Χθες και προχθές, κατά την παρουσία του ιδρυθέντος στην Κωνσταντινούπολη ΠΑΟΚ στις αλησμόνητες πατρίδες, ρίγη συγκίνησης διαπερνούσαν τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Τέλη Ζoυρνατζίδη, τον Σούλη Μαρκόπουλο, όλους τους παίκτες και όλα τα μέλη της αποστολής του “Δικεφάλου”… Ήθελαν τη νίκη επί της Καρσίγιακα, γι΄ αυτό πήγαν στην Σμύρνη, αλλά ήταν “υποψιασμένοι” για μία πολύ δύσκολη βραδιά απέναντι στην Κυπελλούχο Τουρκίας, σε μία ομάδα που φιλοδοξεί να “σπάσει” το “τρίπολο” των Εφές, Φενέρ και Γαλατασαράϊ…
Όταν μετά τη λήξη του 50λεπτου αγώνα ο ΠΑΟΚ είχε ήδη γράψει μία σελίδα της νεότερης ιστορίας του με “χρυσά γράμματα” αλώνοντας κυριολεκτικά τη Σμύρνη, όλοι τους απέπνεαν περηφάνια και ευτυχία, κάνοντας χιλιάδες φίλους τους εδώ να “φουσκώνουν” και να “καμαρώνουν” που μία ελληνική ομάδα – μετά από όσες έχουν κάνει “διπλά” στην Κωνστανινούπολη, “ρίχνει και ένα κάστρο” που εδρεύει σε μία περιοχή που πληγώνει ακόμη και τώρα, σχεδόν ένα αιώνα μετά, ολάκερο τον Ελληνισμό.
Δεν θα μείνουμε ούτε σε συγκρίσεις ούτε σε ιστορικές αναδρομές ή παρομοιώσεις. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε γιατί ήταν καλύτερος. Κι αν όχι και στα 50 λεπτά, ήταν όσο έπρεπε για να φύγει με το “διπλό”. Και όχι, δεν ήταν η …άπειρη ομάδα που έκανε την έκπληξη, απέναντι σε μία αντίπαλο με ομολογουμένως πολλαπλάσιο μπάτζετ από τον “Δικέφαλο”. Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που μπήκε με μυαλό και με αρκετά καλό σχεδιασμό για να φύγει νικητής. Ήταν όμως και αποφασισμένος και ψυχωμένος στο τέλος, ειδικά όσο έβλεπε ότι “έχει” την Καρσίγιακα.
Στα στοιχεία του αγώνα μπορεί κανείς να μείνει πρωτίστως στην καλή άμυνα που εξ αρχής εκμηδένισε τους περισσότερους άλλους κινδύνους που η Καρσίγιακα μπορούσε να δημιουργήσει, πλην των Ντίξον και Παλάσιος. Κι εντάξει οι δύο μπορεί να σκόραραν με “ευκολία”, αλλά εν τέλει και σε διάρκεια 50 λεπτών παιχνιδιού, η πίεση του ΠΑΟΚ έπιασε κάποια στιγμή τόπο και ο μεν Ντίξον αποβλήθηκε κουρασμένος ων, ο δε Παλάσιος σίγησε όταν έγερνε η πλάστιγγα. Τους υπόλοιπους (συμπεριλαμβανομένων των Ντίμπλερ, Γκάμπριελ, Στρόμπερι), ο ΠΑΟΚ λίγο πολύ τους “έβγαλε” από το παιχνίδι. Κι ακόμη κι αν Ντίξον και Παλάσιος ξεπέρασαν μαζί τους 50 πόντους, δύο “κούκοι” δεν φέρνουν την “άνοιξη”.
Ειδικά μετά το 35΄ ο ΠΑΟΚ στην άμυνα τα “έπαιξε όλα για όλα” και οι αλλαγές α-λά χάντμπολ του Σούλη – τον έχουμε μάθει πια… – έδωσαν “φρεσκάδα” μέχρι και το τέλος της δεύτερης παράτασης για να αντέξουν όλοι. Για να παίξεις όμως τέτοια άμυνα θέλει και πίστη και ψυχή.
Μόνο που φέτος κι αυτό είναι το δεύτερο κυρίαρχο στοιχείο του φετινού ΠΑΟΚ υπάρχει και πολύ μεγάλο βάθος. Μεγαλύτερο από κάθε άλλη σαιζόν από το 2000 (της αλησμόνητης και άμεσα διαλυθείσας «Ντριμ Τιμ» του Γ. Μπατατούδη). Κι έτσι ο Σούλης Μαρκόπουλος όταν γυρίζει στον πάγκο έχει εμπιστοσύνη στο ποιος θα καλύψει αυτόν που φεύγει λόγω κούρασης ή φάουλ. Όπως έγινε χθες με τον Όντουμ για παράδειγμα ή και με τον Κάρτερ ή τον Βον. Τσόχλας, Χαραλαμπίδης, Λάνγκφορντ «έβγαλαν τα κάστανα από την φωτιά» κυριολεκτικά με γυμνά χέρια. Κι όχι πως ο Χαραλαμπίδης είναι παγκίτης, αλλά αφού ο Μαρκόπουλος τον είχε «φρέσκο» κάπως, μπήκε και «μπουμπούνηξε» τους Τούρκους, όταν έπρεπε. Και μετά το έκανε ο Κάρτερ και μετά ο Λάνγκφορντ και μετά ο Βον…Κι αν χρειαζόταν κι άλλα «σχήματα», πάλι είχε μονάδες για να τα καταρτίσει ο Μαρκόπουλος. Μέχρι και ο Λιάππης φέτος είναι πιο ουστιαστικός και πιο χρήσιμος ρολίστας.
Έτσι ήρθε και η πρώτη ευρωπαϊκή νίκη, μετά την πρώτη στο κύπελλο και μετά την πρώτη στο πρωτάθλημα. Αήττητος. Αλλά δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Έρχεται και ντέρμπι. Κι εκεί θα «μετρήσει» ο ΠΑΟΚ δύνάμεις και λογική από το χθεσινό παιχνίδι και ταξίδι κούραση. Και θα τα ξαναπούμε άλλωστε…
Υ.Γ. Έκτη παράταση σε 12 ημέρες έπαιξε ο ΠΑΟΚ με μία κόντρα στην Ούνικς Καζάν (2/10), δύο κόντρα στην Αλ Ριάντι (3/10), μία κόντρα στο Ρέθυμνο την Κυριακή (12/10) και δύο χθες στην Σμύρνη (14/10). Αν δεν είναι ρεκόρ αυτό για ομάδα της ελληνικής Α1, ποιο είναι;