Το ότι μπήκε το τρίποντο του Οντουμ και νίκησε ο ΠΑΟΚ, σίγουρα πίκρανε την ΑΕΚ. Ένα αποτέλεσμα όμως δε μπορεί επ’ ουδενί να αλλάξει αυτό που προσφέρει… ξαφνικά η ΑΕΚ στη φετινή Α1 και είναι λίγη λάμψη αστέρων που είχε ξεχαστεί. Αστέρων όχι απλά από το πάνω ράφι, αλλά από την πιο περίοπτη θέση της βιτρίνας, σαν τον Ινγκλις, τον Μπονσού, τον Χέρστον και ποιος ξέρει ποιόν άλλο…
Η ΑΕΚ έγινε επί ημερών διοίκησης Αγγελόπουλου η ευχάριστη εξαίρεση του κανόνα. Ενός κανόνα που θέλει τις ομάδες να τραβάνε… λοταρία στους ξένους. Να “τζογάρουν” με παίκτες των 20 – 30 χιλιάδων δολαρίων, προσδοκώντας να τους κάνουν τη δουλειά και, ακόμα καλύτερα, να τους φέρουν πίσω χρήματα.
Ο Τζέιμς βγήκε πρώτος λαχνός κι έφυγε πριν μάθει τα… καφέ της Ρόδου για τη Λαμποράλ. Κι εκεί να πεις καλά, πήγε σε ομάδα Ευρωλίγκας. Ο Λόουερι που έδειξε τα χαρίσματά του και πήγε στη… Λετονία; Ο Ρόμπινσον που πήγε στο Ισραήλ και το πρωτάθλημα της… μιάμισι ομάδας; Αφήστε δε εκείνη την τρομερή ιστορία με τον Ερικ που έπαιξε ένα ματς με την Ελευσίνα έχοντας προλάβει την αποστολή στο… Κιάτο, της έδωσε τη νίκη στην Αμαλιάδα κι έφυγε για την Ιταλία.
“Έλα στην Ελλάδα να σε δουν και θα πας γρήγορα κάπου καλύτερα”, λένε οι μάνατζερ στους παίκτες. Η Α1 έχει γίνει το πρωτάθλημα της ευκαιρίας. Εδώ θα δείξεις και θα πας εκεί που έχουν λεφτά και πληρώνουν. Η ακριβώς αντίθετη διαδρομή από αυτή που ίσχυε για τους παίκτες μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Έψαχναν κάπου να φανούν, με όνειρο μπασκετική ζωής να δεχτούν μια πρόταση από την Ελλάδα. Τότε που το πρωτάθλημα μας ήταν μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης.
Το τι πραγματικά προσδοκούν στην ΑΕΚ είναι άγνωστο. Αν θέλουν να “ντύσουν” την ομάδα όπως αρμόζει στο όνομα και την ιστορία της, ή αν ορέγονται και αγωνιστικά μεγαλεία πέραν ίσως αυτών που ο απλός φίλαθλος μπορεί να φανταστεί.
Ο,τι κι αν συμβαίνει όμως, για καλό είναι. Καλό όχι μόνο για την ίδια την ΑΕΚ, αλλά για όλο το μπάσκετ. Είναι μεγάλες “ενέσεις” αυτές οι μεταγραφές για το πρεστίζ, την αίγλη, το μέγεθος του πρωταθλήματος.