Έπεσα από τα σύννεφα , διαβάζοντας το άρθρο της καταλανικής «SPORT», το οποίο αφορούσε τις χαμηλές πτήσεις του Κώστα Παπανικολάου στο ξεκίνημα της θητείας του στην Μπαρτσελόνα.
Όχι μόνο, επειδή ο Κώστας είναι Έλληνας. Τέτοια παραπλανητικά παραληρήματα έχουν πέσει στην αντίληψή μου και σε ελληνικά ΜΜΕ και αφορούσαν ξένους παίκτες που ήρθαν να παίξουν στην Ελλάδα.
Το πρώτο που θα ήθελα να ξέρω, είναι αν οι διαπιστώσεις και τα σχόλια απηχούν έστω και στο ελάχιστο τις απόψεις της επίσημης Μπαρτσελόνα ή αποτελούν απλά και μόνο γνώμη του δημοσιογράφου.
Συγκρατώ δυο σημεία στα οποία μπορούμε να συμπυκνώσουμε όλο το νόημα της συζήτησης, αλλά και της αντίρρησης μας: ότι «δεν δείχνει να είναι ηγέτης» και ότι «δεν έχει καλύψει το κενό του Πιτ Μάικλ».
Ε, λοιπόν, αν η Μπαρτσελόνα, με υπόδειξη Πασκουάλ, πλήρωσε τόσα χρήματα το καλοκαίρι στον Ολυμπιακό, περιμένοντας από τον Παπανικολάου leadership και αναζητώντας τον αντι-Μάικλ, καλά να πάθει. Το σφάλμα είναι όλο δικό της και ο μόνος που δεν φταίει σε όλη αυτή την ιστορία είναι ο 23χρονος φόργουορντ. Ποτέ δεν υπήρξε ηγέτης του Ολυμπιακού. Κι επιπλέον , ως ένα «τριάρι» με περιορισμένη ικανότητα να βάλει την μπάλα κάτω ή να παίξει με πλάτη δεν θα μπορούσε να προσφέρει όσα ο Μάικλ στη χημεία μιας ομάδας. Άλλα είναι τα δυνατά του στοιχεία και εκείνα που τον κατέστησαν πολύτιμο εργαλείο στις τελευταίες επιτυχίες του Ολυμπιακού.
Αν πάλι η διαπίστωση βγήκε από τον αρθρογράφο, μου έρχεται κάπως πιο μαλακά. Απλά αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο η διαδικασία μέσω της οποίας αποπροσανατολίζεται (από πρόθεση ή θέλω να ελπίζω από άγνοια) η κοινή γνώμη. Σε αυτή την περίπτωση η εξέλιξη είναι στάνταρ: όσο δεν πάνε καλά τα πράγματα στην «Μπάρτσα» οι οπαδοί θα αρχίσουν να στοχοποιούν (και) τον Παπανικολάου και να του φορτώνουν όλα τα δεινά της ομάδας. Και μετά άντε να τους πείσει ότι δεν είναι ελέφαντας. Μόνο αν ισιώσει το πράγμα και στο τέλος έρθει κάποιος τίτλος μπορεί να αποκατασταθεί η αθλητική και ηθική νομιμότητα.
Μέχρι στιγμής η περίπτωση Παπανικολάου θυμίζει περισσότερο εκείνη του Γιώργου Πρίντεζη, όταν πήγε στην Μάλαγα και λιγότερο του Μπατίστ, ο οποίος άλλωστε πήγε στην Φενέρ σε προχωρημένη ηλικία και όταν πια η καριέρα του είχε αρχίσει να πλησιάζει προς το τέλος της. Ο Παπανικολάου είναι πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Έχει μπροστά του μεγάλο δρόμο για να πετύχει πράγματα και να ολοκληρωθεί ως μπασκετμπολίστας. Ο Ολυμπιακός, που τον διέπλασε σε αυτό το επίπεδο, ήξερε ακριβώς τί και πώς να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του και να κρύψει τις αδυναμίες του. Στην Βαρκελώνη φαίνεται ότι ακόμη δεν ξέρουν.
Για να δούμε όμως τα πράγματα και από μια άλλη σκοπιά. Ο Παπανικολάου και ο κάθε Παπανικολάου, σε αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνει να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος που παίζει μεγάλο ρόλο, όταν θα έρθει η ώρα του «δια ταύτα». Είναι άλλη η πίεση να παίζεις για 500 χιλιάδες, έχοντας δίπλα σου το Σπανούλη των 2 εκ. και άλλο να πρέπει να σηκώσεις στην πλάτη σου το 1,5 εκατομμύριο που ξοδεύτηκε για να σου αγοράσουν το συμβόλαιο συν το 1 εκ. που διεκδίκησες και πήρες ως ετήσιες αποδοχές. Ενδεχομένως την ίδια πίεση να είχε και στον Ολυμπιακό, αν ο ατζέντης του κατάφερνε να ανεβάσει τις αποδοχές του εκεί που τις είχε φτάσει στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και με δεδομένη την καθοριστική παράμετρο του ΝΒΑ.
Από εδώ και πέρα, τις απαντήσεις θα τις δώσει η ίδια η ζωή. Μακάρι τα πράγματα να στρώσουν, όχι γιατί μας ενδιαφέρει το καλό της Μπαρτσελόνα, αλλά γιατί μιλάμε για ένα σημαντικό «κεφάλαιο» του ελληνικού μπάσκετ και της Εθνικής που θέλουμε να προοδεύει, να πρωταγωνιστεί και κυρίως να είναι ευτυχισμένο.