Οτι θα είχαμε Ελληνες στον τελικό ήταν δεδομένο αφού και οι τέσσερις ομάδες έχουν τέτοιο. Το ότι οι δύο παίκτες μας, όμως, που συμμετέχουν στο φάιναλ φορ θα ήταν οι… talk of Berlin απόψε μας κάνει να “ψηλώνουμε” λιγάκι. Δεν είναι και λίγο Τούρκοι να πανηγυρίζουν από τα ελληνικά χέρια του Κώστα Σλούκα, αλλά και άπαντες να “χαζεύουν” σε μια ακόμα μπασκετική ραψωδία του Γιάννη Μπουρούση. Και όλα αυτά, σε έναν ημιτελικό που δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο Τούρκος ή, Ισπανός παίκτης!
Για να τα πάρουμε χρονικά, στον πρώτο ημιτελικό επιβεβαώθηκαν όλα τα πλεονεκτήματα της ΤΣΣΚΑ. Αλλά και το χρόνιο μειονέκτημά της, αυτό που κοντεύει να… λιποθυμήσει όταν συνειδητοποιεί ότι είναι αγκαλιά με νίκη σε φάιναλ φορ.
Μεγάλη διαφορά στο βάθος των ρόστερ, μεγαλύτερη ευχέρεια για τον Δημήτρη Ιτούδη να προσαρμόζεται στις ανάγκες του αγώνα, τεράστιο μπόνους η προυσία του Ντε Κολό, αλλά κι έανς Τεόντοσιτς πολύ, μα πάρα πολύ, πιο ώριμος από τον… συνηθισμένο. Ωριμος έτσι, γιατί παιχταράς πάντα ήταν.
Το ματς πήγε εκεί όπου άξιζε να πάει. Στη διάρκεια του 40λεπτου η ΤΣΣΚΑ είχε τον απόλυτο έλεγχο, έπαιξε πιο ορθολογικό μπάσκετ, απέναντι σε μια Λοκομοτίβ που ποτέ δεν το παράτησε και αυτό σίγουρα της πιστώνεται, αλλά ποτέ και δεν απείλησε ουσιαστικά, στηριζόμενη σχεδόν εξ ολοκλήρου στο τρίποντο.
Στον δεύτερο αγώνα προφανώς και δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Λίγοι θα πίστεψαν στο 13-0 της αρχής ότι το ματς θα γινόταν περίπατος της Φενέρ, αλλά πολύ λιγότεροι θα πίστεψαν και αυτό το φινάλε. Το φινάλε και όχι την εξέλιξη της παράτασης, αφού αυτή με την ψυχολογία που είχε δημιουργηθεί και με την εμφανή εξάντληση των παικτών της Λαμποράλ που είχαν τραβήξει το κουπίν, ήταν μάλλον η αναμενόμενη.
Η Λαμποράλ ήταν εμφανώς η πιο συγκροτημένη και πειθαρχημένη ομάδα στο παιχνίδι. Η Φενέρ εμφανώς αυτή με τις περισσότερες δυνατότητες να βρει λύσεις από ατομικά ξεσπάσματα πολλών. Εγκλωβισμένη όμως στον ρυθμό των αντιπάλων και στα… σκοινιά δυο λεπτά πριν το φινάλε. Η παρουσία του Σλούκα ήταν έτσι κι αλλιώς καθοριστική μέχρι εκείνο το σημείο. Εγινε καταλυτική με τις προσωπικές φάσεις που πήρε στο τέλος. Απόψε πιθανώς σε κάποιες στιγμές που θα πέσει η ένταση, ο Κώστας θα γελάει στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς επειδή… δεν έχει ρόλο στη Φενέρ και δεν τον θέλει πια ο προπονητής του που δεν του… βγήκε η μεταγραφή. Δεν μπορεί, με κάθε λεπτομέρεια θα ξέρουν τι λέγεται στα μέρη μας.
Για τον Μπουρούση το “κρίμα” ίσως είναι λίγο, ίσως είναι και άδικο. Θα πρέπει να σβήσουν τα φώτα όχι μόνο της σεζόν, αλλά και πολλών σεζόν ακόμα για να δούμε αν θα ξαναϋπάρξει ψηλός που να “κουβαλήσει” (σχεδόν) μόνος του μια ομάδα τόσο ψηλά. Το “κρίμα” είναι που δεν έφτασε μέχρι τέλους. Το άδικο όμως ότι δεν αξίζουν μιζέριες σε μια τέτοια χρονιά. Κι επειδή ο ίδιος και μεγάλωσε πια έχοντας ζήσει τα πάντα στα γήπεδα ξέρει ότι η σεζόν 2015-16 δεν γίνεται ούτε να… σκιαστεί επειδή η ομάδα του δεν πήγε στον τελικό. Ηταν η δική του σεζόν στην Ευρωλίγκα κι αυτό το ξέρουν και το αναγνωρίζουν όλοι.
Για να μην αφήνουμε… υπόλοιπα, πρέπει να γίνει μια αναφορά και στη διαιτησία. Η ευκολία με την οποία ο Λάτισεβς σφύριξε το τελευταίο φάουλ, αφαιρεί από την τριπλέτα το πιθανό “άλλοθι” μιας φιλοσοφίας που ασπάζεται το no call, το δεν κρίνω μτς στην εκπονή. Και μην πει κάποιος ότι το φάουλ ήταν το 4ο ομαδικό, αποκλείεται να το σκέφτηκε έτσι ο Λετονός. Αφού το αφαιρεί λοιπόν, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για τον Χριστοδούλου, ως πρώτο διαιτητή, να μην χρεώσει με τεχνική ποινή τον Ομπράντοβιτς για την μπούκα στο παρκέ.