Δεύτερη νίκη, πιο δύσκολη όπως αναμενόταν με το μπάσκετ …Ποσειδωνίου που παίζουν οι Φιλιπινέζοι, αλλά στην Εθνική μένουν οι βαθμοί, το αήττητο και η πίστη πως μπορεί να παίξει και πολύ καλύτερα.
Γράφει από την Ισπανία ο Κώστας Χαλβατσιώτης
Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι μας από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά ίσως οι περισσότεροι μαζί με τους Βορειοελλαδίτες να γνωρίζουν τι εστί μπάσκετ …Ποσειδωνίου. Εννοούμε αυτό το άναρχο στυλ του «παίρνω την μπάλα και ορμάω», χωρίς οδηγίες και συστήματα και με τα τρίποντα να είναι περισσότερα από τα σουτ δύο πόντων. Αυτό ακριβώς πρεσβεύουν οι Φιλιππίνες. Ίσως γιατί έτσι παίζουν εκεί σε ένα άγνωστο σε μας πρωτάθλημα, ίσως γιατί το έχουν αναγάγει και σε «επιστήμη» συνδυάζοντας ταχύτητα και πυρ ομαδόν από την περιφέρεια.
Σε όλα αυτά, σε κάθε νόσο και ασθένεια τελικά, ο Φώτης Κατσικάρης και οι διεθνείς μας έδειξαν ότι διαθέτουν… αντίδοτο. Κι αυτό είναι η άμυνα. Χάρη σ΄ αυτήν περιορίσαμε τους αντιπάλους – και μαζί και την… αποκρουστική «τσιρίδα» των 4.000 οπαδών των αντιπάλων που κατέκλυσαν το «Σαν Πάμπλο» της Σεβίλλης – έτσι αντιμετωπίσαμε το «απ τέμπο» παιχνίδι τους.
Ο ομοσπονδιακός προπονητής προτίμησε αρχικά να βάλει Πρίντεζη και Παπανικολάου εναλλάξ στον ΝΒΑερ Μπλατς για να τον σταματήσει στην ντρίμπλα (μόλις 4π. στην πρώτη περίοδο) και δοκίμασε «σχήμα» με δύο πλέϊ μέϊκερ. όνο 4π.). Και παρ΄ ότι εκνευρίστηκε ο Καλάθης και δεν έβρισκε τον καλό του εαυτό με Μάντζαρη κι εκτελεστή Πρίντεζη ήρθε το προβάδισμα που έφθασε στο +12(16-28, 18-30).
Οι αντίπαλοι όμως επέμειναν και με τον τρόπο που κόντεψαν να πληγώσουν την Κροατία στην πρεμιέρα: Πίεση περιφερειακά στην άμυνα για να μην μπορέσουμε να «ποστάρουμε» εύκολα (συν του ότι δεν μπορούσαμε να παίξουμε και πικ εν ρολ). Έτσι «κρατήθηκαν» στο ημίχρονο (27-37), έτσι επανέρχονταν κάθε φορά που ξεφεύγαμε (από 29-46 έγινε 36-46 στο 24 κι από 38-54 έγινε 50-60). Ακόμη κι όταν δείχναμε να το «τελειώνουμε» (54-71) αυτοί έμεναν «εφτάψυχοι» με τα «ανορθόδοξα» τρίποντά τους. Κι ευτυχώς τα ποσοστά τους ήταν μόλις 27%.
Η νίκη ήρθε, το αήττητο παραμένει, η πίστη μεγαλώνει γιατί δοκιμαστήκαμε και σε ένα ακόμη δύσκολο στυλ παιχνιδιού, αλλά από χθες πρέπει να σκεφτόμαστε και τις εναλλακτικές όταν δεν υπάρχει το τρίποντο. Στο 33′ είχαμε 1/15 και τελικά 5/22 ήτοι 23%. Στα επόμενα παιχνίδια μπορεί η αστοχία να μας «κόψει τα πόδια»…
Ευτυχώς είχαμε τα ριμπάουντ, αλλά με τους «κοντοπίθαρους» Φιλιππινέζους δεν θα επιτρεπόταν να τα χάσουμε. Τα ριμπάουντ τα είναι πολύτιμα σε κάθε επόμενο παιχνίδι.
Από χθες «τέλειωσαν» στην σκέψη των διεθνών και οι Φιλιππίνες. Κι από Αφρική (Σενεγάλη) και Ασία (Φιλιππίνες), μετακινείται στην Λατινική Αμερική για το Πουέρτο Ρίκο. Το γνώριμο από πλευράς μπάσκετ, που όμως έχει προβλήματα με τραυματισμούς (Αρόγιο, Βασάλο). Ας μην σταθεί κανείς διεθνής σε αυτά όμως. Ας έχει την ίδια συγκέντρωση που είχε στα δύο πρώτα παιχνίδια και το ίδιο πάθος για καλό μπάσκετ. Τους έχουμε κι ας είναι «τελικός» γι’ αυτούς αφού κινδυνεύουν να αποχαιρετίσουν πρόωρα. Ας ξεμπερδέψουμε για να πάμε για την «πρωτιά» με Κροατία και Αργεντινή, που είναι ακόμη πιο δύσκολοι αντίπαλοι. «Τους μπορούμε» ωστόσο και αυτούς… Και θα έχει μεσολαβήσει και το «ευεργετικό» ρεπό της Τρίτης.
Υ.Γ. 1 Ο Μπουρούσης αναδεικνύεται σε παίκτη «ηγέτη» (προσέξτε, δεν έχει σημασία το σκοράρισμα) της σημερινής εθνικής.
Υ.Γ. 2 Φαίνεται ότι έλειψαν τα παιχνίδια του Καλάθη με την εθνική, οπότε από αγώνα σε αγώνα θα μας δώσει πολλά περισσότερα.