Ενα ερώτημα θα συνεχίσει να πλανάται πάνω από αυτόν τον Ολυμπιακό. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει, κάτι που λες “αυτό αποκλείεται” και νιώθεις σίγουρος για την πρόβλεψή σου.
Εχει αμέτρητα μπασκετικά κομμάτια και αυτό το παιχνίδι, όπως είχαν και όλα τα άλλα. Μόνο που επιτρέψτε μας την… ισοπέδωση του αθλήματος, αλλά αυτό που κατάφερε απόψε ο Ολυμπιακός ήταν θέμα ψυχής, καρδιάς, λεβεντιάς. Ναι, είναι άδικο να μην επιμείνει κάποιος στο άριστα σχεδιασμένο και εκτελεσμένο σύστημα που βγήκε μετά από το τάιμ άουτ και με μόλις πέντε δευτερόλεπτα να μένουν. Αλλά ίσως να μη χρειαζόταν τάιμ άουτ σε εκείνο το σημείο αν στο 61-65 δεν βρισκόταν το κουράγιο για το 5-0 σε χρόνο… μηδέν.
Είναι αμέτρητες και οι φάσεις που το μπάσκετ πήγε… περίπατο και μίλησε η καρδιά. Μέχρι και το χαμένο τρίποντο του Σλούκα στον αιφνιδιασμό, που ενώ αρχικά προκάλεσε την αντίδραση του Σπανούλη μετά κάλμαρε απότομα. Γιατί είδε ο πολύπειρος αρχηγός μάτι που γυάλιζε, οπότε δικαιολογείται η… παρασπονδία. Για να μην πιάσουμε τις κερδισμένες φάσεις “καρδιάς”. Αυτές που ανέτρεψαν το 29-37 του ημιχρόνου, επιτρέποντας στον Ολυμπιακό να πατήσει στα πόδια του και να βάλει την αμφιβολία στη Μπαρτσελόνα που έδειχνε να το πιστεύει πιο πολύ από ποτέ.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται εκεί που του αξίζει. Θα ήταν άδικο αν κάνουμε το φλας μπακ της μέχρι τώρα παρουσίας του στην Ευρωλίγκα να μην πέρναγε στο γκρουπ των τεσσάρων εκλεκτών. Για τον πολύ απλό λόγο ότι έπεισε και τον πιο δύσπιστο παρατηρητή του μπάσκετ ότι είναι σίγουρα μία από τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου για φέτος.
Το ποιά ακριβώς στη σειρά θα το μάθουμε σε 20 μέρες. Αλλά η εντύπωση είναι ότι δεν θα αλλάξει κάτι στα συναισθήματα που εκπέμπει ο Ολυμπιακός. Αυτό της υγείας, της δύναμης, των μεγάλων υποσχέσεων. Της ομάδας που… καταλύει άγραφους νόμους του μπάσκετ γιατί δε ζει με φόβο, εμμονές και με “αν”, ζει μόνο με την ωραία τρέλα της και με τη μεγάλη της δίψα.