Ας μιλήσουμε λίγο …κινέζικα. Κατ’ αρχήν, γιατί είναι της μόδας. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης  είναι προπονητής στην Εθνική Κίνας. Η  Κίνα που είναι ακλόνητο φαβορί να πάρει μια από τις τέσσερις wild cards,  που διεκδικεί και η Ελλάδα για το Παγκόσμιο της Ισπανίας. Και βέβαια γιατί είναι ζεστό το εντυπωσιακό άνοιγμα του Παναθηναϊκού στην Κινέζικη αγορά, το οποίο ενισχύθηκε από  το πρόσφατο ταξίδι εκεί και υποστηρίχθηκε από την απόκτηση ενός κινέζου μπασκετμπολίστα, του Πίνγκ Σανγκ.
 
Ο Σανγκ είναι ένας πολύ συμπαθητικός τύπος. Και ως προσωπικότητα,  πρέπει να είναι πολύ συνειδητοποιημένος. Προφανώς ξέρει,  κι αν δεν ξέρει, έχει σίγουρα καταλάβει, ότι αποκτήθηκε από τον νταμπλούχο Ελλάδας όχι για να τον ενισχύσει αγωνιστικά, αλλά για να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο project. 
 
Αυτό δεν είναι κακό, από τη στιγμή που πρόκειται για μια τίμια συναλλαγή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και ο Παναθηναϊκός εξυπηρετεί τους επιχειρηματικούς στόχους του και εκείνος  βιώνει μια τεράστια εμπειρία, δυσανάλογη της αγωνιστικής του ποιότητας.
 
Έχοντας το προνόμιο να ταξιδέψω στην Μανίλα και να παρακολουθήσω το πρόσφατο  Πανασιατικό Πρωτάθλημα, το οποίο κατέκτησε το Ιράν , σας διαβεβαιώνω ότι από όλους τους διεθνείς  της εθνικής Κίνας, κανένας δεν θα μπορούσε να παίξει σε μια πρωτοκλασάτη ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός και να της αλλάξει επίπεδο. Ακόμη και το μεγάλο τους αστέρι, με 4ετή θητεία στο ΝΒΑ (Μιλγούκι, Νιου Τζέρσι,  Ουάσιγκτον, Ντάλας) και τα απίστευτα αθλητικά προσόντα, ο Γι Γιανλιάν θα χρειαζόταν μπόλικο χρόνο προσαρμογής. 
 
Με τον  «seven footer» Γι , κάθισα ένα βράδυ και συζήτησα  πάνω από μια ώρα. Κατάλαβα πολλά πράγματα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το μπάσκετ οι Κινέζοι  και κυρίως γιατί  δεν μπορούν να διακριθούν έξω από την Ασιατική ζώνη, παρά τα εχέγγυα που διαθέτουν και ως  μέγεθος και ως κουλτούρα.
 
Οι Κινέζοι, ζουν και αναπνέουν για το ΝΒΑ. Το λατρεύουν  σαν  θρησκεία και το χρησιμοποιούν ως πρότυπο. Το αντιγράφουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε επίπεδο οργανωτικό και σε επίπεδο ανταγωνιστικό. Το όνειρο κάθε μπασκετμπολίστα είναι να γίνει ο νέος Γιάο Μινγκ. Και Γι Γιανλιάν να γίνει, ευτυχισμένος θα είναι. Μην ξεχνάμε ότι ο Γι ήταν σημαιοφόρος  στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.
 
Παράλληλα, η οικονομική ευρωστία και το μέγεθος της αγοράς τους επιτρέπει δημιουργήσουν έναν δικό τους κόσμο. Άρα λοιπόν , παρότι για την παγκόσμια μπασκετική κοινότητα, αγωνιστικά  (και μόνο αγωνιστικά) είναι ένα …χωριό, αυτοί δεν τον αντιλαμβάνονται έτσι.
 
Οι μπασκετμπολίστες είναι πραγματικά μεγάλοι σταρ, που αμείβονται αδρά και παράλληλα είναι τόσο  αναγνωρίσιμοι και προβεβλημένοι όσο και οι καλλιτέχνες. Και μιλάμε για ένα κοινό  δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Νιώθουν λοιπόν βασιλιάδες, χορτάτοι και καθόλου παρακατιανοί.
 
