Υπάρχουν παράξενες μέρες στις μεγάλες διοργανώσεις. Οι τελευταίες του ομίλου συγκαταλέγονται σε αυτές. Εκεί είναι να σε βρει ή αποκλεισμένο ή, περασμένο. Μακριά από σένα οι αγωνίες. Ε, αν σε βρει και περασμένο και πρώτο, σαν κι εμάς καλή ώρα, καλύτερο δεν υπάρχει.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Οι φουκαράδες οι Ολλανδοί. Από το μεσημέρι ετοίμαζαν τα μπαγκάζια τους. Για να το φορτώσουν όλα στο πούλμαν και να έρθουν στο γήπεδο να παίξουν με εμάς. Μη γνωρίζοντας το επόμενο δρομολόγιό τους. Αν θα μας νικούσαν ώστε να πουν χαλάλι η ταλαιπωρία και να οδεύσουν προς το αεροδρόμιο για να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο της διοργάνωσης για τη Λιλ. Η αν θα έχαναν για να γυρίσουν πίσω, να ξεφορτώσουν και να ξαναφορτώσουν αύριο το πρωί για να γυρίσουν στην πατρίδα και αποκλεισμένοι.
Θέλετε άλλο παράδειγμα; Οι Σκοπιανοί. Και μην αρχίσει κανείς τα εθνικιστικά. Για αθλητισμό μιλάμε, για την ομάδα. Εχασαν από τη Σλοβενία και γύρισαν στο ξενοδοχείο με τα κεφάλια κατεβασμένα, έτοιμοι για την επιστροφή. Εντάξει, δεν είναι και… αδέλφια μας, αλλά εκείνη την ώρα που τους αντικρύζεις, δε μπορείς να μην τους λυπηθείς.
Πάμε στο τρίτο παράδειγμα; Να βγαίνουν οι Γεωργιανοί από το γήπεδο έχοντας «καταπιεί» τους οικοδεσπότες Κροάτες και να μη μπορούν να σταθούν από την αγωνία. Την ένιωθαν μια σιγουριά βέβαια ότι εμείς θα τους νικήσουμε τους Ολλανδούς, αλλά όσο δεν το είχαν μαθηματικά εξασφαλισμένο, κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα.
Οι δικοί μας, μακριά από τέτοιες αγωνίες. Μη φανταστεί όμως κανείς «χαχαχα» και «χουχουχου». Η ομάδα έχει… κουρδίσει και η λέξεις χαλάρωση και αδιαφορία δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο. Οσο να ‘ναι όμως, τις ματιές στα άλλα γκρουπ τις έριχναν όλοι. Αρχικά στης Ρίγα και μόλις «κλείδωσε» το Βέλγιο για πρώτος αντίπαλος, το… ίντερνετ μεταφέρθηκε προς Βερολίνο μεριά. Η νίκη – θρίλερ των Ισπανών προκάλεσε σε όλους τους Ελληνες εδώ στο Ζάγκρεμπ αναπόφευκτα σχόλια. Κάποια για τη συνήθεια των Ισπανών να γλιτώνουν από του αποκλεισμού τα δόντια στα φινάλε των πρώτων φάσεων, κάποια άλλα για το αθλητικό κρίμα σχετικό με τον Ντρικ Νοβίτσκι.
Ισως και να ήταν γραφτό από τη μοίρα όμως να πει αυτό το «αντίο» στην Εθνική ομάδα ένας από τους πολύ μεγάλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όχι όπως θα ήθελε, με μια συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά όπως ήρθε και του έφερε τους λυγμούς γνωρίζοντας την αποθέωση από χιλιάδες συμπατριωτών του.
Πάμε παρακάτω όμως. Με το δικό μας «αντίο» να αφορά αποκλειστικά και μόνο το Ζάγρκεμπ. Το οποίο μπορεί να μας έδωσε απλά μια πρόκριση, αλλά θα το θυμόμαστε με όμορφες αναμνήσεις. Γιατί μας έδωσε και αυτοπεποίθηση και καλή αύρα για τη συνέχεια. Αυτή με τους Βέλγους φυσικά, σε περίπτωση που κάποιος παρασυρθεί και επιχειρήσει να πάει στο επόμενο βήμα. Τους Βέλγους που δεν είναι θηρίο, αλλά σίγουρα δεν είναι και… ανέκδοτο. Αλλά γι’ αυτούς, θα τα πούμε κι από αύριο. Από τη Λιλ με το καλό, ένα τσιγάρο δρόμο από τις Βρυξέλλες. Όχι ότι έχει καμια σημασία αυτό. Μήπως κι εδώ δεν υποκλίθηκαν οι γηπεδούχοι Κροάτες και οι… κοντοχωριανοί τους Σλοβένοι;