Μία καινούργια αρχή κάνει η Εθνική ομάδα σε μία κορυφαία διοργάνωση και με τον Κατσικάρη να διαχειρίζεται ένα διαφορετικό ρόστερ με “καινούργιες” δυνατότητες, δείχνει ικανή να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα της δοθούν!
Γράφει από την Ισπανία ο Κώστας Χαλβατσιώτης:
Θα μου επιτρέψετε το πρώτο ενικό σε αυτή την εισαγωγική αφήγηση γιατί απλούστατα πρόκειται για εξιστόριση… Γνώρισα λοιπόν τον Φώτη Κατσικάρη από κοντά, τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο. Στο Κόπερ της Σλοβενίας. Εκεί όπου συνεργαστήκαμε για λογαριασμό του ΟΤΕ TV με τον νυν ομοσπονδιακό μας προπονητή να είναι σχολιαστής στις μεταδόσεις των αγώνων.
Τον είχαμε «απολαύσει» επί πολλά χρόνια σαν παίκτη, τον είδαμε σαν ασίσταντ κόουτς στην Ελλάδα αρχικά και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γι’ αυτόν, τον είδαμε να ξεχωρίζει στα ευρωπαϊκά κύπελλα, φθάνοντας μέχρι και στον τελικό του Eurocup.
Αυτά τα βλέπουν όλοι. Την «σπιρτάδα», την οξυδέρκεια και το «πάθος» που έβγαζε όμως για την Εθνική ομάδα, σε κάθε παιχνίδι πέρσι, είτε το κέρδιζε είτε το έχανε, την βλέπαμε εμείς από κοντά. Στις πολύωρες συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα. Είδαμε έναν προπονητή που ήξερε τι θέλει να δώσει και πώς να «φτιάξει» αυτή την Εθνική ομάδα που είναι «καμάρι» μας, ακόμη και όταν δεν υλοποιεί τις προσδοκίες μας. Είναι και γι΄ αυτόν λοιπόν μία τεράστια φιλοδοξία η επιτυχία εδώ στην Ισπανία.
Ο Φώτης Κατσικάρης δεν μιλάει πολύ. Αλλά δουλεύει πολύ. Και προχθές πάλι που τον συναντήσαμε έξω από το «Μουνιθιπάλ Παβεγιόν Σαν Πάμπλο», πριν την προτελευταία προπόνηση και τον ρωτήσαμε «Έτοιμοι από μενταλιτέ;», μας απάντησε με ένα μεγάλο χαμόγελο που κατέληξε σε «Ναι»! Για να προσθέσει: «Μου αρέσει πολύ αυτό που κάναμε ως τώρα». Εννοώντας ότι προσδοκά κι αυτός όπως όλοι μας και τα καλύτερα, σε αυτόν τον «σεφτέ» του στον πάγκο της εθνικής.
Και για να το πάμε και στο αγωνιστικό… Λείπουν παίκτες από την ομάδα; Ναι και όχι. Δεν λείπει σίγουρα η πίστη, η δυναμική, η αποφασιστικότητα και η εμπειρία. Αντιθέτως υπάρχουν πρόσθετες δυνατότητες παρόντων των Καλάθη και Αντετοκούνμπο. Υπάρχει και «δίψα» για μία διάκριση διότι η προηγούμενη …χάνεται στο 2009. Κι ας είμαστε ευχαριστημένοι μέσες – άκρες από ότι έγινε και στην Λιθουανία το 2011.
Αν στην πρώτη φάση η εθνική μας βρει ρυθμό και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα περάσει και τα «χιαστί»! Το πιστεύουμε. Το πιστεύουν όλοι στην ομάδα. Και μετά, χωρίς το λογικά υπαρκτό ακόμη και τώρα άγχος, θα πάψει και οι διεθνείς μας με τον Φώτη Κατσικάρη «οδηγό» μπορούν να «γράψουν ιστορία».
Υ.Γ. 1 Η ομάδα είναι πλήρης. Σε όλες τις θέσεις. Και με εξαιρετικά ποιοτικούς παίκτες. Μπορεί να λείπει ο Σπανούλης (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας), να λείπει δηλαδή ο παίκτης που δεν φοβήθηκε ποτέ την «καυτή μπάλα», αλλά υπάρχουν 1-2 ακόμη επίγονοί του! Στο ίδιο μήκος κύματος λείπει σίγουρα και ο «Πέρπε», αλλά στο «3» την παράσταση του Παγκοσμίου Κυπέλλου πιστεύουμε ότι θα την κλέψει ο Γιάννης …The Buck. Κι όχι απαραίτητα σαν σκόρερ.
Υ.Γ. 2 Χίλια μπράβο πάλι στους «Πελαργούς» που αρκετοί εξ αυτών έκαναν οικονομία όλο το χρόνο για να είναι παρόντες σε Σεβίλλη και Μαδρίτη. Αυτή είναι αληθινή αγάπη…