Το ευρωπαϊκό μπάσκετ βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες εξελίξεις και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Για τον χαρακτήρα αυτών, όμως, μόνο ερωτηματικά υπάρχουν. Και εύλογες ανησυχίες που δεν είναι δυνατόν να εξαλφειφθούν από τον πακτωλό εκατομμυρίων που αιφνιδιαστικά στρώθηκαν στο τραπέζι.
Αν αρκεστούμε σε όσα έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας, θα μιλούσαμε για ευλογία. Το μπάσιμο που επιχείρησε να κάνει η FIBA στην κορυφαία διασυλλογική δοργάνωση με ένα πολύ δελεαστικό οικονομικό πακέτο, έφερε την αντίδραση της Ευρωλίγκας με ένα ακόμα δελεαστικότερο, άρα αυτός ο ανταγωνισμός, εκτοξεύει τα οικονομικά δεδομένα άρα και την ποιότητα της διοργάνωσης. Μόνο που αυτή, είναι πολύ επιφανειακή και αισιόδοξη προσέγγιση.
Ο ακήρυχτος, δημοσίως, πόλεμος Μπάουμαν – Μπερτομέου
Είναι φανερή σε όσους έχουν παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις η επιχείρηση “επιβολής εξουσίας” που λαμβάνει χώρα. Ο Πάτρικ Μπάουμαν ξεκινώντας από τα του οίκου του, με την κεντρικοποίηση της FIBA και την ουσιαστική κατάργηση των ανά τις ηπείρους ομοσπονδιών μετατρέποντάς τες σε κατά τόπους γραφεία, έκανε το πρώτο βήμα για να ελέγξει απόλυτα το παγκόσμιο μπάσκετ. Το δεύτερο, ήταν να πάρει το “φιλέτο” της Ευρώπης σε ό,τι αφορά συλλόγους. Λεφτά υπάρχουν στην παγκόσμια ομοσπονδία, διασυνδέσεις επίσης όπως αποδείχθηκε από όσα παρουσιάστηκαν στην πρόσφατη συγκέντρωση στην Ελβετία και οι προοπτικές κρίνονταν ως θετικές.
Ο Τζόρντι Μπερτομέου αποδείχθηκε σκληρό καρύδι. Με ισχυρούς συμμάχους, όπως η Μακάμπι και η Ρεάλ που ήταν… μπετόν δίπλα του από την αρχή και φυσικά με 15 χρόνια “δική του” τη διοργάνωση που τον έχει καταστήσει… ιδιοκτήτη, δεν θέλησε να το διαπραγματευτεί. “Εχουμε φτιάξει ένα σπίτι και έρχεστε να μας το πάρετε”, ειπώθηκε στην Ελβετία προς την πλευρά της FIBA δείχνοντας πώς αντιμετωπιζόταν εξ αρχής το νέο εγχείρημα. Οχι ως προσπάθεια βελτίωσης και συνεργασίας, αλλά ως προσπάθεια… άλωσης.
Το παρασκήνιο λέει και άλλα. Οτι ο Μπάουμαν πρότεινε μια θέση στον Μπερτομέου, θεωρητικά καλή αλλά του την πρότεινε με… άκομψο τρόπο και μάλλον υποτιμητικά. Ο Μπερτομέου στην προχθεσινή απάντηση της Ευρωλίγκας, θεωρείται ότι πήρε μια μικρή φραστική εκδίκηση. Αυτές οι… ευχαριστίες προς τη FIBA για τη δουλειά που έκανε και η πρόσκλησή της να συμμετάσχει στην Ευρωλίγκα κρίθηκαν ως… ταβανόπροκες.
Οι πιθανές εξελίξεις
Η FIBA σιώπησε μετά την πανηγυρική ανακοίνωση της Ευρωλίγκας και την δήλωση… πίστης σε αυτήν των 10 μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ. Η στάση της για την ώρα μεταφράζεται ως αιφνιδιασμός. Οχι όμως και ως υποχώρηση για όσους γνωρίζουν καλά τον Μπάουμαν. Τι μπορεί να γίνει όμως από ‘δω και πέρα;
Η μοναδική αισιόδοξη προοπτική, αλλά μάλλον ουτοπική, θα ήταν να επανέλθουν οι δύο πλευρές στ τραπέζι της διαπραγμάτευσης και να βρεθεί μια μέση λύση, συνεργασίας και συμπόρευσης.
Πάμε όμως και στα, δυστυχώς, πιο ρεαλιστικά. Το μικρότερο κακό, θα είναι να προχωρήσει η FIBA στη δημιουργία δικής της Ευρωλίγκας. Το μοντέλο των… απέναντι, με τα 11 εγγυημένα συμβόλαια, ουσιαστικά δημιουργεί μια κλειστή λίγκα με μόλις 5 κενές θέσεις και πολλούς δυσαρεστημένους.
Ενδεχομένως η FIBA να τους συγκεντρώσει, δίνοντας ενδιαφέρον στα εγχώρια πρωταθλήματα αφού από εκεί θα πηγαίνουν στη δική της μεγάλη διοργάνωση, αλλά παίρνοντας κοντά της και μεγάλες αγορές. Ακόμα και… άγονες μπασκετικά, όπως το Λονδίνο και το Παρίσι, αλλά και τους Γερμανούς με Μόναχο και Βερολίνο, κάποιες από τις ανερχόμενες δυνάμεις της Τουρκίας, την Λιέτουβος που είναι και στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, “νεόπλουτους” Ρώσους σαν τη Χίμκι και πάει λέγοντας. Ομάδες υπάρχουν, προοπτικές υπάρχουν, άρα δεν αποκλείεται ο “διχασμός” των διοργανώσεων. Τον έχουμε ξαναζήσει βέβαια αυτόν και τα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά, αλλά τουλάχιστον ο καθένας θα έχει τραβήξει τον δρόμο του και θα υπάρχου τα περιθώρια επιλογής.
Η “μετωπική”
Το απευκτέο σενάριο είναι να αποφασίσει ο Μπάουμαν την… μετωπική σύγκρουση. Αυτή με απλά λόγια, θα είναι η εξής. Να “πατήσει” στο καταστατικό της FIBA που λέει ότι οι ανά χώρα ομοσπονδίες δίνουν την άδεια συμμετοχής σε συλλόγους για ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Να άρει την αναγνώριση στην Ευρωλίγκα, χαρακτηρίζοντας ως… αποστάτες αυτούς που πάνε σε διοργάνωση που δεν είναι της Παγκόσμιας ομοσπονδίας και να αρχίσει τους αποκλεισμούς. Συλλόγων, παικτών, ομοσπονδιών… Τι θα καταφέρει έτσι; καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε. Κάτι σαν μπασκετικός… όλεθρος θα επέλθει αν βρεθούν πρωταθλήματα χωρίς τα “βαριά” τους ονόματα, Εθνικές χωρίς τους κορυφαίους παίκτες της χώρας, ίσως και χωρίς δικαίωμα συμμετοχής σε διεθνείς διοργανώσεις.
Τα πράγματα, λοιπόν, δείχνουν σοβαρά. Η “λάμψη” των εκατομμυρίων ευρώ δε μπορεί να επισκιάσει την αγωνία για το μέλλον. Σήμερα, η Ευρωλίγκα και οι “συνεταίροι” της δείχνουν σε θέση ισχύος και η FIBA στην… γωνία. Το πώς θα επιχειρήσει να βγει από αυτή, γιατί είναι βέβαιο ότι θα το επιχειρήσει, αναμένεται με μγάλη αγωνία.