Γράφει από την Ισπανία ο Κώστας Χαλβατσιώτης
Τα «αδέλφια μας»… Οι Σέρβοι. Ούτε καν μας «έκλαψαν». Αντιθέτως πανηγύρισαν τον «πνιγμό» μας. Αυτόν που μας προκάλεσαν… Ή αυτόν που υποστήκαμε μονάχοι; Για καιρό αυτό θα μας απασχολεί. Οι Σέρβοι ήταν καλύτεροί μας ή εμείς χειρότεροι των περιστάσεων; Ή και τα δύο μαζί; Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ένα. Φεύγουμε «άκλαυτοι» από το παγκόσμιο κύπελλο! Πάει στράφι και η wild card. Περισσότερο όμως πάει «στράφι» το προσεκτικό γέμισμα της καρδάρας με το γάλα που καταφέραμε με ουσιαστικό και θεαματικό τρόπο στην Σεβίλλη.
Στο «Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες» είδαμε μία άλλη εθνική ομάδα. Ίσως πραγματική «συνέχεια» της περσινής, καμία σχέση με την «παντός καιρού» που λειτουργούσε ο Φώτης Κατσικάρης στην α’ φάση της διοργάνωσης. Μία ομάδα που ναι μεν ήθελε να είναι ομάδα, σύνολο δηλαδή, αλλά δεν της βγήκε τίποτε ούτε στην άμυνα ούτε στην επίθεση. Κι εκεί ας όψεται το παιχνίδι της Σερβίας που μας «έκοψε» όλα τα «plays» με αποτέλεσμα να ψάχνουμε «εξεζητημένες» προσπάθειες και να «ματώνουμε» για να τους φθάσουμε ή να τους περάσουμε (έστω μία φορά).
Το πρόβλημα της εθνικής ομάδας ήταν κυρίως όμως η άμυνα. Ένα κλικ πιο πίσω από ότι έπρεπε, οι Σέρβοι έβγαιναν πρώτοι στο σουτ και στο «τελείωμα», οι «περιστροφές» δεν «βγήκαν» και τα μακρινά σουτ μας «πλήγωσαν» ακριβώς όταν έπρεπε να αποτραπούν. Άλλο ένα μάθημα. Δυστυχώς μαζί με τον εφιάλτη του αποκλεισμού. Όσο για την επίθεση, όταν δεν βρίσκεις ρυθμό από την (κακή) άμυνα, η επίθεση «θολώνει» ολοένα και περισσότερο. Και αφού δεν «βγήκαν» τα περισσότερα από όσα είχαν σχεδιαστεί, ούτε η «αυτοθυσία» έφθανε…
Αλλά μήπως να δούμε και στο «αύριο»; Μήπως να μην μείνουμε μόνο στην απόδοση ευθυνών ή στην γκρίνια; Μήπως να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλη αποτυχία δεν «χωράει» στο Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς (που λογικά θα γίνει στην Γαλλία); Μήπως να δούμε πως θα γίνουμε ακόμη καλύτεροι για να μην «κολλάμε» ούτε στα «χιαστί» παιχνίδια;
Προπονητής υπάρχει και πρέπει να διατηρηθεί γιατί έδειξε ότι η φιλοσοφία του είναι πιο προηγμένη και πιο αποδοτική, ανεξαρτήτως της ήττας που επέφερε τον αποκλεισμό. Διεθνείς υπάρχουν και οι νεότεροι θα «ωριμάσουν» ακόμη περισσότερο του χρόνου. Ίσως θα πρέπει να «αναψηλαφήσουμε» την υπόθεση του Κουφού, αλλά και να μπει στην εθνική (αν έχει καλή σαιζόν) και ο Μιχάλης Τσαϊρέλης που άξιζε να βρίσκεται στην Ισπανία. Ίσως και ορισμένα ακόμη παιδιά που έχουν περιθώριο να φορέσουν μία από τις φανέλες της 12άδας.
Ας κάνουμε κράτει λοιπόν στην αρνητική ενέργεια, ας περιμένουμε και την ενδοσκόπηση της ίδιας της εθνικής κι ας τους «αγκαλιάσουμε» πάλι στην επόμενη προσπάθειά της.
Υ.Γ. Για πολύ καιρό ακόμη θα μας βασανίζει το ερώτημα αν έπρεπε να πάμε με wild card στο παγκόσμιο κύπελλο – ακόμη κι αν προκρινόμασταν στην 8άδα δεν μπορούσαμε να μιλάμε με σιγουριά για οτιδήποτε άλλο… – ή μήπως έπρεπε να περάσουμε στο Ευρωμπάσκετ μέσω προκριματικών, με απόκτηση εμπειριών, προώθηση παικτών και εξοικονόμηση χρημάτων. Όχι, δεν παριστάνουμε τους «μετά Χριστόν προφήτες».