Ο Μενέλαος Σεβαστιάδης “ντεμπουτάρει” στο basketblog.gr με μια πρώτη “χαρτογράφηση” του Top16.
Σε έναν μαραθώνιο 14 αγώνων, η αρχή σίγουρα δεν είναι το ήμισυ του παντός. Ούτε καν το προσεγγίζει, αφού έχουν πολλά να δουν τα μάτια μας στους μήνες που ακολουθούν. Ούτε καν οι ίδιες ομάδες, με τα ρόστερ που έχουν σήμερα, θα φτάσουν μέχρι τέλους. Μια πρώτη “τζούρα” όμως, την πήραμε και ως Ελληνες την απολαύσαμε κιόλας.
Αν και “ασήμαντη” νίκη δεν υπάρχει, οι δύο των ομάδων μας στην πρεμιέρα του Top16 της Ευρωλίγκας ήταν ξεχωριστής σημασίας. Του Παναθηναϊκού για τα πάρουμε χρονικά, όχι μόνο γιατί ήρθε, αλλά και όπως ήρθε.
Τον τρόπο τον κρίνω ως μεγαλύτερο επίτευγμα από αυτό καθεαυτό το αποτέλεσμα. Η Μακάμπι ουδέποτε με έπεισε φέτος και θεωρώ τον Παναθηναϊκό πολύ πιο σοβαρή, συγκροτημένη και σταθερή ομάδα. Επειδή όμως οι αλλοπρόσαλοι αγωνιστικά Ισραηλινοί είναι ικανοί για τα πάντα σε ένα ματς, είναι μεγάλο συν για τον Παναθηναϊκό ότι δεν την πάτησε στην έδρα του από αυτούς. Ειδικά σε μια πρεμιέρα που όλοι είναι στο μηδέν και δεν κουβαλάνε… απωθημένα από προηγούμενους αγώνες.
Με τριάμισι δεκάλεπτα μπροστά τη Μακάμπι, αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός ήταν μια επιβεβαίωση του χαρακτήρα του. Σε πρόσωπα αλλοιώθηκε σημαντικά, σε νοοτροπία καθόλου. Είναι κι αυτό ένας “πόντος” του Ιβάνοβιτς που δικαιώνει διαρκώς την επιλογή του. Ο πολύ καλός αυτός προπονητής, όχι μόνο παίρνει τα αποτελέσματα, αλλά παίζει και ωραίο μπάσκετ, επιβραβεύοντας την πρωτοβουλία και τον αυθορμητισμό και βάζοντας στην άκρη τα “καλούπια” με το ζόρι.
Ο Παναθηναϊκός έβαλε 83 και χωρίς τον Παππά, πήρε μια καλή διαφορά από ομάδα που θεωρητικά θα είναι σε αυτές που μέχρι τέλους θα παλέψουν για την πρόκριση και πλέον πρέπει να τον δούμε εκτός έδρας. Εκεί του χρεώνεται μια αδυναμία φέτος, μια δυστοκία πιο σωστά αφού ελάχιστες φορές παραδόθηκε αμαχητί, αλλά δεν παίρνει τα αποτελέσματα. Μάλλον κακό κρίνεται στον όμιλό του το αποτέλεσμα στο Βερολίνο. Η Μπαρτσελόνα δύσκολα θα βρει μπελά από μια τέτοια ήττα, αλλά η Αλμπα εγείρει αξιώσεις. Οσο λιγότεροι έχουν τέτοιες, τόσο καλύτερο είναι. Όμιλος με πολλούς απαιτητικούς, είναι όμιλος με ρίσκο και κινδύνους.
Ο Ολυμπιακός ήταν ευχάριστα “κυνικός” στη Μάλαγα. Πήρε καθαρή νίκη στην έδρα της πρωτοπόρου του ισπανικού πρωταθλήματος, αν και προσωπικά πιο πολύ τυχαίο το θεωρώ αυτό το γεγονός. Όχι τη νίκη του Ολυμπιακού, την πρωτιά της Μάλαγα. Δεν θεωρώ τους Ανδαλουσιάνους ομαδάρα, μάλλον τις χαμηλές στροφές που έχουν Ρεάλ και Μπάρτσα έχουν εκμεταλλευτεί ως τώρα. Τους θεωρώ όμως ως μια ομάδα που έχει ελπίδες πρόκρισης για τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, άρα και ομάδα που θα κάνει μεγάλες νίκες στον όμιλο.
Περνώντας από την έδρα τους λοιπόν, ο Ολυμπιακός έκανε μια νίκη πέρα από τις “δεδομένες”, όσο τραβηγμένος κι αν ακούγεται ο όρος. Θεωρητικά μπορεί να είναι αυτή μια νίκη που να δώσει στο τελικό ταμείο όχι μόνο πρόκριση, αλλά και πλεονέκτημα έδρας, αν και επαναλαμβάνω ότι με 13 παιχνίδια να ακολουθούν, τέτοιοι υπολογισμοί μόνο σε “τζόγο” παραπέμπουν.
Στον δικό του όμιλο, η Εφές προσωπικά δε με εκπλήσσει αφού εξ αρχής της σεζόν και όχι αυτής της φάσης την πίστευα για φάιναλ φορ. Μάλλον λόγω μεγάλης εμπιστοσύνης στον Ιβκοβιτς, η οποία προς ώρας “βγαίνει”. Όσο για το συναρπαστικό παιχνίδι στην Πόλη, η νίκη της ΤΣΣΚΑ προφανώς και ήταν ένα αποτέλεσμα που δε θεωρείται έκπληξη, ήταν μέσα στο παιχνίδι. Ισως αποτελεί έκπληξη το σε διάρκεια ωραίο μπάσκετ που παίζουν οι Ρώσοι με τον Ιτούδη, αν θυμηθούμε το… ρουτινιάρικο θέαμα των περασμένων χρόνων. Σίγουρα από την αρχή μέχρι τώρα είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα, αλλά λόγω… πρότερου βίου όλοι την περιμένουν με καχυποψία για το πόσο θα πάει έτσι και πού θα φτάσει.
Μια ξεχωριστή μνεία τέλος, αξίζει στη Νίζνι. Όσο κακό κι αν είναι το φετινό Μιλάνο, αυτά που κάνουν οι Ρώσοι ξεπερνούν τη φαντασία πολλών. Όπου και όποτε τελειώσει το ταξίδι τους, θα έχουν κερδίσει δικαιωματικά μια ξεχωριστή σελίδα στο βιβλίο της φετινής διοργάνωσης.