Ένας υποβιβασμός, αν τελικά δεν αποφευχθεί, δεν θα “ακυρώσει” τη μεγάλη ιστορία του μπασκετικού Πανιώνιου. Θα του πλήξει το γόητρο, αλλά επειδή υπάρχει υπόβαθρο, μπορεί και να τον βγάλει σύντομα πιο δυνατό και να αποδειχθεί μια άσχημη παρένθεση.
Αυτοί όμως που δημιούργησαν τις συνθήκες για τον διαφαινόμενο υποβιβασμό, δε σεβάστηκαν την ιστορία του Πανιώνιου με τους χειρισμούς τους. Και δεν είναι “αόρατοι”, αλλά γνωστοί και εύκολα εντοπίσιμοι. Διότι ο Πανιώνιος έφτασε στο σημείο να πίνει φέτος ένα πικρό ποτήρι γουλιά – γουλιά από δικούς του (;) ανθρώπους που εμφανίστηκαν και ως σωτήρες με τις ευλογίες ορισμένων.
Οι ευθύνες του Λιανού
Ο Ηλίας Λιανός είναι ο πρώτος στη λίστα των ευθυνών. Ουδείς παραγνωρίζει τα πάρα πολλά που πρόσφερε επί μια δεκαετία στην ομάδα, λεφτά, προοπτικές και διακρίσεις. Όσα κι αν είναι αυτά, όμως, δεν εξωραΐζουν τις τεράστιες ευθύνες του. Οχι επειδή αποφάσισε να φύγει. Κάθε δικαίωμα είχε και μάλλον στο υπάρχον καθεστώς του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα άργησε και να το κάνει με μεγάλα προσωπικά κόστη. Ισως να χωράει κουβέντα και το αν ευθύνεται επειδή στους πολλούς μήνες που είχε αναγγείλει την αποχώρησή του δεν έφτιαξε τη διάδοχη κατάσταση. Δεν ήταν απαραίτητα δική του υποχρέωση, από την ώρα που είπε “φεύγω, ελάτε”.
Εκεί όμως που έχει τεράστια ευθύνη, από εκεί που άρχισαν τα δεινά που τώρα κορυφώνονται, ήταν ο χειρισμός του στην υπόθεση Μαργέτη. Ο άνθρωπος που εμφανίστηκε ως διάδοχος του Λιανού, που ανέλαβε για δυο μήνες την ομάδα, την “έστησε” προσλαμβάνοντας επιτελείο και παίρνοντας παίκτες, “φώναζε” ότι δεν του δίνουν την ομάδα και στο… και πέντε παρουσιάστηκε ως “άφραγκος και αναξιόπιστος από τον Λιανό”.
Συγγνώμη κιόλας, αλλά ένας άνθρωπος της οικονομίας, ένας τραπεζίτης σαν τον Λιανό, το αν έχει ο απέναντί του “δυο δραχμές” πρέπει να μπορεί να το τσεκάρει σε δυο λεπτά. Και όχι μετά από δυο μήνες που συνδιαλέγεται και διαπραγματεύεται μαζί του να καταλήγει σε πόρισμα που για τον Πανιώνιο ήταν “φτου κι απ’ την αρχή”. Εταιρία θα του μεταβίβαζε, δε γίνεται να τον αντιμετώπισε με τόση… ελαφρότητα. Εκτός αν δεν τον ένοιαζε τι θα γινόταν. Εκτός αν έχουν δόση αλήθειας όσα πρόλαβε να υποστηρίξει ο Μαργέτης για ήξεις – αφίξεις του Λιανού για τη “μοιρασιά” του χρέους.
Μετά, άρχισαν τα όργανα. Ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος – δημιούργημα του Λιανού, ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ Γιώργος Χαλβατζάκης άρχισε να “ξεχειλώνει” τις προθεσμίες για να μην πέσει ο Πανιώνιος, συντήρησε με τη βοήθεια πρόθυμων το παραμύθι ότι υπήρχαν οι… κακοί που ήθελαν να τον ρίξουν και ο ίδιος “έπαιζε άμυνα” και αίφνης εμφανίστηκε από τον… ουρανό ο “σωτήρας” Χάρης Σταμούλης, το νυν αφεντικό της ΚΑΕ.
