Στο πρώτο κρας τεστ της χρονιάς, μούδιασμα. Στην δεύτερη, έστω και όχι ίδιας δυσκολίας με τη Μπεσίκτας, αλλά σοβαρή δοκιμασία, ντελίριο. Η ΑΕΚ των… πάνω – κάτω είναι εδώ. Από αγώνα σε αγώνα, από βδομάδα σε βδομάδα, ακόμα και από ημίχρονο σε ημίχρονο. Μόνο που φέτος υπάρχει η αίσθηση, έστω και… αιωρούμενη ακόμα, ότι τα πάνω θα είναι πολλά περισσότερα και με μεγαλύτερη διάρκεια.
Ο Ζντοβτς μπορεί να έχει τις ιδορρυθμίες του αλλά… βλάκας σίγουρα δεν είναι. Εστησε μια ομάδα έχοντας δεδομένη οικονομική άνεση από τον Μάκη Αγγελόπουλο, άλλαξε σχεδόν τα πάντα σ σχέση με πέρυσι, αλλά δεν έβαλε και παρωπίδες για να μην παραδεχτεί ότι μπορεί να υπήρχαν και ανορθογραφίες. Παντού υπάρχει αυτή η πιθανότητα, ακόμα κι αν δεν γίνονται τόσο πολλές προσθαφαιρέσεις κι αν δεν τις διορθώνεις γρήγορα είσαι ή μειωμένης μπασκετικής αντίληψης ή… βιωματικός.
Ο Σλοβένος έχει άλλα, όμως του κόβει. Κι επειδή ειδικά τη θέση που έκανε την αθλητική του καριέρα την ξέρει καλύτερα, όταν είδε ότι το παιχνίδι της ΑΕΚ είχε τον κίδυνο να εξελιχθεί σε… όσα πάνε κι όσα έρθουν, πήρε τον Ούκιτς και ησύχασε. Ανέβασε κατακόρυφα την ποιότητα της δημιουργίας και της σκέψης, μείωσε αυτά που θα τον απασχολούσαν.
Δεν τα εξάλειψε όμως. Ο Ουίλιαμς είναι ωραία περίπτωση παίκτη, αλλά έχει μια… φοβία να παίζει κάτω από το καλάθι. Και αυτό δεν θα ενοχλούσε τόσο αν δεν τον είχαν πάρει για… σέντερ. Ο Μαυροειδής είναι μια χαρά, αλλά όχι για μοναδικό στήριγμα σε μια τόσο φορτωμένη χρονιά. Και εκεί έγινε μία ακόμα προσθήκη, με τον Φάλκερ να έχει το απαραίτητο βιογραφικό και να αναμένεται δείξει αν θα το… επιβεβαιώσει.
Η ΑΕΚ ακόμως μπορεί να θεωρείται μια… άγνωστη. Οσο εύκολα μπαίνει να παίξει σε ψηλό τέμπο και κάνει μεγάλα σκορ στα παιχνίδια της… μπρος – πίσω, τόσο εύκολα μεταμορφώνεται σε ομάδα που θυμίζει τον παίκτη Ζντοβτς, που “δαγκώνει” τον αντίπαλο στον λαιμό, όπως καλή ώρα απόψε και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.
Η ΑΕΚ που αν και με αλλοδαπό προπονητή έχει ένα γεμάτο ελληνικό στοιχείο αναφοράς που αρέσει στον κόσμο. Ο Μαυροειδής είναι πολεμιστής που πάντα επίθει ότι ματώνει τη φανέλα, ο Βασιλειάδης είναι… μάστορας στην επαφή με το κοινό, ο Λαρεντζάκης είναι πάστα παίκτη που ξεσηκώνει, όχι μόνο επειδή είναι καλός αλλά επειδή είναι και “μάγκας”, ο Σκουλίδας το ίδιο και ηγείται του οράματος για την επόμενη ελληνική γενιά της ΑΕΚ, ο Σάκοτα έχει αναχθεί σε “σημαία” συνδέοντας με το παρελθόν, ο Τσαλμπούρης και ο Μωραϊτης είναι εκεί και ο κόσμος θέλει να τους βλέπει έστω και σε αναμονή ευκαιριών.
Είναι ενδιαφέρον, το λιγότερο, και το φετινό εγχείρημα της ΑΕΚ. Με την διαφορά ότι όταν ξεκίναγε πέρυσι οι περισσότεροι περίμεναν το πότε θα… εκραγεί αυτό που είχε φτιαχτεί και πότε θα άνοιγε η πόρτα των αλλαγών. Φέτος, έστω κι αν χρειάστηκαν οι διορθώσεις, όλα έγιναν πιο νωρίς, πιο σωστά και πιο συντονισμένα.
Η ΑΕΚ βρίσκεται αήττητη στην κορυφή τους ελληνικού πρωταθλήματος, ίσως λίγο… βουβά με την έννοια οτι δεν έχει εμπλακεί ακόμα σε ντέρμπι, βρίσκεται και πέριξ της κορυφής του ομίλου της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δικαιούται να στοχεύει σε μεγάλη διάκριση στην Ευρώπη και δεν είναι μυστικό, έστω κι αν δεν είναι και… βούκινο, ότι το κάνει. Πάνω απ’ όλα ομως, δικαιούται να προσδοκά οτι θα ξανμαζέψει δίπλα της σταθερά έναν ικανό αριθμό φίλων της όχι για να την… παρηγορήσουν όπως στα δύσκολα χρόνια, αλλά επειδή θα τους έχει πείσει ότι μπορούν να περιμένουν χαρές.