Το πρώτο φινάλε της χρονιάς έφτασε στην Α1. Και μπορεί στο ΝΒΑ να λένε ότι το πρωτάθλημα αρχίζει όταν αρχίζουν τα πλέι οφ, αλλά στα μέρη μας δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αν δε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, που έχει αμέτρητα χρόνια να γυρίσει, τα πλέι οφ στην Α1 είναι απλά η προθέρμανση των “αιωνίων” για τις μεταξύ τους αναμετρήσεις στους τελικούς. Δυο τρεις από τους συμμετέχοντες απλά προσβλέπουν σε μια καλή είσπραξη του εντός έδρας αγώνα, αν και υπάρχουν κι αυτοί που… σιχτιρίζουν επειδή θα πληρώσουν ένα βδομαδιάτικο παραπάνω ή κανά πριμ που δεν υπολόγιζαν και όσο για τους πιο ισχυρούς, ακόμα και ο τρίτος στερείται πολύ σοβαρού κινήτρου από τότε που ξεπουλήσαμε την τρίτη θέση στην Ευρωλίγκα.
Ας είναι. Από μεθαύριο αρχίζει το δεύτερο μέρος του πρωταθλήματος και μέχρι τότε μπορούμε να κάνουμε ένα ταμείο του πρώτου. Επιχειρώντας να εντοπίσουμε τα δύο άκρα, την αποκάλυψη και την απογοήτευση, μια ρεαλιστική νομίζω προσέγγιση μας οδηγεί προς την Αμαλιάδα και τη Νέα Σμύρνη αντίστοιχα.
Ο Κόροιβος στην παρθενική του συμμετοχή στην Α1 δεν ήταν μόνο ότι σώθηκε και εν τέλει μπήκε στα πλέι οφ, αλλά ότι όλα αυτά μόνο στην τύχη δεν τα πέτυχε. Από νωρίς, όταν έβραζε στο χαμηλό… καζάνι και προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του, στις μπασκετικές κουβέντες του πίστωναν την αναγνώριση της σοβαρής ομάδας. Αυτό φαινόταν στο παρκέ και προφανώς αυτό από κάπου εκπορευόταν. Η διοίκηση στήριξε, δε μπλέχτηκε σε ξένα χωράφια δεν… έμαθε όλο το μπάσκετ του κόσμου όπως συχνά συμβαίνει σε νεοφώτιστους. Ο Χάρης Μαρκόπουλος και οι συνεργάτες του δούλεψαν βάζοντας ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα και πέτυχαν κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Ενα μήνα σχεδόν, από τότε που νίκησαν στην Ελευσίνα, έπαιζαν σωμένοι. “Κράτησαν” όμως την ομάδα σε εγρήγορση, στους ίδιους ρυθμούς και έτσι την έφεραν μέχρι τα πλέι οφ. Πολλά μπράβο σε όλους και καλή συνέχεια στον δύσκολο δρόμο της καθιέρωσης.
Για τον Πανιώνιο έχουν ειπωθεί, γραφτεί, ακουστεί τα πάντα. Μια χρονιά – τραγωδία με κανέναν εμπλεκόμενο να μη δικαιούται να βγει από το κάδρο των ευθυνών. Ολοι παραδέχονται ότι το ρόστερ ήταν για άνετη σωτηρία, έστω κι άργησε απελπιστικά να φτιαχτεί, επειδή άργησε απελπιστικά να γίνει το αυτονόητο διοικητικά και πάει λέγοντας. Κάθε εβδομάδα έλεγε ο κόσμος που μάλλον ήταν ο μόνος που πίστεψε στον στόχο και τον στήριξε, ότι χειρότερα δε γίνεται. Και κάθε εβδομάδα, έβλεπαν χειρότερα. Κάποιες εκλάμψεις δε γίνεται να αναιρέσουν το… μαρτύριο και πλέον το ζητούμενο είναι να παρθούν άμεσα οι σωστές αποφάσεις και να κλείσει σύντομα η μαύρη παρένθεση, με την επιστροφή του Πανιώνιου στην Α1.
Αλλιώς τα υπολόγιζαν και τελείως αλλιώς τους ήρθαν και στην Ελευσίνα που έπεσε και άνετα και δίκαια. Πήγαν από νωρίς το περασμένο καλοκαίρι να πάρουν Ελληνες που ήξεραν την Α1 για να φτιάξουν μια βάση και να μη στηρίζονται στους ξένους, αλλά ποτέ δε βρέθηκε άκρη. Το μπάσκετ που έπαιξε η Ελευσίνα ήταν το χειρότερο, οι αλλαγές που έγιναν κάθε άλλο παρά βοήθησαν και όλα δείχνουν ότι θα κάνουμε χρόνια να την ξαναδούμε αφού οι πληροφορίες τη θέλουν να κατεβαίνει οικειοθελώς στη Β’ Εθνική και… βλέπουμε.
Στην κατηγορία αυτών που… λοξοδρόμησαν αλλά χωρίς θλιβερό φινάλε περνάει και η Νέα Κηφισιά. Πολλά πήγαινε – έλα που δείχνουν… αστοχία υλικού, ένα μεγάλο εύσημο για ομάδα μόλις στη δεύτερη χρονιά της στην Α1 που ήταν η νίκη επί του Ολυμπιακού, μια παραλίγο μεγάλη διάκριση που τελικά γύρισε μπούμερανγκ, η τετράδα στο κύπελλο αλλά με τον εντός έδρας αποκλεισμό από την Πάτρα στο ματς για τον τελικό. Η τελευταία εντύπωση ήταν άσχημη και με διάρκεια και αυτή είναι που μένει, πάντως οι ενδείξεις είναι ότι εκεί κινούνται ψύχραιμα και μεθοδικά και έτσι είναι πιο εύκολο να μαθαίνεις από τα παθήματά σου και να επανέρχεσαι δριμύτερος.
