Υπάρχει πιο όμορφο άθλημα από το μπάσκετ τελικά; Υπάρχει άλλο που να κρατάει τόσο πολύ τον φίλαθλο σε αγωνία σε όλα τα επίπεδα; Η απάντηση χωρίς δεύτερη σκέψη είναι αρνητική. Δεν είναι μόνο όμορφο να το βλέπεις. Είναι όμορφο να το ζεις. Τα συναισθήματα που σου προσφέρει είναι μοναδικά. 

Ο Ολυμπιακός που τον Οκτώβρη έχασε το κύπελλο αφού αποκλείστηκε από έναν αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, να πάρει το πλεονέκτημα έδρας νικώντας εντός και εκτός τον «αιώνιο» και παράλληλα να προκριθεί στο Final Four απέναντι στην Μπαρτσελόνα έχοντας μάλιστα μειονέκτημα έδρα και νικώντας την 3 συνεχόμενες φορές μέσα σε μια εβδομάδα. Σχεδόν άθλος. Μέχρι στιγμής γράφω κάτι που δεν γνωρίζετε; Σαφώς και όχι αλλά τώρα ξεκινάει η ουσία. Έχει αναλογιστεί κανείς από εσάς ότι σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχανε το πρωτάθλημα από αυτόν τον ΠΑΟ θα μιλούσαμε για μια πλήρως αποτυχημένη χρονιά; Χαμένο κύπελλο, χαμένο πρωτάθλημα και ήττα 19 πόντων από την Ρεάλ στον τελικό της Euroleague. Θα ξυπνούσαν μνήμες Παναγιώτη Γιαννάκη, Πίνι Γκέρσον και θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον Γιώργο τον Μπαρτζώκα άσχετα αν αυτός σκουπιζόταν από Πεδουλάκη και Αλβέρτη επί δύο συνεχόμενες χρονιές. Τελικά όμως η μπίλια έκατσε στο κόκκινο και ο Ολυμπιακός με ένα εκκωφαντικό 3-0 και συνολικά 5-0 μαζί με την regular season όχι μόνο έκλεισε τη σεζόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά γύρισε και όλο το εις βάρος του κλίμα που είχε δημιουργηθεί από την προ Σφαιρόπουλου εποχή.

Πλέον ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ελλάδος και φιναλίστ Ευρώπης ενώ οι «πράσινοι» προσπαθούν με εικόνες εντυπωσιασμού (πρόταση σε Σλούκα, διατήρηση συνεργασίας με Γκιστ) -μάταια- να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. 

Και όλα αυτά μέσα σε μια σεζόν που ξεκίνησε με τους χειρότερους «οιωνούς» και μετά από αλλαγή προπονητή μετά από παρέμβαση (να τα λέμε αυτά) των οργανωμένων στο ΣΕΦ καπάκι μετά από τον αποκλεισμό του κυπέλλου. 

Βέβαια και το 2012 όπου και πάλι ο Ολυμπιακός έκανε αλλαγές ξένων με Λο και Ντόρσεϊ ήταν η χρονιά που πανηγύρισε το ελληνικό πρωτάθλημα απέναντι μάλιστα στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και όχι του Μανωλόπουλου και με πεντάρι τον Μπατίστ και όχι τον Μπατίστα. Για ένα -α- κάνετε έτσι μωρέ; Ωστόσο με πέντε νίκες δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Και αυτό οφείλεται  ξεκάθαρα στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Δεν το λέω εγώ. Το λένε όλοι οι παίκτες. Και σας ρωτώ. Θυμάστε ποτέ στο παρελθόν να έχουν μνημονεύσει όλο το ρόστερ σε τέτοιο βαθμό την ποιότητα, τις γνώσεις και τον χαρακτήρα ενός προπονητή; Μην ψάξετε άδικα. Ποτέ ξανά είναι η απάντηση. Εδώ ο Σπανούλης στο τρίτο παιχνίδι που κλείδωσε τη σειρά είχε βάλει ο ίδιος 24 πόντους, είχε ρίξει 19 στον ΠΑΟ και μιλούσε δέκα λεπτά για τον Σφαιρόπουλο. Μάλλον κάτι καλά θα έκανε ο Θεσσαλονικιός προπονητής. Τίποτα το ιδιαίτερο θα προσθέσω εγώ. Απλά έβγαλε ηρεμία στο κοουτσάρισμά του, απελευθέρωσε τους παίκτες και τους άφησε να παίξουν το μπάσκετ που μπορούν. Όλα αυτά μαζί με την καλή άμυνα και την στρατιωτική πειθαρχία έκαναν τον Ολυμπιακό κυρίαρχο σε Ελλάδα και δευτεραθλητή στην Ευρώπη αποκλείοντας την ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο, τον Τεόντοσιτς, του Ντε Κολό, του Χάινς και πάει λέγοντας. Κι όλα αυτά ενώ τον Οκτώβριο χάναμε από Μποχωρίδη και ο Πρίντεζης έμπαινε στο χειρυργείο με την επιστροφή του για όσους δνε το θυμούνται να αργεί για περισσότερο από ενάμιση μήνα. Τώρα ειλικρινά, σκέφτεστε καλύτερη έκβαση των πραγμάτων;