Προφανώς και θα ήταν άδικο να πέσει ο Πανιώνιος για ένα χρέος που δεν ήταν καν στο δημόσιο, με τόσα “εγκλήματα” που έχουμε δει κατά το παρελθόν για χάρη άλλων, αφού ο Λιανός είχε μια από τις πιο “ταχτοποιημένες” ΚΑΕ. Μόνο που τα 100 χιλιάρικα που έδωσε ο Λιανός για να λήξει το θέμα, με ένα μήνα καθυστέρηση, ένα μήνα μετά και την “εξαφάνιση” του Μαργέτη, ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί γιατί δε δίνονταν νωρίτερα. Εκτός αν πίστεψαν κι άλλοι, που νοιάζονταν πραγματικά τον Πανιώνιο, όσα είπε ο Μαργέτης και πίεσαν έντονα τον Λιανό να αναλάβει τις ευθύνες που δεν ήθελε. Όπως ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί γιατί ο Σταμούλης δεν εμφανίστηκε νωρίτερα. Οπως ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί γιατί τεχνηέντως οι Λιανός – Χαλβατζάκης δημιουργούσαν επικοινωνιακούς “εχθρούς” του Πανιώνιου, στρέφοντας τον δικαίως αγωνιούν τα και αγανακτισμένο κόσμο του προς ένα υποθετικό πρόβλημα και όχι στο πραγματικό. Αυτό που οι ψύχραιμοι είχαν διαγνώσει, αυτό που βιώνει μαρτυρικά ο Πανιώνιος εδώ και μήνες.
Ερωτηματικά και παραλογισμός
Αυτά που ακολούθησαν απλά… δεν περιγράφονται. Μια εβδομάδα πριν την πρώτη επίσημη υποχρέωση, για το κύπελλο, αποφασίζεται να “απολυθούν” ο Γιώργος Καλαφατάκης οι συνεργάτες του και οι παίκτες που είχε φέρει. Τον… μανάβη της γειτονιάς να είχαν εκεί, δεν τον έδιωχνες σε αυτό το σημείο. Πόσο μάλλον τον Καλαφατάκη που δούλευε μια ομάδα, την είχε έτοιμη, έχει πετύχει αμέτρητες φορές σε δύσκολες συνθήκες και αποτελούσε μια εγγύηση για ομαλή μετάβαση. Η απλή λογική λέει ότι κρατάς αυτό που βρίσκεις, το “δοκιμάζεις” και σταδιακά προχωράς σε όποιες αλλαγές κρίνεις.
Και μετά τι έκαναν; Ύψωσαν το… λάβαρο του ενθουσιασμού. “Θα πάμε με τα παιδιά από την πετυχημένη μικρή ομάδα και επειδή θα αγκαλιάσει την προσπάθεια ο κόσμος, θα τα καταφέρουμε”. Όσοι βλέπουν πέρα από τη… μύτη τους και κυρίως όσοι δεν εξυπηρετούσαν συμφέροντα ή, δεν απέβλεπαν σε τέτοια, “πάγωσαν”. Οι μεγάλες ελπίδες του Πανιώνιου έμπαιναν σε διαδικασία “καψίματος”, αφού μόνα τους αυτά τα παιδιά αποκλείεται να σήκωναν το βάρος. Ο Θανάσης Παπαχατζής που επιλέχτηκε για τη θέση του προπονητή δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να συμμετάσχει στο… παραμύθι.
Στηρίχτηκε σε όσους έμπειρους παίκτες βρήκε, προσέθεσε κι άλλους μαζί με ξένους για να προσπαθήσει να παλέψει την παρτίδα. Σύντομα, τον έδιωξαν κι αυτόν. Δεν εξυπηρετούσε το… όραμα. Πιο σωστά, είχε λόγο και άποψη και αυτά ήταν απαγορευτικά. Στον “δικό τους” Πανιώνιο θα δούλευε μόνο όποιος πήγαινε με τα νερά τους, γιατί προφανώς είχαν αποφασίσει ότι αυτοί ήξεραν πώς θα σώσουν την ομάδα. Την οποία μετά έδωσαν στον άπειρο περί της Α1 προπονητή της εφηβικής ομάδας Δεγαϊτα, για να αξιοποιήσει τους νεαρούς. Αυτοί που αξιοποίησαν το απρόσμενο δώρο ήταν οι αντίπαλοι. Ομάδες που δε μπορούσαν να ονειρευτούν ότι θα περάσουν από τη Νέα Σμύρνη “παρέλαση” και ρίχνοντας 20άρες, το έκαναν με χαρά βλέποντας από νωρίς ότι στη μάχη του υποβιβασμού θα είχαν έναν αντίπαλο λιγότερο. Τον μεγάλο Πανιώνιο.
