Στο Ηράκλειο και τα ΑΤΜ στις τράπεζες έχουν ουρές και ο κόσμος ζει τις αγωνίες του και εκφράζει τις απόψεις του για το δημοψήφισμα και το μέλλον της χώρας. Τα πάντα κυλούν δηλαδή όπως σε ολόκληρη τη χώρα, με μια ευχάριστη διαφορά όμως. Εδώ και μια βδομάδα, οι Ηρακλειώτες αλλά και όχι μόνο αυτοί, έχουν βρει μια διέξοδο που τους ενθουσιάζει για κάποιες ώρες της ημέρας. Με τόπο συνάντησης το κλειστό στα “Δύο Αοράκια” και με απόλυτη συμφωνία των χιλιάδων που μαζεύονται εκεί, στην υποστήριξη της Εθνικής εφήβων, μια από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες στον κόσμο από το βράδυ της Παρασκευής.
“Λες να έχει κόσμο;” είχε ρωτήσει ένας από τους παίκτες της Εθνικής την ώρα που μπήκε η ομάδα στο γήπεδο για τον πρώτο της αγώνα, μια βδομάδα νωρίτερα. Είχε 2.500 ανθρώπους και στο τέλος ο ίδιος έδειχνε εκστασιασμένος. Αυτοί διπλασιάστηκαν γρήγορα, στον προημιτελικό έμεινε και κόσμος απ’ έξω και για απόψε ένα εισιτήριο για το γήπεδο είναι πιο δυσεύρετο από… εικοσάρικο σε ΑΤΜ.
Το ότι ο Ελληνας αγαπάει το μπάσκετ και ειδικά στην περιφέρεια που δεν έχουν την καθημερινή άνεση να βλέπουν Εθνικές ομάδες τις στηρίζουν, είναι γνωστό και αποδεδειγμένο. Το ότι αυτή η Εθνική είναι πολύ… τραβηχτική, επιβεβαιώθηκε στην πορεία. Εχουν πολλοί να λένε ότι ξεπεράστηκαν ακόμα και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις προσέλευσης του κόσμου και “αγκαλιάσματος” αυτής της ομάδας. Κι επειδή ο κόσμος έχει κριτήριο, προφανώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός.
Οι άνθρωποι της FIBA που ασχολούνται με τη διοργάνωση “γκρίνιαξαν” την πρώτη μέρα βλέποντας τα παιδάκια να… εισβάλλουν στο γήπεδο και να κυνηγούν τους Ελληνες διεθνείς για ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία, μια αγκαλιά. Κατάλαβαν γρήγορα τη “δίψα” τους, είδαν κι αυτοί σκηνές που ομολογούσαν ότι δεν έχουν ξαναδεί σε διοργάνωση νέων ηλικιών και… εντάχθηκαν. Δε διαμαρτύρονται πια, μάλλον με χαρά το περιμένουν και… βάζουν κι ένα χεράκι να βοηθήσουν τα πιτσιρίκια να πλησιάσουν τα ινδάλματά τους.
Μα κι αυτά, τα ινδάλματα, αφού ξεπέρασαν το αρχικό… σοκ, έγιναν ένα με τους θαυμαστές τους. Μπορεί να τελειώνουν αργά το ματς, να χρειάζεται ο οργανισμός ξεκούραση, φαγητό, αλλά εκείνη την ώρα δεν το σκέφτονται. “Θα μείνω, δεν πειράζει, παιδάκια είναι, κι εγώ ένιωθα χαρά όταν πλησιάζα παίκτες πριν από χρόνια”, απάντησε με χαμόγελο ένας που είχε… εγκλωβιστεί ανάμεσα στην πιτσιρικαρία, όταν εμφανίστηκε “εθελοντής” μετά από ώρα για να τον βοηθήσει να πάει στα αποδυτήρια.
Δεν είναι όμως με τον κόσμο που υπάρχει αυτή η άριστη σχέση. Το… καλό ξεκινάει από μέσα από την ομάδα. Δεν είναι εύκολο ούτε και δεδομένο σε μια ομάδα να “συγχνωτίζονται” 12 διαφορετικοί χαρακτήρες. Εδώ έτυχε και πέτυχε. Τα παιδιά περνάνε καλά μεταξύ τους και το δείχνουν. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου και οι συνεργάτες του είχαν μια καλή βάση για να βάλουν τους δικούς τους κανόνες “δεσίματος” της ομάδας και το αποτέλεσμα τους επιτρέπει να χαμογελούν πλατιά. Για την ατμόσφαιρα μιλάμε, το κλίμα, ανεξάρτητα από το μπάσκετ.
Αυτό φυσικά, το μπάσκετ, που είναι και το βασικό ζητούμενο, ήρθε να… δέσει το γλυκό. Η πορεία της ομάδας μέχρι τα επίσημα δεν ήταν άνευ προβλημάτων. Κάθε άλλο. Ο Χαραλαμπόπουλος χτύπησε, ο Ντόρσεϊ συμμετείχε χωρίς να ξέρει κανείς αν θα προλάβει να παίξει. Κυρίως όμως, προετοιμαζόταν για ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα μια ομάδα με πολύ ταλέντο, αλλά με λίγες παραστάσεις. Οι εξαιρέσεις είναι τα παιδιά που έπαιζαν το χειμώνα με συχνότητα και σε υψηλό επίπεδο, λογικό λοιπόν και το “μούδιασμα” των περισσότερων στην αρχή. Εφευγε όμως σταδιακά κι αυτό ήταν το ευτύχημα. Με τη Σερβία, στο πρώτο πραγματικό ντέρμπι, έγινε το ολοκληρωτικό “ξεμπούκωμα”. Με την Ισπανία, κακό δαίμονα του ελληνικού μπάσκετ συνολικά, ήταν από τις σπάνιες φορές που όλοι έμπαιναν όχι αποφασισμένοι, αλλά σίγουροι για τη νίκη.
Το όνειρο έμεινε ζωντανό. Απόψε, η πρόκληση είναι τεράστια. Οπως είναι όμως και η αυτοπεποίθηση αυτής της πραγματικής παρέας, αποτελούμενης από καλά παιδιά, καθοδηγούμενα από καλούς “μπαμπάδες” μπασκετικούς αλλά και συνολικά γονείς βιολογικούς που είναι εδώ και έχουν τη δική τους παρέα και χαίρονται τα καμάρια τους. Και καλά κάνουν. Ολοι τα χαιρόμαστε και νιώθουμε πέρα από μια πρόσκαιρη περηφάνεια και μια μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον του αθλήματος στη χώρα.