Κάπου εδώ θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στον αρχηγό Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος μέσα σε πέντε χρόνια που παίζει στον Ολυμπιακό έχει πάρει πέντε τίτλους. Κι αν το κυπελλάκι με τους 1200 “καλεσμένους” (600 σε κάθε πέταλο) ο Ολυμπιακός το είχε ξαναπάρει, τα δύο πρωταθλήματα και τις δύο συναπτές ευρωλίγκες είναι τίτλοι που αφενός είχαμε να τους πανηγυρίσουμε 15 ολόκληρα χρόνια το πρωτάθλημα και άλλα τόσα τις ευρωλίγκες. Άλλες ομάδες μένουν στην ιστορία για μία και μόνο κατάκτηση ενώ προσπαθούν επί δεκαετίες και ο Ολυμπιακός πήρε δύο συνεχόμενες. Το αντιλαμβάνεστε αυτό; Νιώθετε το μέγεθος της επιτυχίας που έφερε στο λιμάνι ο V-Span και γιατί είναι ο κορυφαίος στην Ευρώπη όχι μόνο τώρα αλλά με βάση τους τίτλους και κορυφαίος όλων των εποχών; Για όσους βιαστούν να πουν ότι είναι ο τεράστιος Σάρας ίσως και ο Μποντιρόγκα θα τους παρακινήσω να ανατρέξουν στα ρόστερ εκείνης της εποχής και να δουν ποιους είχαν συμπαίκτες τα δύο αυτά μεγαθήρια και ποιους είχε ο Σπανούλης και να κάνουν και πάλι τη σύγκριση και μετά τα ξαναλέμε. Κι αν δεν πειστούν θα τους τονίσω ότι ο Σπανούλης αυτά τα πέτυχε όχι μόνο με συμπαίκτες τον Μάντζαρη, τον Λοτζέσκι, τον Ντάνστον, τον Χάινς, τον Λο αλλά και αλλάζοντας τρεις προπονητές και βλέποντας το 2012 τον ήδη πετυχημένο κορμό του Ολυμπιακού να χάνεται σε ένα βράδυ και το μπάτζετ να πέφτει σχεδόν στο μισό. Κι όμως αυτός ήταν και πάλι εκεί και έκανε όχι μόνο το repeat αλλά και φέτος ξαναπήγε την ομάδα σε F-4 μέσα από τις «στάχτες» της. Αυτά για την ώρα. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και γι αυτούς που θέλουν να γράφουν για τον Διαμαντίδη και το πόσο καλός παίκτης είναι. Συμφωνώ. Δεν είναι απλά καλός είναι τεράστιος. Αλλά δεν τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό για παίκτες που δεν τολμούν να αφήσουν τη σιγουριά ενός κλαμπ για να δοκιμάσουν σε κάποιο άλλο αφού δεν τους ιντριγκάρει ή ακόμα και τους φοβίζει το άγνωστο. Είναι σαν να κάθεσαι σε ένα σαλέ με τζακούζι, μπιλιάρδο, γυναίκες, φαγητά, ακριβά ποτά, έξω να χιονίζει και εσύ να λες παιδιά ας τα αφήσουμε όλα αυτά να δούμε μια ταινία γιατί αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς γιατί θα έχει κίνηση. Μιλάμε για τέτοιο ξενέρωμα. Και οι μεγάλοι παίκτες δεν σε ξενερώνουν ποτέ ακόμα κι όταν είναι στα κάτω τους, τραυματισμένοι και με 70 παιχνίδια στην πλάτη τους. Και δεν κωλώνουν να φορέσουν το εθνόσημο και να αναλάβουν την ευθύνη. 
 
 
Υ.Γ.
Κεφάλαιο Σλούκας. Το πιο δύσκολο κομμάτι του φετινού καλοκαιριού. Δεν τον νοιάζουν τα χρήματα αλλά ο χρόνος συμμετοχής. Στα κρίσιμα φετινά ματς δεν έπαιξε πάνω από 13.5 λεπτά. Άξιζε περισσότερα ο παίκτης που έκρινε όσο κανείς άλλος το φετινό πρωτάθλημα και ειδικά το πρώτο παιχνίδι που ξεκίνησε με 10-23 υπέρ του ΠΑΟ και είχαν αρχίσει να ξυπνούν εφιαλτικές μνήμες. Και κάπου εκεί μπήκε ο Κώστας Σλούκας. 

Ό, τι κι αν γίνει σε ευχαριστώ θερμά για όσα προσέφερες. 
 