Το τελειωτικό χτύπημα
Οταν άρχισε να καταλαβαίνει η διοίκηση Σταμούλη ότι με φανέλες, ιστορίες και κόσμο, δεν πετυχαίνεις στόχους, κυρίως ότι θα έμπαινε άμεσα στο κάδρο των ευθυνών, έγινε η πρόσληψη του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Ο “τίγρης” αποτελούσε εγγύηση, επέβαλε εύκολα τους όρους του, στηρίχτηκε σε όσο το δυνατόν εμπειρότερους επαγγελματίες και άρχισε τον αγώνα δρόμου. Τα ρομαντικά περί των “παιδιών της Νέας Σμύρνης” μπήκαν στην άκρη, ολοκληρωτικά μάλιστα αφού περάσαμε στο άλλο άκρο με τους νεαρούς να μην είναι καν στην 12άδα ή, όσοι ήταν να μην πατάνε το παρκέ, αλλά όλοι συμβιβάστηκαν έχοντας αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι άλλος ήταν ο στόχος.
Ο Πανιώνιος είχε αλλάξει για πολλοστή φορά προσανατολισμό, λογικά είχε αρχίσει να… ζαλίζεται, αλλά ακόμα υπήρχε καιρός και ελπίδα. Εκεί που άρχισε να καταλαβαίνει και ο Αλεξανδρής τι “παιζόταν” ήταν όταν χτύπησε ο Χάνκοκ. Η φήμη περί της ατάκας που άκουσε “γιατί να πάρουμε παίκτη, για να κερδίσουμε την Ελευσίνα; Πανιώνιος είμαστε”, κυκλοφόρησε τόσο έντονα που δεν πρέπει να ήταν φήμη. Το… κακό για τον Πανιώνιο ήταν ότι την κέρδισε την Ελευσίνα. Και τότε ο…. δικαιωμένος πρόεδρος και οι συν αυτό, απλά έψαχναν ποιόν άλλο θα βάλουν από κάτω. Τρομάρα τους…
Το τελειωτικό χτύπημα στην ομάδα ήρθε μετά το ματς στη Ρόδο. Η εμφάνιση ήταν όντως απογοητευτική, η ήττα ήρθε με κάτω τα χέρια, αλλά η απόλυση του Αλεξανδρή ξέφευγε κι αυτή από τη λογική. Το θέμα δεν ήταν τα ονόματα, ότι έφυγε ο Αλεξαδνρής και ήρθε ο Χουγκάζ. Το θέμα ήταν ότι σε εκείνη τη χρονική περίοδο, μια ομάδα μόνο με ιδιαιτερότηρες, δεν άντεχε άλλη μια αλλαγή. Δεν είχε χρόνο, δεν είχε καθαρό μυαλό και αντοχές για άλλη μια νέα αρχή.
Οι τρεις ήττες σε τρία ματς του Χουγκάζ είναι αστείο να χρεωθούν μόνο στον Χουγκάζ. Μάλλον κι αυτός δε μέτρησε σωστά πριν έρθει το πού είχαν σύρει τον Πανιώνιο οι κρατούντες. “Αν πάρουμε και την ΑΕΚ και τα Τρίκαλα πριν το Ρέθμυνο θα σωθούμε άνετα”, έλεγαν. “Αν πάρουμε το ένα από τα δύο, τότε θα είναι πιο δύσκολα”. Τα έχασαν και τα τρία. Εύκολα και δίκαια. Και πλέον ο Πανιώνιος έχει τρεις νίκες σε 17 παιχνίδια και μεταξύ των εννέα ου υπολείπονται, έχουν Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ – Αρη στη Θεσσαλονίκη. Το να σωθεί, θα ισοδυναμεί με θαύμα. Το πώς έφτασε μέχρι εδώ, μόνο θαύμα με την έννοια του ανεξήγητου δεν είναι μετά από όσα προηγήθηκαν.