Η Εθνική Νέων Ανδρών έκανε το αυτονόητο στην Χαλκίδα ανεβαίνοντας κατηγορία. Το έκανε πολύ πιο δύσκολα από το αναμενόμενο, φλερτάροντας με μια μεγάλη μπασκετική αποτυχία που θα ήταν η ήττα και από την Κροατία, αλλά τέλος καλό και (σχεδόν) όλα καλά. Κακά τα ψέματα, αλλά αυτές οι καλοκαιρινές… περιπέτειες αυτής της γενιάς, παρνεθέσεις είναι σε μια δύσκολη καθημερινότητα μηνών. Παρενθέσεις ευχάριστες συνήθως, αλλά γίνονται δύσκολες κι αυτές όταν η ελληνική παρόρμηση… ξεχύνεται ασυγκράτητη.
Αυτή η γενιά έχει ταλέντο και προοπτική, έχει και ελλείψεις και μεγάλες ανάγκες βελτίωσης. Ούτε η καλύτερη που εμφανίστηκε ποτέ στον… κόσμο είναι, όπως κάποιοι θέλησαν να την παρουσιάσουν μετά την περσινή κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ στον Βόλο, ούτε για… πέταμα φυσικά είναι όπως κάποιοι θέλησαν να την παρουσιάσουν χθες το βράδυ όταν ήρθε η ήττα από την Ισλανδία. Μέχρι σήμερα στο ημίχρονο πιο σωστά, που συνεχίζονταν οι αφορισμοί.
Αυτή η γενιά δεν αλλάζει και τη ζωή της από τα καλοκαίρια της. Ούτε πέρυσι που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης είδε να ανοίγουν διάπλατα τα… παρκέ για τους δοθούν λεπτά συμμετοχής, ούτε φέτος αν δεν ανέβαιναν κατηγορία θα τους έκοβαν το μπάσκετ. Είναι άλλα, πολύ πιο βαθιά τα θέματα που πρέπει να μπουν σε μια σειρά γι’ αυτά τα παιδιά και τέτοια διάθεση δεν έχει φανεί από πουθενά.
Μια πολύ απλοϊκή, στα όρια της… καφενειακής ίσως, αλλά όχι μακριά από τον ρεαλισμό προσέγγιση δείχνει πολλά. Δυο Βασίληδες, ο Χαραλαμπόπουλος και ο Τολιόπουλος ήταν οι αναμφισβήτητοι ηγέτες και της σημερινής αντεπίθεσης, αλλά και συνολικά της ομάδας. Τι τους συνδέει, εκτός από το… όνομα; Οτι ο ένας έχει υψηλές παραστάσεις από τον Παναθηναϊκό, ο άλλος έχει κάνει την πιο γεμάτη χρονιά από όλους στην Α1, αυτή με τον Κολοσσό πριν πάει στον Ολυμπιακό. Και ο Κώττας που έπαιζε στον ΠΑΟΚ έμοιαζε με… Τζαμπάρ ώρες – ώρες, όπως και ο Μάζαλιν από τους Κροάτες που “μυρίζει” και Ευρωλίγκα με την Τσεντεβίτα.
Για το τις πταίει, άκρη δεν θα βγάλουμε. Αυτά τα παιδιά και έχουν αδικηθεί, αλλά και φταίνε. Ισως αυτά καθεαυτά σε μικρότερο βαθμό από τον περίγυρό τους, αλλά πάνω τους αντανακλά αυτό. Και οι προπονητές στην υπέρμετρα πιεστική ελληνική πραγματικότητα δεν τολμάνε να τους δώσουν τις ευκαιρίες που δικαιούνται και οι ίδιοι σε αρκετές περιπτώσεις πιστεύουν ότι διακιούνται υπέμετρα περισσότερα από όσα πραγματικά δικαιούνται. Σε ευκαιρίες, λεφτά, προβολή και πάει λέγοντας. Ο “Ελληνας μπαμπάς παίκτη” έχει ξεπεράσει τα όρια του ανέκδοτου πολλές φορές. Ο “Ελληνας μάνατζερ” τα όρια του… επικίνδυνου επίσης σε πολλές περιπτώσεις και όλα αυτά είναι μια αλυσίδα. Με κατάληξη την ελληνική πραγματικότητα που λέγαμε παραπάνω και τα παιδιά αυτά να πλησιάζουν τα 20 και ακόμα να ψάχνουν “χώρο” για να παίξουν.
Το φινάλε αυτού του δεκαήμερου στη Χαλκίδα ήταν το μπασκετικά ορθό. Η Εθνική νέων ανδρών επέστρεψε στην Α’ κατηγορία όπου είναι η φυσική της θέση την οποία έχασε πέρυσι από λάθη που δεν αντανακλούν στην πραγματικότητα. Τα μέλη της ομάδας “γλίτωσαν” την χλεύη ανθρώπων με απωθημένα και διαφόρων ειδών γραφικότητες. Θα πρέπει όμως κάποιος να τους ξεχωρίσει ότι δεν υπήρχαν μόνο τέτοια. Υπήρχε και πάντα υπάρχει και ορθότατη κριτική, πολύ πιο έμπειρων ανθρώπων που δεν έχουν και κάτι να κερδίσουν και που γίνεται για καλό τους. Καλή συνέχεια να έχουν, που την μπορούν και την αξίζουν…