Ο Ολυμπιακός απέκτησε το δικαίωμα για άλλη μια “ζαριά” για το πλεονέκτημα της έδρας. Ενα ενδεχόμενο είναι να τη χάσει, όμως, το ότι κέρδισε (και πώς) απόψε το ματς και το δικαίωμα είναι μια πολύ ισχυρή παρακαταθήκη για το μέλλον.
Το να νικάς ομάδα που παίζει “τη ζωή της” χωρίς να έχεις ενεργούς τον απόλυτο ηγέτη σου, δύο βασικά στελέχη και μια τέταρτη απουσία έστω βοηθητικού παίκτη, είναι αναμφίβολα μια επιτυχία απ’ αυτές που σε “ατσαλώνουν”. Με τη γλώσσα των αριθμών, η αποψινή βραδιά απλά σφράγισε την πρόκριση του Ολυμπιακού στα πλέι οφ, αν και ουδείς αμφέβαλε γι’ αυτήν. Παρέμεινε στο παιχνίδι για τις δύο πρώτες και προνομιούχες θέσεις και φυσικά θα είναι πολύ σημαντικό να την κατακτήσει. Κέρδισε όμως την ψυχολογία του “ανίκητου” κι αυτή είναι η πιο σημαντική αφού μπορεί να τον βοηθήσει σε κάθε πιθανή δυσκολία που θα βρει μπροστά του.
Σαφώς και είναι μεγάλη δουλειά η έδρα και έπαιξε μεγάλο ρόλο στη αποψινή ανατροπή. Με… ξεσηκωτή της τον πολλάκις ευερέθιστο αφελή Νέναντ Κρστιτς. Η Εφές είχε “παγώσει” Ολυμπιακό και κόσμο για σχεδόν τρία δεκάλεπτα. Οταν του ‘ρθε του Σέρβου να σωριάσει στο έδαφος τον Λαφαγιέτ και να ζητήσει και τα ρέστα, ο διακόπτης γύρισε. Για τον κόσμο άμεσα και για τον Ολυμπιακό ελάχστα αργότερα.
Η πολύ μεγαλύτερη δουλειά από την έδρα όμως, είναι η ομάδα. Και ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε απόψε ότι την… εννοεί τη λέξη. Οσοι χρειάστηκε να παίξουν ένα “κλικ” πιο πάνω από τους συνήθεις και μοιρασμένους ρόλους τους, έπαιξαν και δύο, και τρία. Κανένα κενό δεν αποδείχθηκε δυσαναπλήρωτο, καμία “τρύπα” δεν εμφανίστηκε στην ομαδική λειτουργία και φυσικά όταν καταλήγεις με 86 πόντους ενεργητικό χωρίς τον Σπανούλη, αλλά και τον Σλούκα, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για να αποδειχθεί η επιτυχία.
Ο Παπαπέτρου μπορεί να μην είχε την διάρκεια του καλοκουρδισμένου Μάντζαρη, του αθόρυβα αποτελεσματικού Λαφαγιέρ ή του σταθερά… σεληνιασμένου Πρίντεζη, αλλά την αξίζει την ιδιαίτερη μνεία του και κανείς δεν θα παρεξηγηθεί αν του αποδοθούν τα εύσημα. Αφ’ ενός το δικό του ξέσπασμα σήμανε το ξέσπασμα της ομάδας που της έδωσε την ώθηση για να τουμπάρει οριστικά το ματς και να το πάρει. Αφ’ ετέρου, η δική του περίπτωση ήταν η πιο “αγωνιώδης” από τις πολλές φετινές των τραυματισμών παικτών του Ολυμπιακού.
Ενα κατά κοινή παραδοχή άκρως ενδιαφέρον μπασκετικό “πρότζεκτ” όταν στα ξεκινήματά του χτυπηθεί από συνεχόμενους τραυματισμούς δεν ξέρεις κατά πόσο θα επανέλθει. Οχι μόνο από πλευράς υγείας, αλλά και από πλευράς ψυχολογίας και φόρας. Ο Ιωάννης δείχνει να έχει επιστρέψει έχοντας “σβήσει” την κακή γι’ αυτόν περίοδο. Κι αφού το λέει η καρδούλα του, ας έχει τη υγειά του το παιδί και είναι φανερό ότι έχουμε πολλά να δούμε απ’ αυτόν στο μέλλον.