«Τα καθαρά Μαθηματικά είναι, κατά κάποιο τρόπο, η ποίηση των λογικών ιδεών», είχε πει ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Για να εφαρμοστούν, όμως, σε μια ομάδα μπάσκετ του υψηλότατου επιπέδου, χρειάζεται και οι δώδεκα παίκτες, που συγκροτούν το ρόστερ, να είναι έτοιμοι να προσφέρουν το 100%, ειδάλλως η εξίσωση… διαλύεται και η ήττα είναι αναπόφευκτη.
Στην περίπτωση του πρωταθλητή Ελλάδας Παναθηναϊκού η λογική του Αργύρη Πεδουλάκη δεν είναι να… εξοντώσει τον 33χρονο Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο «3D» αγωνίστηκε επί 31’18” απέναντι στη Λοκομοτίβ Κουμπάν στα «Δύο Αοράκια», 35’53” στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, 27’19” στο εύκολο λόγω συνθηκών ματς με την Λαμποράλ Κούτσα στη Λευκωσία και 36’21” στο Βίλνιους με τη Λιέτουβος.
Πιστεύει κανείς σώφρων ότι ο Πεδουλάκης θέλει να τον «κάψει» από την regular season; Μιας και κουβεντιάζουμε για μαθηματικά, ο στόχος του προπονητικού επιτελείου του ΠΑΟ είναι ο αρχηγός να βρίσκεται στο παρκέ 25′-27′ κατά μέσον όρο, αλλά πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό από τη στιγμή που ο χρόνος συμμετοχής του εξαρτάται από τον αντίστοιχο του Ρόκο-Λένι Ούκιτς; Ο Κροάτης δεν είναι έτοιμος, ώστε να μπορεί να καλύψει τα 25′-28′, για τα οποία τον προορίζουν οι προπονητές του.
Ο διεθνής γκαρντ άντεξε στο παρκέ 21’11” με αντίπαλο την περυσινή κάτοχο του Eurocup, αριθμός υπερβολικός για την κατάστασή του, κάτι που παραδέχονται στον Παναθηναϊκό και αντιλαμβάνεται ο Πεδουλάκης, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, από τη στιγμή που ο Αμερικανός Ραμέλ Κέρι ταξίδεψε μεν στην Κρήτη, αλλά ενημέρωσε τον κόοουτς λέγοντάς του «νιώθω αδύναμος» και για αυτό χρησιμοποιήθηκε για 1’09”.
Το ενθαρρυντικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι ο Ούκιτς δεν πονούσε μετά το ματς στους αχίλλειους τένοντες και έτσι, όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσει μίνι θεραπεία για μια τελευταία εβδομάδα και εν συνεχεία θα αρχίσει να κυνηγά τους περυσινούς μέσους όρους του, ούτως ώστε να μπορεί να δίνει ανάσες στον Διαμαντίδη μαζί με τον Κέρι και φυσικά τον Νίκο Παππά, που δεν φοβάται να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στο κορυφαίο επίπεδο.
Το «στοίχημα» πλέον για τον Πεδουλάκη θα είναι να δημιουργήσει περιφερειακά ντουέτα, που θα είναι αποτελεσματικά, ευελπιστώντας να μπουν στην εξίσωση και παίκτες της «front line», που ακόμη δεν έχουν βρει τον βηματισμό τους. Διότι ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να «γυρίζει» παιχνίδια με τον Γιόνας Ματσιούλις στο «4» και τους Τζέιμς Γκιστ (που είναι μια ταχύτητα πάνω από όλους) – Στεφάν Λάσμε να εναλλάσσονται στο «5», αλλά αυτό δεν αποτελεί πάντοτε πανάκεια, ειδικά όταν οι αντίπαλοι διαθέτουν αθλητικά τεσσάρια και δυναμικά πεντάρια.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, δεν παίζει καλά και αυτό δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις για να το αντιληφθεί. Ισως και να «έπρεπε» να χάσει από τη Λοκομοτίβ στην Κρήτη, ή έστω δεν εδικαιούτο να κερδίσει (όπως θέλει μπορεί να το αναγνώσει κανείς), ώστε να μην κρυφτούν τα προβλήματά του κάτω από το χαλί. Οι κακές εμφανίσεις δημιουργούν και εκνευρισμό, εξ ου και η απαράδεκτη αντίδραση του Στεφάν Λάσμε, που πάντως μπορεί (υπόθεση κάνω) να οφείλεται και σε μη αγωνιστικούς λόγους, προσωπικούς λόγου χάρη, που γνωρίζει μόνο ο ίδιος και η οικογένειά του.
Αυτό συμβαίνει με τον κάθε παίκτη κάθε ομάδας, αλλά στον επαγγελματικό αθλητισμό, επειδή κάποιος αμείβεται πλουσιοπάροχα, οι απανταχού επικριτές λαμβάνουν υπόψη μόνο τα τεκταινόμενα στο παρκέ παραμερίζοντας την ψυχολογική κατάσταση και διαύγεια του αθλητή τη δεδομένη χρονική στιγμή ή περίοδο. Επαναλαμβάνω, δεν έχω ιδέα τι σκεφτόταν ο Γκαμπονέζος όταν έριχνε την αγκωνιά στον Αλεξέι Ζουκανένκο, ούτε τον δικαιολογώ επ’ ουδενί. Απαράδεκτος.
Εν κατακλείδι, στο Τριφύλλι υπάρχει η σιγουριά ότι προς το τέλος της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας, όταν δηλαδή οι Πράσινοι θα έχουν πατήσει και το… ευρωπαϊκό παρκέ του ΟΑΚΑ, απαγκιστρωμένοι από τα δεσμά της αναγκαστικής εξορίας, θα βγάλουν το αληθινό πρόσωπό τους. Την επιθετική άμυνα που ονειρεύονται, τους ρόλους και τον χρόνο που αξίζει ο κάθε παίκτης, την ταχύτητα, που αυτή την περίοδο θυμίζει «slow motion», την πραγματική «ιπποδύναμη» που έβγαλε στο δεύτερο μισό της περυσινής χρονιάς.