Η σκέψη δεν είναι τωρινή, αλλά κάνει «σταυρωτές» ντρίμπλες εδώ και χρόνια στο μυαλό μου. Απλά, παρακολουθώντας τους ημιτελικούς του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, Λιθουανία – Κροατία και Ισπανία – Γαλλία, ο προβληματισμός φούντωσε, μπορεί και η απέχθεια προς μια συγκεκριμένη στάση ζωής τελικά. Και όχι απαραίτητα προς τους ανθρώπους, που την εκφράζουν. Μια βόλτα στο Διαδίκτυο, Facebook και Twitter, επιβεβαίωσε ότι οι Ελληνες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι οι μεγαλύτεροι «haters» της υφηλίου. Λατρεύουν να μισούν, πώς να το κάνουμε;
«Πεθαίνω», όμως, και να τους βλέπω να εκτίθενται, γιατί ενίοτε όπου υπάρχει μίσος, αφορισμός, προσβολή, συκοφαντία, εμπαιγμός, γελοιοποίηση, τα γεγονότα δεν αργούν να σε διαψεύσουν. Πάρτε για παράδειγμα τους τέσσερις προπονητές της ημιτελικής φάσης, για να μην πάμε πιο μακριά. Πόσοι από την ελληνική μπασκετική κοινότητα εκτιμούν έστω και λίγο τον Λιθουανό Γιόνας Καζλάουσκας, τον Κροάτη Γιάσμιν Ρέπεσα, τον Ισπανό Χουάν Ορένγκα ή τον Γάλλο Βινσάν Κολέ; Ελάτε τώρα, μεταξύ μας μιλάμε…
Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός ή η Εθνική Ομάδα γνώριζαν ήττες ή έχαναν τίτλους, ο Καζλάουσκας γινόταν… Υπνάουσκας. Στο «sweep» του Παναθηναϊκού την περίοδο 2005-06 ο προπονητής έφταιγε για όλα και όχι η αξία των αντιπάλων (Σπανούλης, Διαμαντίδης, Μπατίστ κ.α.) ή το χαμηλό μπάτζετ των Ερυθρόλευκων. Στο Μουντομπάσκετ 2010 της Τουρκίας εκείνος έφταιγε για τις χαμηλές πτήσεις (11η θέση) της Εθνικής, επειδή δεν πήρε μαζί του τον Βασιλειάδη. Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν ο τελικός του Φάιναλ Φορ της Κωνσταντινούπολης το 2012, όπου η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχασε το τρόπαιο αν και προηγήθηκε με διαφορά 19 πόντων. Στην πυρά…
Ο Ρέπεσα έγινε… άμπαλος εν μια νυκτί για μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού, όχι επειδή οι ομάδες του απέτυχαν, αλλά επειδή η συμπεριφορά του είχε ενοχλήσει κάποτε τον Ομπράντοβιτς, με αποτέλεσμα να τον «περιλάβει» σε μια συνέντευξη Τύπου. «Ποιος Ρέπεσα;», άρχισαν να λένε οι περισσότεροι για κάποιον που είναι 20 χρόνια head coach, έχει κατακτήσει πρωταθλήματα, έχει παίξει τελικό Ευρωλίγκας και έχει συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οσο για τον Χουάν Ορένγκα και τον Βινσάν Κολέ; Το τι έχουν ακούσει οι άνθρωποι δεν περιγράφεται! «Αυτός ο άχαρος ψηλός που έπαιζε στην Εστουντιάντες είναι ο Ορένγκα;», ήταν το πιο ευγενικό σχόλιο για τον Ισπανό, ενώ στον Κολέ οι «προπονητές του καναπέ» χρεώνουν ακόμη και το… τρίποντο «βάλτο αγόρι μου» του Διαμαντίδη στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Μόνο που τότε προπονητής των «τρικολόρ» ήταν ο Κλοντ Μπερζό…
Οχι. Οι εν λόγω προπονητές δεν είναι Ομπράντοβιτς ή Ιβκοβιτς. Σε καμία περίπτωση. Δεν έχει γίνει, ωστόσο, αντιληπτό ότι σε ένα τουρνουά 18 ημερών, ο προπονητής δεν είναι απαραίτητο να λέγεται… Φιλ Τζάκσον για να πετύχει αξιοπρεπή ή σπουδαία αποτελέσματα, αναλογικά πάντα προς το ρόστερ που έχει στη διάθεσή του. Κι αυτό γιατί οι παίκτες είναι τόσο φορτωμένοι όλη τη χρονιά από αγώνες, φωνές και ενίοτε «μπινελίκια», ώστε αγωνίζονται στην Εθνική για τη χώρα τους και για την παρέα. Και δεν θέλουν έναν «κέρβερο» πάνω από το κεφάλι τους…
Στο διαχειριστικό κομμάτι, λοιπόν, κάτι θα σκαμπάζουν οι προαναφερθέντες, όπως και ο Μάικ Φρατέλο (ζήτημα είναι αν τον ξέρουν οι μισοί που τον «κράζουν») που οδήγησε την ανυπόληπτη Ουκρανία στο επόμενο Μουντομπάσκετ, αλλά… βάφει τα μαλλιά του ή φοράει περούκα! Μόνο αυτό έχουν να του προσάψουν! Το ότι είναι στη λίστα με τους πολυνίκες προπονητές στην ιστορία του ΝΒΑ, αυτό αποτελεί ψιλά γράμματα για τους απανταχού «haters», που φυσικά δεν έχουν εντρυφήσει στην ιστορία…
Το πρόβλημα, που παρατηρείται και στα ελληνικά γήπεδα, είναι ότι οι Ελληνες «ψοφάνε» με τη νίκη, λατρεύουν τον πρωταγωνιστή, «αρρωσταίνουν» με τον θριαμβευτή. Γι’ αυτό το βράδυ της Παρασκευής (20/9) ήταν όλοι με τον τεράστιο Τόνι Πάρκερ, που κατατρόπωσε τους Ισπανούς και αξίζει ένα χρυσό μετάλλιο στην αστραφτερή παρουσία του και εκτός ΝΒΑ, καθοδηγώντας όλα αυτά τα χρόνια ακούραστα και αδιαμαρτύρητα την Εθνική Ομάδα της χώρας του. Μέχρι και Σπερς έγιναν ορισμένοι, που φέτος υποστήριζαν τους Χιτ, από την υπέρμετρη ευφορία… της στιγμής.
Αλλά ξέχασα: το «δαχτυλίδι» κατέκτησε ο Λεμπρόν Τζέιμς, το Νο.1 αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο στερέωμα! Δεν αποκλείεται, βέβαια, να πανηγυρίζει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης ο «άσχετος» Γιόνας το βράδυ της Κυριακής (22/9, 22.00). Οπότε, τον νου σας…