 
                                                                        china   
 
 
Συζητώντας με τον Γι
 
Προσέξτε τι μου είπε ο Γι, σε εκείνη τη συζήτηση και θα καταλάβετε πολλά.
 
-Είναι αλήθεια ότι σε ζήτησε η Μπαρτσελόνα , προτού πάρει έναν  συμπατριώτη μου, τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη;
 
«Ναι, αλήθεια είναι….»
 
-Ήταν μεγάλη ευκαιρία, γιατί δεν πήγες;
 
«Γιατί μόλις είχα ξεκινήσει τις διακοπές μου. Δεν ήθελα να τις σταματήσω. Πήραμε το πρωτάθλημα, ήμουν κουρασμένος και ήθελα να το ευχαριστηθώ. Επιπλέον,  δεν ήμουν στην καλύτερη κατάστασή μου και δεν ήθελα να… χαλάσω το όνομά μου».  
 
Εδώ πρέπει να σας ενημερώσω ότι οι ετήσιες απολαβές του είναι πάνω από 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Με ανάλογο ποσό ανανέωσε πριν από λίγο καιρό το  συμβόλαιό του με τους Guandong Tigers, με τους οποίους κατέκτησε το Κινέζικο πρωτάθλημα με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας. 
 
Επίσης, μου έκανε εντύπωση  ότι σε όλη την διάρκεια των Πανασιατικών, μετά το τέλος των αγώνων, οι περισσότεροι παίκτες των αντιπάλων τον σταματούσαν για να βγάλουν αναμνηστική φωτογραφία μαζί του. Απ’ όσα κατάλαβα, γι αυτόν  η Μπαρτσελόνα και η κάθε Μπαρτσελόνα (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ) δεν είναι  «mes que un club».
 
-Δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις στην Ευρώπη; Επέμεινα…
 
«Έχω ακούσει για την Ευρωλίγκα, αλλά θα το σκεφτόμουν μόνο αν επρόκειτο για μια top ομάδα και από την αρχή της σεζόν. Δεν  είναι δα και το ΝΒΑ».
 
Του έδειξα μια φωτογραφία του Σάνγκ.
 
-«Ένας συμπατριώτης σου υπέγραψε στον Παναθηναϊκό», του είπα.
 
Κοίταξε την φωτογραφία με περιέργεια.
 
«Να σου πω την αλήθεια δεν τον ξέρω καλά. Πάντως φαίνεται δυνατό παιδί»
 
Το μεγάλο εμπόδιο
 
Η αυτάρκεια που νιώθουν οι Κινέζοι, αλλά και η εξάρτησή τους από την λογική του ΝΒΑ, ήταν και θα είναι το μεγάλο εμπόδιο του Παναγιώτη Γιαννάκη, εφόσον συνεχίσει στο τιμόνι της ομάδας.
 
Η δική του πρόταση ήταν ξεκάθαρη: «Αν θέλετε να προσπαθήσουμε για κάτι ψηλότερο σε διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να βάλουμε και τακτική στο «5 εναντίον 5» και οι παίκτες να μάθουν να διαβάζουν τα ‘’mismatch’’, τους είχε ξεκαθαρίσει  ο «δράκος» παρουσιάζοντας το πρόγραμμά του. Όπως επίσης τους προειδοποίησε  πως «αν συμφωνείτε να αλλάξουμε, θα πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να υποφέρουμε».
 
Τόσα χρόνια και με τον Γιάο στην ομάδα, παίζοντας με το στυλ «όσα πάνε κι όσα έρθουν», η καλύτερη θέση τους σε Παγκόσμιο επίπεδο ήταν η 8η που κατέλαβαν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και του Πεκίνου. Κατέκτησαν  το Πανασιατικό το 2005 και το 2011. Το έχασαν από το Ιραν το 2007, το 2009 και φέτος που τερμάτισαν 5οι, πληρώνοντας απουσίες, τραυματισμούς κι ένα κακό δεύτερο ημίχρονο με την Κινέζικη Ταϊπέι στον προημιτελικό. Ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Ωστόσο, μπήκαν αυτόματα στην διαδικασία διεκδίκησης της wild card, την οποία  φαίνεται ότι θα πάρουν. Μεγάλη και πλούσια αγορά, νούμερο 12 στο ranking της FIBA, αλλά πρώτη ασιατική δύναμη. Ξέρετε τίποτα καλύτερο (για την FIBA);