Με χαμόγελα για τον Ολυμπιακό και κατήφεια για τον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε και επίσημα το 1/3 της διαδρομής της Ευρωλίγκας, το οποίο για να λέμε την αλήθεια, ελάχιστα συμπεράσματα επιτρέπει να βγουν, πέραν της σαφούς υπεροχής της ΤΣΣΚΑ έναντι όλων. Πολλοί προβλέπουν, αλλά αν το δούμε ρεαλιστικά, για μαντεψιές πρόκειται. Είναι τόσο μεγάλα τα σκαμπανεβάσματα και τόσων πολλών, είναι τόσο ρευστή η βαθμολογία και τόσο μεγάλο το υπόλοιπο, που κάθε πρόβλεψη ισοδυναμεί με ποντάρισμα και “μαγκιά” εκ του ασφαλούς. Βγήκε, το… είχαμε πει, δεν βγήκε, σφυρίζουμε αδιάφορα.
Ο Ολυμπιακός έκανε μια αψεγάδιαστη εμφάνιση. Ξεκάθαρο πλάνο και εμφανώς… καλύτερο από του αντιπάλου, αφού ο Σφαιρόπουλος ήταν διαρκώς ένα βήμα μπροστά από τον Μπλατ, πεντακάθαρο μυαλό όλων των παικτών σε κάθε συνθήκη, πολλοί πρωταγωνιστές σε διαφορετικά χρονικά σημεία. Μια χαρά “κοκτέιλ” για μια νίκη σίγουρα πέρα από τυπική, αλλά όχι και… εξωπραγματική.
Η Νταρουσάφακα είναι μια ακριβή αλλά ελαφρά υπερτιμημένη ομάδα, που υπερτιμήθηκε ακόμα περισσότερο όταν νίκησε την ΤΣΣΚΑ. Υπό αυτή την έννοια, το διπλό του Ολυμπιακού μετράει, αφού ήρθε εκεί που έχουν γνωρίσει την μοναδική ήττα οι πρωτοπόροι. Θα μέτραγε περισσότερο βέβαια, αν ο Ολυμπιακός δεν ήταν ένας από τους λίγους που έχουν χάσει από τη Γαλατά, ή αν δεν την είχε πατήσει εντός από τη Μακάμπι, αλλά όσο να ‘ναι, έβαλε στην άκρη ένα αποτέλεσμα που δεν θα κάνουν πολλοί κι αυτά μετράνε στο φινάλε.
Ο Ολυμπιακός δικαιούταν να χαρεί για λίγο το αποτέλεσμα αυτό, λίγο περισσότερο την εμφάνιση που ήταν πραγματικά κυριαρχική και πολύ περισσότερο να σκεφτεί αμέσως το επόμενο “πακέτο” αγώνων. Μέσα με Ούνικς, έξω με Ζαλγκίρις και μέσα με Αστέρα, το 3/3 είναι αδιαπραγμάτευτο για να δώσει αξία στο αποψινό και να εδραιωθεί στα ψηλά.
Για τον Παναθηναϊκό μόνο ένα… καλό είχε η βραδιά. Οτι την χειρότερη φετινή του εμφάνιση, μακράν της δεύτερης, την έκανε σε ένα ματς που έφερε μια ήττα από αυτές που κάθε ομάδα μπορεί να κάνει και που σίγουρα δεν θεωρείται “γκέλα”.
Ο Παναθηναϊκός ήταν απελπιστικός σε έμπνευση και φαντασία. Εμοιαζε εγκλωβισμένος απέναντι σε μια Μπαρτσελόνα που έκανε τα απολύτως βασικά και τίποτα παραπάνω, τίποτα θεαματικό, τίποτα εξεζητημένο. Οι Καταλανοί έχουν μπει πλήρως στο πετσί ενός ρόλου που απαιτεί αποτέλεσμα όσο υπάρχουν προβλήματα και για την ώρα το πάνε καλά. Δεν αρέσουν, αλλά πετυχαίνουν και αυτό ήταν το ζητούμενο στην πολύ περίεργη περίοδο που πέρασαν.
Δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι ο Παναθηναϊκός σε μια μέτρια δημιουργική βραδιά του Καλάθη δεν βλεπόταν. Οταν μάλιστα ο εξασθενημένος Μπουρούσης απλά πάταγε στο παρκέ υπερβάλοντας εαυτόν, έχασε και έναν κατά συνθήκην δημιουργό που συχνά – πυκνά κάνει αυτή τη δουλειά και το… γλυκό έδεσε. Η εμμονή σε ξεψυιχσμένα και άνευ πλάνου τρίποντα, ήταν μια αυθόρμητη “παραδοχή” των παικτών ότι δεν έβρισκαν κάτι άλλο να κάνουν.
Η απορία που υπήρχε για το αν η επιστροφή του Τζέιμς θα καλύψει το συγκεκριμένο κενό, λύνεται αργά αλλά… σταθερά με αρνητικό τρόπο. Συνυπολογίζοντας και το ότι ο Γκάμπριελ είναι μια συμπαθητική περίπτωση, αλλά σε καμία περίπτωση Γκιστ, ο Πασκουάλ έχει κι άλλο κεφάλαιο να γράψει στο δικό του προπονητικό βιβλίο με τον Παναθηναϊκό.