Περίπου στην ίδια μοίρα και ο Απόλλωνας, με το παράδοξο του εμφανούς εκνευρισμού και της κακής εικόνας στο τέλος μιας χρονιάς στην οποία έφτασε μέχρι τον τελικό κυπέλλου! Χρονιά που τελείωσε μα γκρίνιες και μουρμούρες και με το κλείσιμο ενός μεγάλου κεφαλαίου που λέγεται Νίκου Βετούλας. Κατ’ επέκταση μιας χρονιάς που ήταν άχρωμη στο πρωτάθλημα, λαμπερή στο κύπελλο και αφετηρία νέας εποχής με τον νέο προπονητή που θα επιλεγεί στη θέση ενός ανθρώπου που είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ομάδα.
ΚΑΟΔ και Τρίκαλα αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία, αυτών που αγχώθηκαν αλλά τα κατάφεραν χωρίς μεγάλο ζόρι στο τέλος να σώσουν τη χρονιά κάνοντας και μια περίοδο αγωνιστικούς ξεσπάσματος που έδειξε καλή δουλειά και δυνατότητες που ήθελαν λίγο χρόνο να ξεδιπλωθούν. Στη ζυγαριά πάντως, οι Δραμινοί βγαίνουν… βαρύτεροι αφού κρατήθηκαν μέχρι τέλους και πάλεψαν και για τα πλέι οφ, ενώ οι Θεσσαλοί άνοιξαν τη πόρτα όταν σώθηκαν και πάλι καλά που έμειναν μερικοί και πίσω για να την κλείσουν.
Επιστρέφοντας στους κερδισμένους της χρονιάς, βρισκόμαστε στη Ρόδο. Πολλοί είχαν διακρίνει ένα… σφιχτό για να το πούμε ρόστερ στο ξεκίνημα και όταν πουλήθηκε ο Τζέιμς στη Λαμποράλ ίσως και περισσότεροι ενέταξαν τον Κολοσσό στο κλαμπ των… καταραμένων. Ο Αρης Λυκογιάννης πιστώνεται μια εκπληκτική συνέχεια με ομάδα που έπαιζε σταθερά σε υψηλά στάνταρ, πήρε μεγάλες νίκες, πρόσφερε θέαμα και με το σπαθί της ετοιμάζεται για τα πλέι οφ.
Το Ρέθυμνο και η ΑΕΚ μάλλον ήταν οι… μετοχές χωρίς μεταβολή. Ειδικά το Ρέθυμνο που πέρασε μια κάμψη χωρίς να το πάρει από κάτω, επανήλθε και βγήκε έκτο που μάλλον ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε. Η ΑΕΚ είναι ίσως μία από τις ελάχιστες ομάδες που μπορούμε να πούμε ότι η χρονιά τώρα αρχίζει. Με το ρόστερ που είναι τώρα, η πέμπτη θέση δεν είναι επιτυχία. Ετσι όπως άρχισε τη χρονιά όμως και μέχρι να αρχίσει το μεταγραφικό… σάρωμα, αυτή η θέση ξεπερνούσε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη. Στην περίπτωσή της λοιπόν μιλάμε για δύο διαφορετικές ομάδες. Κι επειδή τώρα είναι καιρό μαζί ο Σάκοτα και όλοι αυτοί οι πρωτοκλασάτοι παίκτες, στα πλέι οφ η ΑΕΚ έχει το “πρέπει” του να πετύχει και εκεί θα κριθεί.
Για ΠΑΟΚ και Αρη η κουβέντα μπορεί να επεκταθεί σε ποικίλα επίπεδα. Αγωνιστικά αμφότεροι είναι πετυχημένοι μέχρι τώρα, με εμφανή τη σφραγίδα σοβαρότητας και εμφανούς αγωνιστικού προσανατολισμού από τους δύο προπονητές, τον Σούλη Μαρκόπουλο και τον Δημήτρη Πρίφτη. Μια καλή ή, λιγότερη καλή κατάληξη στη χρονιά όμως, ίσως και να είναι αμελητέα μπροστά στις διοικητικές εξελίξεις που προέκυψαν στην πορεία. Διότι τόσο η εμπλοκή του Ιβάν Σαββίδη με την ανάληψη των χρεών στον ΠΑΟΚ όσο και η εμφάνιση του Νίκου Λάσκαρη με μια άμεση και σημαντική οικονομική “ένεση”, δε μπορούν παρά να κρίνονται ως τα πραγματικά σημαντικά νέα για δύο τεράστιους συλλόγους αλλά με τεράστιες και πολύχρονες ταλαιπωρίες λόγω οικονομικών.
Οσο για το ζευγάρι “αιωνίων” της Αττικής, ό,τι και να πούμε τώρα δεν θα έχει καμία σημασία μετά την απονομή του κυπέλλου του πρωταθλητή. Οποιος το πάρει θα έχει πετύχει στην Ελλάδα, όποιος δεν το πάρει θα έχει χρεωθεί μια αποτυχημένη χρονιά. Τόσο απλά.