Με ρυθμούς υποχρεώσεων που δεν σου επιτρέπουν ούτε να ανασάνεις, στη φετινή Ευρωλίγκα μόνο… αναίσθητος πρέπει να είσαι για να επιβιώσεις. Κι αυτό σημαίνει να κάνεις τη σούμα και να προχωράς παρακάτω χωρίς πολλές σκέψεις. Ειδικά σ’ αυτές τις εβδομάδες με τα διπλά ματς, τις… διαβολοβδομάδες.
Για όποιον ασπάζεται αυτή την αντιμετώπιση, τα πράγματα είναι πολύ απλά απόψε. Ο Ολυμπιακός έκανε “μάγκικα” τη δουλειά του και ο Παναθηναϊκός όχι. Δεν υπάρχει… ομορφόμετρο στη βαθμολογία, για να πεις ότι πιθανώς το μπάσκετ που έπαιξε ο Παναθηναϊκός σου άρεσε περισσότερο. Το χαμόγελο μόνο στον Ολυμπιακό υπάρχει που έφυγε νικητής με μια εμφάνιση κατά πώς λέει το κλισέ, επαγγελματική. Τη Μπαρτσελόνα νίκησε έστω και με απουσίες, και έτσι μπορεί να κλείσει σπίτια, άρα αποστολή εξετελέσθη.
Ο Παναθηναϊκός έχασε και με τρόπο που έδειξε ότι… φοβήθηκε μόλις βρέθηκε μπροστά στη νίκη. Μια χαρά το είχε δει το ματς ο Πασκουάλ, μια χαρά τα είχαν καταλάβει οι παίκτες του, αλλά σου έβγαζε την αίσθηση ότι όσοι περνούσε ο χρόνος σα να… προβληματίζονταν ορισμένοι που έβλεπαν ότι μπορούσαν να το πάρουν το παιχνίδι.
Ο Καλάθης είναι… σεληνιασμένος, αλλά δεν γίνεται να παίζει 35λεπτα σε αυτό το επίπεδο τόσο συχνά. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζε να ταλαιπωρεί τον εαυτό του μη βάζοντας ένα έμπειρο μπακ απ από πίσω και το ότι μετράει αντίστροφα για να γυρίσει ο Τζέιμς ελάχιστους παρηγορεί. Απόψε έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, στο τελικό ταμείο κανείς δεν θα θυμάται ότι έλειπε ο όποιος Τζέιμς.
Και ο Μπουρούσης στο πρώτο ματς της φετινής Ευρωλίγκας που… παρέπεμψε στον περσινό, έφαγε τόσο “ξύλο” που στο τέλος δεν είχε κουράγιο να… φωνάξει “πιστέψτε το”, κάτι που σίγουρα έκανε ο ίδιος. Μπορεί κάποιος να επικαλεστεί την ατυχία, δεν είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Να σου κάνει δυο ολιγωρίες ο ένας από τους δυο – τρεις κορυφαίους σου στο ματς, είναι και μοιραίο. Ετσι που πήγε το ματς, όμως, παραμένει ισςχυρή η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να “τελιώσει” τη Ρεάλ. Επρεπε στην τελική ευθεία να της έχει δώσει να καταλάβει ότι ήταν δικό του το παιχνίδι. Την κράτησε ζωντανή όμως, της έδειξε ότι αγχώθηκε ο ίδιος και τελικά έφυγε ηττημένος. Ακόμα χειρότερα, έφυγε λαβωμένος. Είναι πολύ μεγάλη απώλεια ο Γκιστ συνολικά, αλλά και ειδικά παραμονές ενός ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Πόσοι ξέρουν από τέτοια ματς; Λίγοι. Ενας θα λείπει από τον Παναθηναϊκό, κατά πώς φαίνεται, την Παρασκευή.
Για τον Ολυμπιακό κατακτήθηκε η ουσία και αυτό ήταν το μοναδικό ζητούμενο γι’ απόψε. Μετά από δύο συνεχόμενες ήττες και κυρίως αυτήν από τη Γαλατά και τα… επακόλουθά της, λογικά ο Ολυμπιακός δεν ήταν σε διάθεση για… πάρτι και φιοριτούρες. Εβαλε ένα… πολυφορεμένο του κοστούμι λοιπόν και μας άφησε με την πρόσκαιρη απορία αν έτσι θα συνεχίσει την ευρωπαϊκή του περιοδεία ή, αν ήταν μια “αμφίεση” ανάγκης.
Η άμυνα ανέκαθεν του έδινε καλά πατήματα και μπορεί φέτος να ενθουσίασε σε κάποια ματς παίζοντας φουλ επίθεση, αλλά όταν τα γκάζια πάνε στο τέρμα τα ματς έχουν και ρίσκα. Και απόψε ο Ολυμπιακός δεν είχε το περιθώριο για το παραμικρό ρίσκο. Απέναντι σε μια αποδεκατισμένη Μπαρτσελόνα έκανε το λογικό και αυτονόητο, να την… πιάσει από τον λαιμό από την αρχή για να την εξουθενώσει. Το 52 στο παθητικό τα λέει όλα, όπως πολλά λέει και το 59 στην επίθεση. Δηλαδή ο Ολυμπιακός δεν έθελξε, αλλά… έλεγξε απόλυτα το ματς, έδειξε “κυνισμό”, πήρε εύκολα και δίκαια αυτό που χρειαζόταν και συνεχίζει έχοντας κλείσει μια παρένθεση ιδιαίτερων συνθηκών.
Οσο για τον εκνευρισμό του Σφαιρόπουλου όταν ρωτήθηκε για τη μη χρησιμοποίηση του Γιανγκ, είναι κατανοητός, αλλά όχι και ότι προέρχεται επειδή οι δημοσιογράφοι “κάτι ψάχνετε να γράψετε”. Ο Σφαιρόπουλος βλέπει ανήμπορο να προσφέρει έστω και ένα… ψίχουλο από τα αναμενόμενα ένα μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού. Βλέπει να συνεχίζει τη χρονιά χωρίς τον προοριζόμενο για βασικό του σέντερ, βλέπει ότι… βλέπουν και οι άλλοι ότι για κάποιους λόγους πρέπει να τον περιμένει και ίσως όλα αυτά του δημιουργούν εντάσεις. Τον οδηγούν και σε άστοχες δηλώσεις όπως το “γιατί δεν ρωτάτε για τον Αθηναίου”. Μήπως επειδή ο Αμερικανός παίρνει τα 10πλάσια και δεν προορίζεται για τον ρόλο του Αθηναίου; Μάλλον γι’ αυτό…