλά, γιατί είναι ένας παίκτης που χρειάζεται ειδική μεταχείριση στον τρόπο που προπονείται και στον τρόπο που αξιοποιείται. Η Φενέρμπαχτσε δεν τον ξέρει αυτόν τον τρόπο. Κι επίσης μπορεί να μην έχει ούτε την τεχνογνωσία, αλλά ούτε και τον χρόνο να τον μάθει, όπως τον ξέραμε εμείς». Ήρθε η ίδια η πραγματικότητα για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Μπορούμε να δανειστούμε ιατρικούς όρους για να κάνουμε πιο κατανοητή την περιγραφή: Μια ομάδα είναι όπως ένας ζωντανός οργανισμός. Και ως οργανισμός έχει ορισμένες ανάγκες. Μπορεί κάποια στιγμή να ασθενήσει τόσο πολύ και να χρειαστεί μεταμόσχευση. Και ξέρουμε καλά ότι σε μια μεταμόσχευση, αν δεν υπάρχει ….ιστοσυμβατότητα, το μόσχευμα αποβάλλεται και ο ασθενής πεθαίνει. Όσο ποιοτικό κι αν είναι το μόσχευμα, όσο εξπέρ κι αν είναι ο γιατρός.