Η ιστορία έγραψε τη Ρεάλ πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2015, επιστρέφοντας στην κορυφή της Ευρώπης μετά από είκοσι χρόνια, δίκαια και αυτό δεν αμφισβητείται. Αν κάτι αμφισβητείται είναι η ισχύς του “κυνικού” αθλητικού κανόνα που λέει ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος… τίποτα.
Στον… λογαριασμό, μπορεί να ισχύει αυτό που είπαν και οι ίδιοι οι παίκτες του Ολυμπιακού την παραμονή του τελικού, ότι ο δέυτερος και ο τέταρτος ελάχιστη διαφορά έχουν. Πράγματι στα κιτάπια, η Ρεάλ προστέθηκε με το ένατο τρόπαιο της ιστορίας της. Αλλά θα ήταν πραγματικά ισοπεδωτικό για τον Ολυμπιακό ένας χαμένος τελικός και μια κακή εμφάνιση να τον εξισώσουν με…. τίποτα.
Οταν φτάνεις μέχρι τον τελικό και δεν παίρνεις το τρόπαιο είναι ανθρώπινο να νιώθεις “άδειος”. Οταν ηρεμήσουν όμως στον Ολυμπιακό και κάνουν την αναδρομή στη χρονιά τους θα κοιμηθούν ήσυχοι. Εντάξει, μπορεί όχι απόψε αλλά από αύριο σίγουρα. Κι αν βάλουν στη ζυγαριά και τα πριν και τις προϋποθέσεις για τα μετά, τότε θα νιώσουν γεμάτοι.
Η χρονιά από μόνη της ήταν απόλυτα πετυχημένη, πιθανότατα και παραπάνω από τις προσδοκίες. Το κερασάκι που θα την έκανε θριαμβευτική δε μπήκε, αλλά η πορεία δε σβήνει. Καλύτερη από κάθε προσδοκία, όχι επειδή άρχισε άσχημα η χρονιά, αλλά επειδή ο Ολυμπιακός μπήκε στη διοργάνωση υπολειπόμενος πολλών σε χρήμα, σε προϋπολογισμό, άρα θεωρητικά και σε “εφόδια”. Προσπέρασε τους περισσότερους όμως, πλην της Ρεάλ κερδίζοντας καθολική αναγνώριση.
Το πέτυχε αυτό επειδή έχει βάσεις πανίσχυρες κι εδώ η αναδρομή… διευρύνεται σε βάθος τετραετίας, τουλάχιστον. Κι έχει βάσεις που δεν ετοιμάζονται να αποσυρθούν, άρα έχει τις προϋποθέσεις να συνεχίσει να βρίσκεται στην ελίτ.
Λένε ότι η διάρκεια παραμονής στα ψηλά είναι αυτή που καθιερώνει ομάδες στις μεγάλες δυνάμεις. Σκέτη η διάρκεια, μπορεί να χρησιμοποιείται και σαν… παρηγοριά. Στον Ολυμπιακό όμως έχει ήδη συνοδευτεί από δύο ευρωπαϊκούς τίτλους στη σύγχρονη ιστορία του, άρα το όλο πακέτο είναι δελεαστικό.
Αν σκεφτούμε ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε βαθμό “καλά” αν αποκλειόταν από τη Μπαρτσελόνα με μεινοέκτημα έδρας και θα “καταριόταν” ενα – δυο άτυχα παιχνίδια σε ολόκληρη τη σεζόν, τότε αρίστευσε. Αν σκεφτούμε πάλι ότι έφτασε μέχρι την πηγή και δεν ήπια νερό… από την κούπα, τότε μένει μια πικρία. Η ουσία όμως δεν αλλάζει κι αυτή όχι απλά επιτρέπει, αλλά επιβάλει στον Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του να σηκώσουν με καμάρι το κεφάλι όταν ξεπεράσουν τη φυσιολογική απογοήτευση από έναν χαμένο μεγάλο τελικό.