H 3η νίκη για την εθνική μας στον Β΄ όμιλο εξασφαλίζει την παρουσία της στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, αλλά επειδή η «πρωτιά» δίνει και το (σχετικό) αβαντάζ τέθηκε κι ο επόμενος στόχος στην Σεβίλλη.
Και όμως, το «σφίξιμο» ήταν μεγάλο μετά τη νίκη επί του Πουέρτο Ρίκο… Οι διεθνείς μας πανηγύρισαν την νέα επικράτησή τους, που ήταν ακόμη πιο δύσκολη σε σχέση με τους πρώτους δύο αγώνες, αλλά ξέχασαν κιόλας κι αυτό το παιχνίδι όπως ζητάει ο Φώτης Κατσικάρης. Μόνο που αυτή τη φορά άρχισαν να σκέφτονται ότι αυτή η 3η σερί νίκη που δίνει αυτομάτως και την πρόκριση στην επόμενη φάση, μεγαλώνει τις προσδοκίες όλων και ανεβάζει και το δείκτη δυσκολίας της προσπάθειάς τους, καθώς θα κληθούν την Τετάρτη να κερδίσουν και την Κροατία για να κατακτήσουν την πρώτη θέση του Β΄ ομίλου.
Πριν πάμε όμως στην 4η αγωνιστική, ας μείνουμε λίγο στην 3η… Διότι η εθνική μας, δοκιμάστηκε σε ένα ακόμη διαφορετικό στυλ παιχνιδιού και το credit είναι η υπομονή που έδειξε, η αντοχή – σε μεγάλο βαθμό – στην ασφυκτική πίεση του αντιπάλου και σε γενικές γραμμές η αποφασιστικότητα για να επιβληθεί του Πουέρτο Ρίκο που έμοιαζε να δίνει αγώνα «ζωής και θανάτου» (ειδικά μετά τη νίκη της Σενεγάλης επί της Κροατίας).
Η εθνική ομάδα, έδειξε και προσήλωση στο σκοπό της, όταν ο αντίπαλος ανέτρεψε διαφορά που είχε πάρει και προηγήθηκε για μεγάλο διάστημα. Αυτό δείχνει ότι οι διεθνείς μας, με την εμπειρία που διαθέτουν οι περισσότεροι, μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που χρειάζονται ειδική διαχείριση. Ήταν και μία «πρόβα» για πιθανές ανάλογες συνθήκες στα προσεχή παιχνίδια.
Πέρα από τις δύο ανατροπές του Πουέρτο Ρίκο στο 11΄ (από 6-14 για την εθνική έγινε το 24-22 για τους αντιπάλους) και την δική μας (25-27 στο 15΄), η ελληνική ομάδα άρχισε να παίρνει επιτέλους περισσότερα από τον Νικ Καλάθη και ευτύχησε να έχει τον «Μπουρούσαρο» – παρ΄ ότι φορτώθηκε νωρίς με δύο φάουλ – παίκτη «κλειδί» που έγινε και …σεφ μοιράζοντας εξαιρετικές πάσες. Τον θέλουμε πολύ αυτό τον Μπουρούση.
Θέλουμε και τα μεγάλα καλάθια του Ζήση, θέλουμε και περισσότερο σκορ από Παπανικολάου και Αντετοκούνμπο που μπορούν γιατί το «έχουν», θέλουμε και το «χαρακτήρα» που έδειξε η εθνική για να πάρει το +19, στο 27΄(42-61). Δεν θέλουμε όμως αυτές τις μειώσεις των διαφορών που είδαμε σε κάθε παιχνίδι και οι οποίες είναι μεν ακόμη και λογικές και αναμενόμενες για τέτοιου είδους διοργάνωση με τις ανταγωνιστικές αντιπάλους, αλλά καλό θα είναι να περιοριστούν…
Θέλουμε ακόμη την ηρεμία που δείχνουν οι παλαιότεροι της εθνικής και ο Φώτης Κατσικάρης, θέλουμε την προσήλωση που έχουν άπαντες στις εντολές του προπονητή, δεν θέλουμε όμως βιασύνη γιατί μπορεί και να μας βλάψει προσεχώς.
Θέλουμε τώρα και νίκη επί της Κροατίας. Φαίνεται πολύ δύσκολη υπόθεση γιατί οι Κροάτες με το «στραπάτσο» από την Σενεγάλη θα είναι «υποψιασμένοι» και ανήσυχοι για την «πρωτιά». Ενδεχομένως και πιο «μαχητικοί». Δεν είναι όμως άτρωτοι, ειδικά αν παίξει άμυνα η εθνική μας με μυαλό και συνέπεια. Ειδικά σε ορισμένους παίκτες «κλειδιά» όπως οι Μπονγκντάνοβιτς, Σάριτς, Σιμόν και Τόμιτς.
Θέλουμε την πρώτη θέση, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η «όρεξη» άνοιξε περισσότερο από χθες, άρχισαν «κομσί-κομσά» και οι υπολογισμοί για τους επόμενους γύρους!
Υ.Γ. 1 Για τον Λουίτζι Λαμόνικα …ξεφώνιζαν οι Πορτορικανοί, αλλά τους έδωσε κι αυτούς σφυρίγματα για να «ισοφαρίσει» κάποιες υπερβολές του που δεν τις χρειαζόμασταν. Είναι πάντως πολύ καλός διαιτητής.
Υ.Γ. 2 «Έσκασαν μύτη» στην Σεβίλλη Φασούλας και Φιλίππου. Μακάρι να ήταν και οι περισσότεροι από τους πρώην πρωταθλητές Ευρώπης – όσοι τέλος πάντων δεν έχουν υποχρεώσεις. Μακάρι να δείχνουν και στους νέους και στους παλιούς πόσο μεγάλη είναι αυτή η ιστορία μας στο παγκόσμιο μπάσκετ…