Παράξενη βραδιά η αποψινή, πάντα είναι παράξενα μετά από ήττες. Την ώρα που ακούγεται η κόρνα και έχεις χάσει, δεν θυμάσαι τα προηγούμενα, αυτά που σε έφερναν… δοκιμαστικά στη διοργάνωση, το «πάμε και όπου βγάλει», λόγω μεταβατική σεζόν και μάλιστα με σοβαρές απουσίες. Όταν ακούγεται η κόρνα και έχεις χάσει… έχασες. Κι αν έχεις χάσει και στόχο μαζί με το ματς, τότε απέτυχες. Ως προς τον στόχο τουλάχιστον.
Ένα βήμα ακόμα οι περισσότεροι περίμεναν ότι θα το κάνει η Εθνική. Και οι πρωταγωνιστές το περίμεναν και το ήθελαν, περισσότερο σίγουρα από όλους τους άλλους. Σίγουρα περισσότερο από τα… κοράκια που παραδοσιακά τριγυρίζουν ομάδες για δικούς τους σκοπούς, σίγουρα περισσότερο και από τους καλοπροαίρετους, τους πραγματικούς υποστηρικτές της προσπάθειας.
Ένα βήμα ακόμα οι περισσότεροι πίστεψαν ότι θα το κάνει η Εθνική, όταν έγινε η μεγάλη αντεπίθεση που την έφερε στο +2 από το -24. Αλλά το αγωνιστικό… λαδάκι, είχε τελειώσει όπως φάνηκε. Ηταν μεγάλη η προσπάθεια για να συνεχιστεί αμείωτη. Οι Κροάτες βρήκαν μερικά καλάθια, ξαναπέρασαν στο σκορ και τέλος.
Η Εθνική γνώρισε έναν αποκλεισμό που δεν ήταν έκπληξη και τον γνώρισε από αδυναμίες που επίσης δεν ήταν έκπληξη. Και η άμυνα στο πικ εν ρολ είχε διαγνωστεί ας αδυναμία και η έλλειψη «φονικού ενστίκτου» στο μακρινό σουτ, σταθερότητας για να το πούμε πιο σωστά. Η Εθνική δεν κατάφερε να απαντήσει θετικά σε ένα μεγάλο ερώτημα. Στο πώς στην πρώτη σοβαρή άμυνα που θα έβρισκε απέναντί της, θα «άνοιγε» το γήπεδο για να ξεδιπλώσει τη μεγάλη της δύναμη. Δεν το έκανε, έχασε, αποκλείστηκε.
Η Εθνική δεν αποκλείστηκε άδικα, αλλά… αδίκησε τον εαυτό της στο πρώτο κρίσιμο παιχνίδι. Δεν πέτυχε το φετινό της ζητούμενο, αλλά έστω και μέσα από την αμφισβήτηση του αποτελέσματος δείχνει να πέτυχε κάτι εξίσου σημαντικό. Ακόμα και οι πιο σκληροί κριτές της απόψε, θεωρούν δεδομένο ότι η νέα γενιά που παίρνει τα ηνία, έχει μέλλον και προδιαγραφές για να πετύχει κάτι πολύ καλό στον δικό της κύκλο. Το κλάμα του Αγραβάνη, η εμφανής απογοήτευση και τα βουρκωμένα μάτια και των άλλων παιδιών, μαρτυρούν ξεκάθαρα ότι υπάρχει συναίσθηση του τι είναι η Εθνική ομάδα και υπάρχει και μεγάλη όρεξη για προσφορά σε αυτήν.
Η Εθνική το φετινό καλοκαίρι έκανε την μετάβαση, την αλλαγή εποχής. Όχι όπως θα ήθελε από πλευράς αποτελέσματος, όχι όπως θα ήθελε και από πλευράς προσώπων λόγω αξεπέραστων δυσκολιών, αλλά την έκανε κι αυτό έγινε συνείδηση σε όλους. Ψυχραιμία και μεθοδικότητα θέλει πλέον και όλα θα πάνε καλά.