 
Υ.Γ. 2
Ο Πέρο Άντιτς ήταν δύο καρέκλες παραδίπλα μου στον τρίτο τελικό και παρατηρούσα πόσο φτιαχνόταν με την ατμόσφαιρα του γηπέδου και με την ένταση του αγώνα. Ο τύπος έπαιξε τελικούς περιφέρειας στο ΝΒΑ απέναντι στο Λεμπρόν και αν μπορούσε να διαλέξει θα ήθελε να ήταν στο F-4 της Μαδρίτης. Κι όταν παρακαλούσε να μείνει ο Μπαρτζώκας δεν τον ήθελε ούτε για τεταρτοπέμπτο ψηλό και τα εξαπτέρυγά του τον βάφτιζαν μέχρι και “πράκτορα της CIA”. Ο τεμπέλης που δεν παίζει άμυνα και δεν γουστάρει την προπόνηση ενώ οι ακόμη πιο γραφικοί έκαναν λόγο για χρηματισμό επειδή στους τελικούς είχε αποβληθεί 3 φορές με 5 φάουλ. Μη γελάτε, έχουν ειπωθεί αυτά σε πηγαδάκια και όχι μόνο.  
 
Υ.Γ.3
Πού είναι τα “παιδάκια” που πέρυσι και πρόπερυσι έγραφαν κάθε τρεις και λίγο πόσο ωραία ανθίζουν οι αμυγδαλιές στον Ολυμπιακό και τώρα έχουν σιγήσει όταν ανέλαβε ο Σφαιρόπουλος; Σας εύχομαι κουράγιο και καλή δύναμη. Βαστάτε γερά. 
 
Υ.Γ. 4
Ντάνστον και Ντάρντεν (ο δεύτερος ήταν το κλειδί στο ΟΑΚΑ) κατ’ εμέ πρέπει να μείνουν στην ομάδα ενώ δεν είμαι σίγουρος αν θα βρεθεί καλύτερος παίκτης στην θέση του Πέτγουει με τα λεφτά που παίρνει ο Πέτγουεϊ. Όσο κι αν δεν φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού ο τύπος βοήθησε σε αρκετούς τομείς φέτος και ήταν μέρος ενός παζλ. Τον αδικεί το στυλ του και κουβαλάει τη ρετσινιά του Κιάμου. Μάλλον image maker θέλει. Τώρα αν οι πρόεδροι πάνε σε αύξηση του μπάτζετ θα προτιμούσα Παραχούτσκι στο 5 και Σάτο (ναι ο γνωστός) στην θέση 4. Η μεταγραφολογία από το Σαββατοκύριακο και μετά όπου θα αρχίσουν οι ζυμώσεις. Αυτά. 
 
Υ.Γ. 5
Θα κλείσω με δύο παραγράφους ενός κορυφαίου ερασιτέχνη μπασκετικού αναλυτή που του εύχομαι να γίνει επαγγελματίας γιατί το έχει πολύ άνετα. Don basketblogger ήσουν και είσαι στην elite αν και κάποτε είχες αδικήσει τον εαυτό σου όταν είχες μπει σε λάθος τρυπάκια. Καλώς (ξανα)ήρθες στον σωστό δρόμο χωρίς παρωπίδες και χωρίς εξαρτήσεις. Καλή ανάγνωση στις παρακάτω αράδες ενός ανθρώπου που πιάνει τον σφυγμό του παιχνιδιού αλλά και του μέσου φιλάθλου όσο λίγοι στην Ελλάδα.

Ο Ολυμπιακός το 2011 έχασε ΚΥΡΙΩΣ γιατί δεν είχε καθαρό μυαλό στο 1ο τελικό στο ΣΕΦ και στο 4ο τελικό στο ΟΑΚΑ ξέχασε να βαράει βολές. Ο Ολυμπιακός το 2013 και το 2014 έχασε ΚΥΡΙΩΣ γιατί δεν είχε προπονητή αλλά έναν άνθρωπο στον πάγκο που ήταν πιο αγχωμένος και απο τον μικροφωνάκια του ΣΕΦ όταν σκάει καμια στρακαστρούκα! Ίσως αν είχε μικρόφωνο ο Μπαρτζώκας στους τελικούς του 2013 και του 2014 να φώναζε “ΦΙΛΑΘΛΟΙΙΙΙΙΙΙΙ ΜΑΣ ΑΓΧΩΝΕΤΕΕΕΕΕ ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ”. Μπορώ να το φανταστώ.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν ελέω Σφαιρόπουλου και αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω 150% έχει ένα 4/4 με τον Παναθηναικό γιατί παίζει το άθλημα που πρέπει και όχι των δηλώσεων, των ασχολιών με τα σφυρίγματα, με την εξέδρα, με με με. ΜΠΑΣΚΕΤ κύριοι και εκεί το ξέρουν ΟΛΟΙ οι σοβαροί φίλαθλοι/οπαδοί όλων των ομάδων πως ο Ολυμπιακός απο το 2012 είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. Τέλος.”